Zoooo 2012!

Voor mij was 2012 een jaar van groei en loslaten. Geduld, waarin ik niet zo heel ruim ben toebedeeld heeft op zakelijk gebied wel zijn vruchten afgeworpen. Ik ben nu daar waar ik de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt. Die ontwikkeling is stijgende en ik voorzie daar binnen korte tijd ook geen stop in. Nuances die ik in het dagelijks leven en in mijn werk zo goed weet aan te brengen, schieten echter hopeloos te kort als het mannen betreft.

Hoffelijkheid van de man
Een dezer dagen was mijn ov-pas in de bus op de grond gevallen. Ik vraag de jonge man voor mij of hij de pas die onder zijn stoel ligt, kan zien en of hij erbij kan. Hij blijft zitten waar hij zit. Knikt met zijn hoofd naar beneden om toch de indruk te geven dat hij ook daadwerkelijk heeft gekeken en zegt doodleuk, ik zie niks….!! En daar moest ik het mee doen. PFFFFF!!! Doe vooral geen moeite. Waar is de hoffelijkheid van de man gebleven?

Ik stond er bij en ik keek ernaar
Het kan inmiddels niemand meer zijn ontgaan, tenzij je de afgelopen weken onder een steen hebt geleefd maar onlangs heeft de grensrechter R. Nieuwenhuisen uit Almere de dood gevonden als gevolg van een trap tegen zijn hoofd. 3 tot 5 jongens zijn hem meerdere malen te lijf gegaan waaruit de dood volgde. Het schijnt dat de club uit onze hoofdstad al meerdere malen ruzie op het veld heeft gehad. Een ouder van een andere club spreekt van “Tuig!”. En jah ik kan het ook niet anders verwoorden. ‘T is tuig van de bovenste richel. En jah natuurlijk waren we er niet bij, en natuurlijk weten we niet wat er zich heeft afgespeeld en natuurlijk waar twee vechten hebben twee schuld. Maar dit is in geen enkel geval goed te praten. Wat ik nog schrijnender vind is dat schoolgenoten van de vermeende daders het stoer vinden en zeggen: “misschien was er wel een reden voor… (aanleiding bedoelen ze dan)”. Wat voor opvoeding hebben ze gehad, om zoiets te zeggen? Het is werkelijk waar te erg voor woorden. Vorig jaar waren het de hulpdiensten die het moesten ontgelden en nu de vrijwilligers in de sport. Het was even stil rond het lieveheersbeestje maar dit symbool van zinloos geweld is weer in vol ornaat in de picture.

Opvoeding
Nog een opvoed-dingetje maar van een hele andere orde. Documentairemaker Anneloek Sollart heeft 4 jaar geleden een documentaire gemaakt over een jongen en zijn moeder die volgens het Raw food principe leven. Ze eten geen gekookt voedsel en geen vlees of vis. Ze eten alleen fruit, rauwe groente en noten. Deel 1 heet Raw/Rauw. Nu, vier jaar later is er een vervolg met de titel Rawer. Sinds het uitkomen van deze documentaire hebben alle instanties van de jeugdzorg en kinderbescherming zich ermee bemoeit. Meerdere artsen hebben verklaard dat de jongen ondervoed is en bepaalde, in onze huidige medische wereld essentiele voedingselementen missen. Maar moeder is vastberaden en gelooft heilig dat vlees en alle voedingsmiddelen die nu te koop zijn, slecht is voor hen. Ze gaat zelfs zo ver dat ze de vergelijking met heroine maakt. Nu heb ik de documentaires nog niet gezien alleen een foto van moeder en zoon. Maar moeder zag er alles behalve gezond uit. Nog net niet vel over been maar het scheelde niet veel. Ieder zijn ding maar nu is het zelfs zo ver gekomen dat ze haar zoon ook niet meer naar school laat gaan omdat hij daar te veel wordt geconfronteerd met de eetgewoontes van de jeugd. En om hem hiertegen te beschermen krijgt hij les van zijn moeder in hun eigen huis. Mijn gedachtes gaan gelijk naar de jongen die zich ontzettend buitengesloten moet voelen maar volgens de documentairemaker is hij een sterke jongen en helemaal niet om medelijden mee te hebben.

Museum voor Broken relationships
Onlangs was er een aflevering van Wie is de Mol met als gast Tatjana. Johnny de Mol bracht Tatjana naar haar geboorteland Kroatie (voormalig Joegoslavie). Ze gingen naar de hoofdstad Zagreb en bezochten een heus museum voor ‘Broken relationships’. Je zou denken dat het de naam is van een tentoonstelling maar nee! Het museum is speciaal opgericht met als doel dit onderwerp in al zijn thema’s tentoon te stellen.
Allerlei attributen wat het verhaal vertelt over broken relationship. Bijvoorbeeld van een vrouw wat fake borsten moest dragen in bed omdat manlief een fetisj heeft. Of een bijl die gebruikt werd door een man waarmee hij iedere dag stukjes uit het meubilair van zijn toen ex-vriendin mee afhakte.

One-way
Sinds de social media maar ook bij het gebruik van mail komt het steeds meer voor dat berichten niet worden beantwoord. Het is net alsof je een gesprek met iemand hebt die vervolgens ongeïnteresseerd zijn/haar rug naar je toekeert. Ik zie het zowel in het zakelijk als in privé verkeer. Ik snap dat je niet altijd á la minute de tijd hebt om te reageren op een vraag maar wat is hiervoor eigenlijk de etiquette? Na hoeveel tijd behoor je te reageren. Na een dag, na een week of hoeft het helemaal niet? Zegt deze irritatie iets over mij of is dit zo 2012?

21 december 2012
Volgens velen is er door de Maya’s op deze dag het einde van de wereld voorspelt. Het is maar hoe je het interpreteert. Ik geloof dat het het einde is. Het einde van de wereld zoals we die nu kennen. Het einde van al het ik, ik, ik... het einde van de vernietiging. Ik geloof dat we een nieuw tijdperk ingaan van wij, wij, wij. Het opbouwen en creëren in plaats van alleen maar vernietigen. Een nieuw besef dat de wereld niet van ons is maar van ons nageslacht. Althans, dit is mijn diepe wens en hoop, dat we vanaf dit nieuwe jaar nu eens niet alleen aan onszelf denken maar ook aan een ander. Ik doe nu een verbouwingsproject en eerlijk; ik heb het nog nooit zo soepeltjes meegemaakt. Zowel van de gebruikerskant als van de bouwmannen. Er hangt een sfeer van gezamenlijkheid. Wij moeten deze klus samen klaren en niet hullie en zullie. Laten we dit ajb, ondanks alle uitdagingen die ons nog te wachten staan, in het nieuwe jaar voortzetten. Een betere wereld begint bij jezelf dus begin! Als je gelukkig wilt zijn, wees dan gelukkig!
Gisteren vertelde een collega dat ze in februari een cursus gaat volgen in Amerika. “Het is een serie ervaringsgerichte oefeningen die je in staat stellen jezelf te herontdekken en je bewustzijn af te stemmen op datgene wat je wilt bereiken”. Hoe beter kan je het nieuwe jaar beginnen.

Feestdagen
Het leek mij zo leuk om de kerstdagen in de Efteling door te brengen maar helaas alles was al volgeboekt. Mijn realiteitszin is ietwat scheef deze dagen en mijn fantasie gaat alle kanten op maar kerst in sprookjessferen en winter wonderland zou het kers(t)je op de taart zijn. Dat zal nu dus niet gebeuren. In 2005 heb ik voor het eerst oud op nieuw alleen doorgebracht. Het beviel prima maar ik had niet het gevoel dat ik dit vaker wilde doen. Dit jaar heb ik voor het eerst dat ik de kerstdagen alleen wil doorbrengen. Niet omdat ik nergens terecht zou kunnen maar omdat het alleen zijn zo aanlokkelijk klinkt op dit moment. Aan de reacties van mijn omgeving te merken is het alleen zijn tijdens kerst nog meer Not Done dan met de jaarwisseling alleen zijn. Alsof ik ergens een steekje los heb. Ik heb weer ruim een week vrij dus een mooie tijd om mij te ontdoen van alle ballast van de afgelopen jaren en schoon schip (huis) te maken (ik heb genoeg gebruiksvoorwerpen die ik aan het museum in Zagreb kan geven :-).

Er zijn helaas mensen die niet de keus hebben en de feestdagen in eenzaamheid en stilte moeten doorbrengen. Sta ook even stil bij hen en licht een kaarsje voor hen op.

Tot slot:

Voor jullie allen is dit mijn kerstwens

Oprecht

En uit het hart

Gezondheid

En heel veel geluk

maar vooral vreugde

Op je pad

Fijne kerstdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2013!!

Wie zoet is krijgt lekkers

Maandagochtend, het is koud en nat buiten en de meeste mensen zitten in hun eigen wereld. Met oordopjes in hun oor, blikken strak gericht naar de toekomst of lezend over alle misere in de Metro of Spits. Met mij is het niet heel veel anders. Iedere ochtend luister ik naar de heren van Evers staat op. Rick is nog altijd met ziekteverlof en überpessimist Niels is weer terug van vakantie. De meest onzinnige grappen worden gemaakt en leuke onliners komen weer van de plank. Ik hou ervan!

Tijdens deze treinrit naar het werk denk ik terug aan het afgelopen weekend. Het was weer een goed weekend. Mijn bui is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, het zal de tijd van het jaar wel zijn. Irritaties en een “laat me met rust” voeren de boventoon. Vrijdagavond had ik mijn kwartaaletentje met de meiden van P08. In Zwolle dit keer. Het was weer gieren en brullen. En jah na 13 jaar van school te zijn, hebben we elkaar nog steeds heel veel te vertellen en kunnen we nog lachen om elkaars eigenaardigheden. Ik had het er nog met een andere vriendin over. Het is toch iedere keer weer afwachten hoe we op elkaar reageren maar iedere keer is het weer als vanouds. Er zijn geen ruzies die onderhuids gedeeld of uitgevochten moeten worden en geen van ons valt na al die tijd buiten de groep. De Nederlandse maatschappij is binnen de groep goed vertegenwoordigd. De relaties zijn nog steeds alive and kicking (mijzelf uitgezonderd natuurlijk) en de kids-teller zit nu sinds 3 maanden op 10. Een mooie score van 2 per gezin. De wereld van de smartphones is nu ook tot ons FD’ers doorgedrongen (voor 80 procent dan), sinds gisteren hebben we ons eigen groeps-wattsapp en 1/3 zit sinds kort werkeloos thuis vanwege de crisis. Maar overall wordt er niet geklaagd.

De zaterdag begon met een ritje naar Amsterdam waar ik mijn opa heb opgehaald. Hij wilde naar huis omdat zijn voet is opgezet vanwege de jicht. In 1.5 uur naar Groningen, zelfs met zijn autootje. Die nieuwe snelheidslimiet van 130 km/uur is echt geweldig. In de avond heb ik heerlijk gegeten bij dierbare vrienden van mij. Nog niet officieel samenwonend, maar ik werd al wel verwelkomd met: welkom in ons huis! Een stel met twee katten. Een van de katten schijnt nogal schuw te zijn maar binnen no-time lag hij op zijn rug in een soort van foetus houding naast mij op de bank. Het is omdat ik mijn vriendin al jaren ken maar anders zou ik ter plekke dood zijn neergevallen van de blik die zij mij gaf. De lieve kat heeft in al die maanden nog geen enkele poging gedaan om iets van genegenheid te tonen richting haar. Tjah… !!

Koopzondag in Groningen. Ik had kunnen weten dat het dan druk zou zijn. Maar ik moest en zou nieuwe laarzen halen. De eerste de beste schoenenwinkel die ik binnenliep was het al raak. Shoppen alsof alles gratis is. Vrouwen, ALS-TE-BLIEFT!! Denk je werkelijk dat iemand van 1.50 meter dezelfde schoenmaat heeft als iemand van 1.75 mtr. In hemelsnaam, doe eens rustig!!! Ze zien mij staan maar denk je dat dat reden is om om mij heen te lopen. Het enige waar hun blik op gericht is, is die laars van 259 euro die eerst 300 euro was. Oooh en nog zo’n ergernis. Mannen die zogenaamd een mening mogen hebben over wat hun vrouw koopt, blokkeren de winkel en blijven rustig staan ook al zien ze dat wij, de shoppende sexe, erbij willen. Niets te merken van de crisis die de Nederlandse huishoudens binnendringt. En tot overmaat van ramp heb ik na uren shoppen geen laarzen kunnen vinden.

Over de wezenlijke zaken in het leven mag ik absoluut niet klagen. Ik ben gezond, heb een goede leuke baan, lieve vrienden en familie om mij heen maar sinds een paar maanden ben ik er helemaal klaar mee dat ik nog steeds vrijgezel ben. Het vrijgezellige leven heb ik volledig benut binnen mijn kaders en kunnen. De zoektocht naar mezelf, ook op sexueel gebied was fantastisch, heerlijk, gezellig, met hier en daar uitschieters naar boven en naar beneden maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf tot mijn 37e geef voor het krijgen van kinderen. Dit jaar heb ik deze leeftijd bereikt, en still no kids. Geestelijk voel ik me 10 jaar jonger dus in dat opzicht zou het nog wel kunnen. Lichamelijk heb ik een conditie van een slak maar volgens mij is dat ook geen reden om het niet te doen. Ondanks dat mijn eierstokken af en toe wild aan het klapperen zijn, is mijn kinderwens niet zo wanhopig dat het concept van B.O.Mmen of een zaaddonor serieus een onderwerp van gesprek wordt. Soms komt het wel terloops ter sprake. Onlangs kreeg ik een aanbod van een collega dat hij met alle plezier zijn zwemmertjes wilt afstaan. “Hebben we in ieder geval mooie kindjes”, waren zijn woorden. Of met een ander wiens kikkervisjes ikzelf wilde hebben gezien zijn uiterlijke schoonheid. Hij ging echter niet accoord omdat hij zelf ook een kinderwens heeft en niet na de bevruchting zijn hielen wilde lichten.

Gisteren las ik een stukje in Nu.nl over de acteur Tygo Gernandt.
"Ik vind het niet moeilijk om alleen te zijn, maar ik mis wel het samen zijn", zegt Gernandt. Hij zou graag dingen delen. "De laatste jaren doe ik het helemaal alleen. Ook de mooie dingen kan ik niet delen als ik ’s nachts thuiskom. Ik heb een kat tegen wie ik het zeg. Of i k schrijf het in een boekje."
Het is alsof ik mijn eigen woorden lees. Alleen heb ik geen kat aan wie ik dingen vertel maar wel een schriftje en een digitale dagboek waarin ik mijn blogs schrijf.

En zo is het weer maandagochtend. Ik kijk op mijn telefoon en zie staan: 10:10 3/12/12.

Nog twee volle weken tot de oplevering van fase I. Nog 18 dagen voordat de wereld ten onder gaat. Nog 28 dagen tot het nieuwe jaar en nog 9 maanden tot mijn volgende jaardag.

Ondertussen krijg ik een mail vanuit het hoofdkantoor dat er een Schwarzwalder voor mij is bezorgd als bedankje voor de begeleiding van een verhuizing. Nou… zo wil ik iedere week wel beginnen. Ook al kan ik zelf niet van de taart genieten maar waardering krijgen voor hetgeen je doet, is altijd fijn!

Mi Casa es su Casa

Op bezoek bij....

De minister van buitenlandse zaken van Indonesië, dhr. Nur Hassan Wirajuda en zijn gevolg waren onlangs voor een 2-daags bezoek in Nederland. Dit bezoek stond in het teken van een verdere intensivering van de verhoudingen tussen Indonesië en Nederland. Meer informatie is te vinden op http://www.indonesia.nl/

Ter gelegenheid van dit bezoek was er op maandag 28 augustus een diner georganiseerd waarvoor diverse Indonesische maar ook Surinaams-Javaanse (welzijns)organisaties waren uitgenodigd ten huize Wisma Duta te Wassenaar. Dit is de residentie van de Indonesische ambassadeur.
De Surinaamse Javanen werden vertegenwoordigd door SJiF, RBU, Pitutur Islam, Stichji en javanen.org. Siaran Surjadjati kon wegens verplichtingen het diner niet bijwonen.

Voor mij was het de eerste keer dat ik op een dergelijk diner aanwezig was. Onvoorbereid (omdat ik pas op het laatste moment een uitnodiging kreeg) en daarom enigszins zenuwachtig, ben ik richting Wassenaar getogen. We werden verwelkomd door het hoofd van de beveiliging en de PR dame. We liepen al wat achter op schema dus we werden dringend doch vriendelijk verzocht om enige haast te maken. Iedereen had zich verzameld in de woonkamer. Het was een gemoedelijke, informele sfeer. Er was ruim de gelegenheid om te mingelen met dees en gene. Echter, wij (vertegenwoordiger van Javanen.Org en ik) waren onzeker of wij als dames wel de menigte in konden gaan om met iedereen een babbeltje te maken. Naarmate de avond verstreek kregen we al gauw de indruk dat er geen bepaalde etiquette regels worden gehanteerd op dit gebied. “Weer wat geleerd..”. Na een minuut of 10 kwam minister Wirajuda, waarnemend ambassadeur dhr. Djauhari Oratmangun en de minister counselor of information dhr. Siswo Pramono de kamer binnen. De minister liep een rondje en gaf zo veel mogelijk iedereen een hand. Bij mij aangekomen vertelde dhr Oratmangun dat wij uit Suriname komen. Een belangstellende “OH” kreeg ik als reactie. Ik gaf hem een hand en vertelde hem dat ik van stichting SJiF uit Almere ben. Hij vroeg mij vervolgens hoe lang ik al in Nederland woont. Al dertig jaar…en vervolgens liep hij verder.
De minister en een aantal van de hoge piefen namen aan tafel plaats voor het diner. De overige gasten konden een bordje aan het lopend buffet halen en nuttigen in de woonkamer, zoals wij thuis ook gewend zijn dus met bordje op schoot.
Na het diner heeft de minister zijn dank en waardering richting de gemeenschap geuit voor hun zorg en waardering voor de natuurrampen die dit jaar hebben plaatsgevonden. Ook de benefiet avond Aksie Mbangun Yogja werd genoemd. Dit is een samenwerking van 15 Surinaams-Javaanse verenigingen in Nederland. Bij deze mededeling reageerde de Indonesische aanwezigen met een eenstemmige “OOOHHHH”.
Speciaal voor de niet Indonesiërs in ons midden heeft de waarnemend ambassadeur de speech van de minister vertaald met voor ons als hoogtepunt de woorden: “Our house is also your house”. Hiermee benadrukt hij de hechte contacten die er tussen de Surinaamse-javanen en de Indonesische ambassade in korte tijd reeds tot stand zijn gebracht,
Een dergelijk diner is een goed platform gebleken om contacten te leggen tussen de Surinaamse-Javanen met de Indonesische ambassade en vertegenwoordigers van Indonesische welzijnsorganisaties. Het viel mij alleszins mee temeer omdat de sfeer erg gemoedelijk en informeel was.  Geen enkele kans werd onbenut gelaten om foto’s te maken met de hoge heren uit Indonesië.
Een ervaring die ik niet had willen missen.

In Indonesië is er ook een artikel gewijd aan dit bezoek. Dit bericht staat op website www.detik.com.

(helaas weet ik niet meer in welk jaar ik dit stuk geschreven heb)

SR597 ontmoet Glenn Fredly (gepubliceerd op javanen.org)

De (Aziatische) jongeren in Nederland volgen Glenn al lang vooral via YouTube. En nu kunnen ze ook genieten van twee live optredens begin april! Van Glenn’s meest recente  album “Happy Sunday” zijn in Azië al miljoenen exemplaren verkocht. Voor de Nederlandse tour staat de presentatie van zijn Engelstalige album gepland.Glenn Fredly Deviano Latuihamallo, is Ambonees en geboren op 30 september 1975. In heel Azië heeft hij een geweldige reputatie opgebouwd. Al van jongs aan wint hij vele zangwedstrijden. In 1995 wint hij een competitie op TV, en in 1996 is hij een van de finalisten van het “Aziatische song festival”. In 2001 wordt hij derde en “Beste van de Beste Zangers” tijdens het Internationale songfestival “Asia Dauzy” in Rusland.
In 1998 produceert hij zijn eerste album “Glenn”. Het tweede album “Kembali” bevat heerlijke Indonesische liedjes. Pas bij het derde album “Selamat Pagi Dunia” in 2004, volgt het succes. Glenn wint de triple platinum award en nog eens 5 x platinum. Dit album is een echte bestseller! In 2006 brengt Glenn “Aku dan Wanita” uit, waarop hij covers zingt van lokale en internationale muzieklegendes.Glenn wil blijven vernieuwen en geniet van het zich verdiepen in de muziek. In zijn carriére heeft hij ook al samengewerkt met grote artiesten zoals o.a. Amy Masture, George Duke, Julio Iglesias en Kenny G. Nu zijn alle voorbereidingen voor zijn concerten in Nederland in volle gang. Zijn vele fans in Holland, zullen hem zonder twijfel hartelijk verwelkomen. Bron: www.paard.nl (website paard van Troje Den Haag).

Liefde op het eerste gehoor
Op vrijdag 28 maart werd ter ere van Glenn Fredly en zijn band een diner georganiseerd door bpk Djauhari Oratmangun en zijn vrouw. Glenn geeft in het kader van Visit Indonesia 2008 twee optredens in Nederland. Dinsdag 2 april in het Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen. Op vrijdag 4 april treedt hij op in Paard van Troje in Den Haag. Het voorprogramma op beide dagen wordt verzorgd door dj Skilaz, Ricky Robbins en Eppata.Het diner was in een informele setting. Onder de genodigden waren o.a. de in Nederland wonende Ambonese zanger Daniel Sahuleka, 3 jonge Indonesische diplomaten van het Clingendaelinstituut, SR597, Indonesië magazine en Sharita Sopacula, miss Nederland 2005, als ambassadrice van het programma Visit Indonesia 2008.  We hoefden niet lang te wachten voordat de hoofdgast met zijn 9 bandleden hun intrede deden. Diezelfde ochtend waren ze geland maar ze oogden nog erg fris. Aangenaam! We gaven elkaar een hand en mijn eerste indruk strookte totaal niet met het beeld wat ik van hem gevormd had. Wat een uitstraling! Zeer hartelijk en humble vanwege het feit dat Daniel Sahuleka aanwezig was. Te bedenken dat hij in Indonesïe niet gewoon over straat kan lopen, zat ik niet eens 2 meter van hem vandaan. Hierbij doop ik zijn naam om in Glenn Friendly. Want Friendly is hij zeker en met zijn aanstekelijke lach en lachkuiltjes licht hij een ruimte direct op.  In oktober van het vorig jaar heb ik voor het eerst de muziek van Glenn Fredly gehoord. SR597 was op de Indonesische Ambassade en van waarnemend ambassadeur bpk Djauhari Oratmangun, een ware muziekliefhebber, kregen we de dvd/cd “Selamat Pagi Dunia” en de soundtrack van “Cinta Silver’. Op ’t hoesje van laatstgenoemde cd stond een aantrekkelijke jongeman waarvan wij dachten dat het Glenn was maar al gauw werden we uit onze droom geholpen toen we de youtube clipjes zagen van deze jonge Indonesische zanger. Ik kan wel zeggen dat zijn looks meer dan genoeg gecompenseerd werd door zijn zangstem. Sindsdien zijn we liefhebbers van zijn muziek.Stiekum hoopten we dat wij hem op de Pasar Malam Besar zouden kunnen zien optreden, het liefst dit jaar nog.  Bij Bpk Djauhari hebben we dit idee zonder al te veel subtiliteit gedropped. Je weet maar nooit was ons idee. Nu een half jaar later is het dan zover. Niet op de Pasar Malam Besar maar in huize Oratmangun hebben we in levende lijve kennis mogen maken met Glenn Fredly. Na het lekkere eten moest er natuurlijk gezongen worden in muziekminnend huize Oratmangun. Daniel Sahuleka bracht 3 engelstalige nummers ten gehore. Met zijn zachte gitaarspel en gevoelige stem bracht hij de aanwezigen in beroering. Daarna zong een van de jonge diplomaten, Dewi geheten, het nummer You’re still the one van Shania Twain. Bpk Djauhari houdt van muziek maar kan zelf ook een aardige toon zingen. Hij zong wat nationale Ambon klassiekers met zijn vrouw als tweede stem. Rond 10 uur gingen Glenn en zijn gevolg richting Wassenaar want sinds hun aankomst om 05.00 uur in de ochtend hadden ze geen oog dicht gedaan. Aangezien zij de volgende dag een gig hadden in Apeldoorn waar Jatragroup (organisator van de shows) een pasar had georganiseerd, moest hij zijn stem sparen en dus zong hij die avond niet. Mijn lichte teleurstelling werd binnen korte tijd ruimschoots goed gemaakt.

Kippenvel
SR597 was uitgenodigd voor de persconferentie afgelopen dinsdag 1 april. We werden verwelkomd met de rehearsal tonen van you’re my everything. Tot ons aller verrassing werd de persconferentie afgewisseld met live muziek. Het was om kippenvel van te krijgen, geweldig!. Met name de in Nederland geboren en getogen en sinds drie jaar in Jakarta wonende saxofonist Nicky Manuputty speelde de sterren van de hemel. SR597 zou SR597 niet zijn als we hem ook niet voor de camera wisten te strikken. Met glinsterende ogen vertelde hij over zijn avontuur in Indonesïe en hoe het is om vaste bandlid van Glenn Fredly te zijn. Vrijdag zijn wij aanwezig bij de soundcheck en de show in Den Haag. Het wordt zeker een verrassingsaanval want ik ben ervan overtuigd dat het publiek overdonderd wordt. Een verslag van de persconferentie en zijn optreden in Den Haag volgt.  Natuurlijk konden we deze gelegenheden niet onbenut laten om een paar foto’s te schieten.

02 april 2008

Glenn Fredly: Holland Tour 2008

EEN WEEK GLENN FREDLY
(gepubliceerd op sr597.org)

Ruim een week heeft Glenn Fredly met zijn bandleden en management vertoefd in Nederland. Zij waren hier ter gelegenheid van het programma “Visit Indonesia 2008”, wat in februari zijn launching gekend heeft. Voornaamste doel van dit programma is uitbreiding van het toerisme naar Indonesië vanuit Nederland. Als vriend van de Indonesische Ambassade heeft SR597 een uitnodiging ontvangen om de eerste dag met Glenn en zijn band te dineren. Een kort verslag hiervan is te lezen op deze site met de titel: SR597 ontmoet Glenn Fredly.

Persconferentie

Op de persconferentie heb ik Glenn Fredly mogen interviewen. Van 1130-1200 uur kregen we de tijd om hem een aantal vragen te stellen. Door wat files zijn we later gearriveerd dan we gepland hadden maar nog wel op tijd voor het interview en het optreden. We werden verwelkomd en verrast door de tonen van You’re my everything, een van de nummers op de nieuwe engelstalige cd van Glenn. De aanwezigheid van (nationale) media viel tegen. Klokslag 11.30 uur werden we gevraagd om met het interview te beginnen. Ondanks dat we op Indonesisch grondgebied waren, werd de planning op z’n Hollands strak gehouden.

De programm director vertelt Glenn eerst wie we zijn en wat we doen. Nadat ik mezelf voorgesteld had, stelde ik mijn vragen. We hebben het over zijn optreden in Nederland gehad. Wat zijn verwachtingen zijn en of er verschil is in met name het publiek tussen Azië, Australië en Europa. Behalve over zijn muziek hebben we gesproken over zijn zorgen over illegaal downloaden en wat dat voor gevolgen heeft voor de lokale muziekindustrie en hoe hij als artiest dit kan tegengaan. Het is niet alleen maar puur optreden en het verkopen van cd’tjes wat het werk is. Het gaat om promoting en marketing van de artiest. Niet alleen piraterij baart hem zorgen, ook is hij erg begaan met de milieuproblematiek. Hij heeft een beweging opgezet waarbij hij de betrokkenheid van de mensen oproept. Ieder jaar is er een grootschalig concert waarbij hij zijn collega muzikanten uitnodigt om te musiceren. Alleen als er een ramp is en er moet geld opgehaald worden, treed je samen op. Anders zien we elkaar niet, aldus Glenn.
Vorig jaar op 7-7-07 was het onderwerp global warming. Hiermee wilde hij het onderwerp onder de aandacht brengen van het grote publiek. Wat betekent het verwarmen van de aarde voor Indonesië. Indonesië haar voornaamste inkomensbron is de visserij. Wat heeft global warming voor gevolgen voor de visserij? Dit jaar, op 08-08-08, is armoede het onderwerp. Armoede wordt nog weinig over gesproken in Indonesië. Er is schaamte en de regering sluit hiervoor zijn ogen. Hij gebruikt zijn gave niet alleen om geld te verdienen maar ook om zijn boodschap te verkondigen. Heb respect voor anderen, de natuur, de wereld. Zijn quote: Music is all about respect. No respect, no soul!
Als ik de vraag stel hoe hij zijn professionele leven met zijn persoonlijke leven combineert, valt me op dat hij zich wegdraait van zijn Nederlandse promotor. Kennelijk ligt deze vraag gevoelig maar zoals een echte professional die hij is laat hij hier niets van merken. Hij vertelt dat het soms lastig is maar zijn familie steunt hem. Zij hebben begrip voor wat hij doet en zijn er vanaf het begin bij betrokken. Zonder hen zou hij dit niet kunnen doen.

De avond tevoren was ik buitengewoon zenuwachtig. Maar bij het stellen van mijn eerste vraag werd ik rustiger. Glenn neemt alle tijd en is geïnteresseerd. Misschien komt het wel omdat wij als eerste waren gepland. Toen ik over zijn 4 maanden oude puppy (Melody) begon, ontdooide de sfeer en kwamen we allebei los van het formele. Na de persconferentie hadden we ook nog eens het genoegen om met Glenn en zijn management samen te eten. Tijdens dat etentje vertelde hij o.a. over zijn opa en oma van wie hij heel veel heeft geleerd. Van zijn oma leerde hij Engels. Dankzij hen is hij de man die hij nu is. Zijn opa heeft hem meegegeven om altijd zelfstandig en onafhankelijk te zijn. En diezelfde boodschap wilt hij ook overbrengen op de jeugd van nu. Alleen school kon hem totaal niet deren, hij was altijd met muziek bezig. De titel van zijn Engelstalige cd is nog niet bekend. Momenteel legt hij er de laatste hand aan. De verwachting is dat zijn cd binnen nu en twee maanden uitkomt. Zodra zijn cd klaar is komt hij weer naar Nederland om zijn cd te releasen maar helaas heb ik dit na dit gesprek niet meer kunnen verifiëren bij hem en zijn management.

Paard van Troje
Vrijdag 4 april 2008 was zijn laatste show in Den Haag. Het filmen tijdens de soundcheck verliep niet geheel voorspoedig. De dame van de organisatie wist zelf ook niet meer wat er afgesproken was want ze kwam met twee verschillende verhalen. Hoe dan ook ik heb mijn 5 minuten, die ons werden toebedeeld, kunnen filmen. Die avond in paard van Troje was het stampvol. Ik heb nog een plek kunnen vinden met uitzicht op het gehele podium. De sfeer was te gek. Glenn genoot van de energie. Iedereen zong zijn nummers mee. Ook ik heb genoten van zijn zang en het spel van de band. Naast zijn eigen nummers zong hij ook Engelstalige nummers o.a. van Daniël Sahuleka waarvan de titel ik je schuldig moet blijven. Ook heeft hij een prachtige vertolking ten gehore gebracht van een nummer van Prince, the most beautiful girl in the word. Zijn muziekstijl is voornamelijk beïnvloed door jazz en soul (hier en daar wat R&B). Op een gegeven moment werden er twee dames uit het publiek het podium opgehaald. Glenn bracht een serenade voor een van de dames en de andere werd muzikaal verleid door Nicky, de in Nederland geboren saxofonist. De anders zo bescheiden Glenn werd op het podium een regelrechte casanova. Zonder gêne schuifelde hij met haar maar niet voordat hij haar handen op zijn billen plaatste. Een oorverdovende WOW kwam vanuit de zaal en Jesse de zakelijke manager van Glenn genoot van de aandacht die Glenn kreeg. Hij vroeg mij hoe ik het vond: “Glenn is naughty”, antwoordde ik en hij gaf mij een van zijn beroemde oor- tot-oor-smile. Aan het einde van het nummer kregen de dames nog een knuffel van Glenn en mochten ze terug naar hun plaats. Echter een van de dames bleef hangen en wilde Glenn niet loslaten. Vriendelijk gebaarde Glenn dat ze van het podium afmoest. Maar ze bleef staan en maar lachen en zwaaien naar de mensen met wie ze was. Tijdens een onverwachts moment probeerde ze hem op de mond te zoenen, hij kon haar nog net ontwijken. En dat was het moment waarop het publiek er genoeg van kreeg en ze een stereo BOEH-geroep liet horen. De galante Glenn gebaarde ons dat dat nu ook weer niet hoeft maar seinde wel de beveiliging in. Twee man sterk was er uiteindelijk voor nodig om de dame van het podium af te halen. Wat ik later te horen kreeg is dat ze aan het einde van de avond alleen in een hoekje zat, stil weg te dromen over haar avontuur met Glenn. De rest van het 2-uur durende optreden heb ik deels in stilte deels luidkeels meezingend genoten. Na de WE WANT MORE! kwamen Glenn en de jongens nog een keer op en sloten af met twee nummers tot het echte einde met de laatste klanken van You’re my everything. En toen was het echt over en uit.
De stemming zat er goed in. Nicky heb ik in de zaal nog even gedag kunnen zeggen. Beneden bij de uitgang was er gelegenheid om met Glenn op de foto te gaan en een handtekening te halen. Ik liet deze kans maar voorbij gaan omdat het een drukte van jewelste was. Een half uur na het einde van de show werd Glenn weer naar de coulissen gemanoeuvreerd wat totaal niet door de aanwezigen werd gewaardeerd. Rian, de drummer, hebben we ook nog even kunnen spreken. Ook hij heeft genoten en dat was van zijn gezicht af te lezen. Enigszins treurig maar zeker voldaan ga ik met de anderen richting huis. Het beste van beide landen.

De laatste mogelijkheid om de jongens te zien was op Schiphol, hun vertrekdag. De voorzitter van SR597 had nog een afspraak met Jesse, deze kans moesten we natuurlijk benutten om de jongens te interviewen. Annette en Lenny die net een radio interview op Pamuda hadden met Yustine White, hoofdredacteur Indonesië Magazine, gingen ook mee tezamen met onze twee cameramannen. Helaas waren de jongens al binnen en was alleen Nicky met zijn familie nog bij de Burger King. Gelukkig had hij nog tijd voor ons. Wat hem zo verbaasde was dat iedereen de liedjes meezong. In Indonesië is hij het gewend maar dat ze in Nederland ook al zijn nummers kennen…? Hij genoot van de energie. Het was hot. En op de vraag van Annette wat hij van SR597 vindt begint hij te lachen. “Aardige mensen!”. Tot slot had ik nog een aangenaam gesprek met zijn ouders. Ze zijn apetrots. Op mijn vraag of het niet moeilijk voor hen is dat hun zoon zo ver woont, antwoordt zijn moeder heel resoluut. “Ja natuurlijk maar hij is gelukkig. Liever een zoon zo ver weg die gelukkig is dan een zoon op zolder maar doodongelukkig”. We hebben de jongens (red: Nicky heeft nog 2 broers) altijd vrij gelaten. Juist omdat we in een hechte gemeenschap leven weet ik hoe het is en hebben we ze altijd vrij gelaten”. En dan vertelt ze met waterige ogen: “Nicky voelt zich thuis in Indonesië. Zoals hij gewend is met ons, zo vindt hij dat overal in Indonesië. Een voorbeeld; tijdens het toeren met Glenn stoppen ze bij een pompstation en dan gaan ze gezamenlijk eten en drinken. Maar met Nederlanders (red: Nicky heeft met zangeres Do getoerd) was het ieder voor zich. Dat is hij niet gewend”.Als ik vertel wie we zijn en wat we doen, vertelt meneer Manuputty trots dat we nooit onze eigen roots mogen vergeten. Ondanks dat hij en zijn vrouw in Nederland zijn geboren, voelt hij zich thuis in Indonesië en wilt hij zich daar voorgoed vestigen. “Maar”, vult zijn vrouw aan, “hier zijn we ook thuis. We hebben het beste van beide landen, uit beide culturen”. De volgende dag kreeg onze voorzitter een telefoontje van Roy, de personal manager, dat ze veilig en wel in Jakarta zijn aangekomen. Hij is van plan om deze zomer weer naar Nederland te gaan maar dit maal met zijn gezin. Na een week Glenn Fredly is de rust wedergekeerd, althans voor sommigen van ons want nu moet het echte werk nog beginnen. Het monteren van de beelden.

Muziek

I love it when things come together. Paar weken geleden zocht ik een cd van Paul Carrack alleen omdat ik hem op de radio hoorde. Niet wetende dat hij een best of had uitgebracht. Loop ik onlangs de V&D binnen, draaien ze daar zijn Collected cd, die ik op het werk helemaal grijs draai. Vorige week was ik aan het googlen op zoek naar wat er komende tijd te doen is in Groningen, maar wat kom ik tegen... Paul Carrack in Carre. Gelukkig hadden ze nog kaarten en drie dagen later zit ik er. Wat kan muziek toch heerlijk zijn, onvoorwaardelijk bij UP en bij DOWN!!!

Afscheid, weerzien en verlangen deel 1 (gepubl. op jav.org)

In de afgelopen 4 maanden was de rode draad ‘familie’. Ik heb nieuwe leren kennen en oude na lange tijd weer gezien. In maart overleed mijn lieve opa’tje van 86 jaar, onverwachts maar toch ook weer niet. Hij had non-verbaal aangegeven moe te zijn maar als het gebeurt komt de klap toch hard aan. Generatiegenoten zag hij een voor een veel te vroeg gaan. Hij voelde zich de laatste der mohikanen. Moge hij rusten in vrede. Op de dagen voor en tijdens de begrafenis zag ik nieuwe en oude familieleden. Het is jammer dat alleen bij dit soort gelegenheden we elkaar weer zien. Ik hoop dat de volgende gelegenheid wat mooier zal zijn. Inmiddels ben ik al zo’n 3 maanden terug van mijn vakantie in Suriname. Na 22 jaar ben ik weer terug gegaan naar het land waar mijn koembah teh (navelstreng) begraven ligt. 22 Jaar is een heel mensenleven. Ik was 9 toen wij voor het eerst terug gingen. Destijds een geweldige ervaring maar jah ik was het type kind dat alle nieuwe dingen omarmde. Zo ook Suriname. Achteraf bedenk ik me waarom er zo veel jaren tussen de 1e en 2e keer zitten. Een bepaalde angst, ach-het-komt-wel-idee, geen geld of simpelweg geen prioriteit. Het is niet dat ik het bewust uit de weg ben gegaan maar ik heb er ook nooit bewust voor gekozen. Tot nu. Ik kan u vertellen, ik heb genóten!. Na 22 jaar heb ik mijn nichten en neven weer gezien. Van te voren heb ik niets uitgestippeld. Mijn enige doel was om mijn familie te zien. Met sommigen had ik inmiddels een mailband opgebouwd. Die ooms en tantes die in die 22 jaar naar Nederland zijn gekomen wilde ik natuurlijk ook weer zien. Daarnaast wilde ik het land leren kennen. De meest basale dingen zoals de markt, de stad, de bezienswaardigheden zoals het presidentieel paleis, waterkant, de houten Paulus en Petruskathedraal waar wij zijn gedoopt etc. Wat ik zeker wilde gaan doen, is een georganiseerde stadswandeling maken zoals het een echte toerist betaamt, de tour van Cynthia McLeod en een excursie naar de binnenlanden. Dat is ook allemaal gelukt. We zijn een halve dag rondgeleid door het centrum van Paramaribo. De verhalen uit de slavernijtijd zijn verteld. Waar Paramaribo haar naam aan te danken heeft, de mythe van Susanne du Plessier. Daarnaast hebben we de Merodiatour van Cynthia McLeod gemaakt, zonder Cynthia en op een vervangende kleinere boot weliswaar maar het was zeer de moeite waard. We hebben de plantages Rust & Werk en Frederiksdorp aangedaan. Ook hebben we de Brownsberg beklommen, althans de weg naar de Irenevallen. Een behoorlijke klim maar je bent dan echt even in het oerwoud. Helaas was het pad dusdanig hobbelig en glad dat je constant met je hoofd naar beneden loopt en het mooie van de hoge bomen mist. Af en toe even stilstaan en naar boven kijken is een pre om het gevoel helemaal in je op te nemen. Heerlijk!! In die twee dagen hebben we 2 soorten apen gezien, de brulaap en de cappucijner plus een luiaard. Geweldig dichtbij, je kon ze bijna aanraken. De volgende keer ga ik wat dieper het binnenland in. Maar voor nu was het goed. Daarbij, 4 weken lijken lang maar het was niet voldoende om bij iedereen langs te gaan en alles te zien. Een volgend bezoek binnen afzienbare tijd zit er dus dik in. Het eerste weekend was al gereserveerd voor een trip naar het geboortedorp van mijn (groot)ouders. Bakkie, ofwel Reijnsdorp. Bij mij was al heel veel weggezakt maar het huis van mijn oma herkende ik uit duizenden. De sfeer was nog als vanouds. Het daaropvolgend weekend zijn we met de familie naar Colakreek gegaan. EBS heeft er een woning waar personeelsleden gebruik van kunnen maken. Je rolt zo vanuit je bed het water in. Mijn duo- penottirug heeft daar zijn kleuren gekregen. Ook Nickerie stond op het programma. Drie dagen waren we er. En nee, ik heb geen last gehad van de muggen. In Nickerie kwam ik echt helemaal tot rust. M’n lichaam had het nodig. Het landschap onderweg deed me enigzins aan Nederland denken. Een aparte ervaring. Natuurlijk heb ik ook het nachtleven van Paramaribo verkend. Ik was niet van de dansvloer te krijgen. Een nieuwe club was net geopend en dus nog helemaal hot onder de jonge Surinamers en de Nederlandse stagiaires. Koninginnedagavond was van hun. Zsa Zsa Zsu, een aanrader! De hele vakantie heb ik mijn emoties ingehouden. Stil genoten van al het moois om me heen, het gevoel van: dit is mijn geboorteland. Dit is mijn geschiedenis. Maar bij het afscheid hield ik het ook niet meer droog. Ik heb me zo thuis gevoeld en we zijn zo warm onthaald en verwend geweest. Ik mis het! Verlangen: Eenmaal thuis gekomen zit Suriname nog steeds in mijn vezels. De foto’s die ik natuurlijk keer op keer bekijk, de filmpjes die toen gemaakt zijn. De muntjes op mijn benen van de muggebeten. De andere kant van de medaille is dat ik hier weer met een smak in de tijd van alledag landt. Het weer zit totaal niet mee, nieuwe ontwikkelingen op het werk door de fusie en de komst van een nieuwe leidinggevende maken dat ik die 4 weken in een klap vergeet. Totdat ik naar huis ga en de muziek van daar weer tot leven wek. Heimwee komt naar boven. Keisha White en Carrie Underwood, je hoort ze daar ieder uur van de dag. Het gevoel van daar herleef ik weer. Een andere nawee waar ik last van heb is het moeder-gansgevoel. De familie- en vriendenbabyboom die in oktober vorig jaar begon is in juni geëindigd. Mijn generatie die nu een voor een aan zijn/haar eigen gezin begint. Dat moedergevoel wat al aanwezig was trof in Suriname zijn hoogtepunt. Gelukkig ben ik nuchter van aard en kan ik die gevoelens met ratio redelijk goed kanaliseren. Suriname, het land waar ik geboren ben. Het land van mijn (groot)ouders. Suriname is mijn verleden en Nederland mijn heden. Ik heb er mijn leven en mijn thuis maar uitsluiten dat mijn verleden ooit mijn toekomst wordt, nee dat doe ik niet… juli 2007

Radiodoop (gepubliceerd op javanen.org)

Rijdend in de automaat van onze voorzitter, met Oesje op de achtergrond, zingend over lotis en djangan bening. Hm hoe zal het straks zijn? Ben nog niet zenuwachtig. Ik voel het wel kriebelen maar het gaat nog aardig goed. Ken ik het draaiboek voldoende uit m’n hoofd? Ik heb de tekst over Sangeetha bij me, kan ook niet misgaan. Wat moet ik nog meer vertellen. Oh ja TMF, niet vergeten! Bij Leiden is er ineens een zeer plaatselijke sneeuwbui. Aan de andere kant van de weg staan er twee ambulances. OH jee 21.00 uur moeten we er zijn. Gaan we niet redden; ik laat het maar over me heenkomen. Sneller rijden is nu niet verantwoord. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Sultana is een uiltje aan het knappen. Onze gast rijdt stilletjes mee. Ze denkt na over de grote vraag die haar dadelijk wordt gesteld. Net voordat we onze regeringsstad binnenrijden maakt ze Sultana wakker. Na de klok van negen komen we aan op de plaats van bestemming. We moeten even wachten totdat de deur voor ons wordt opengemaakt. Ik ben nog aardig rustig en probeer er niet te veel over na te denken anders krijg ik ‘koude voeten’. Een lieve, ietwat kalige, oudere man doet de deur open. Ik laat me vertellen dat hij Lucien Carrot is, aka Bibir Manis. Sultana gaat ons voor, ik loop naar binnen en stel me netjes voor. Onze bijrijder krijgt een stevige brassa van Bibir. Ze hebben elkaar lang niet gezien. Wat onwennig loop ik onze voorganger achterna. In de gang ruikt het naar ziekenhuis, het maakt me nerveus. En dan zie ik die bekende rode lamp boven de deur. Het brandt al. OH JEE. Moeten we nu voor de deur wachten, net als op tv? Nee, Bibir loopt naar binnen en we volgen. Op dat moment is gemeenteraadslid dhr. Baldoewsingh aan het woord. In een vaste toon vertelt hij waar de PvdA voor staat en wat zijn doelen zijn binnen zijn derde ambtstermijn. Mas Jo kijkt met volle tevredenheid naar z’n gast. Microfoon een, twee, drie. Computers aan. Het ziet er niet echt uit als het beeld wat ik van een radiostation heb, gevormd door tvbeelden. Het is wel een knusse ruimte. Rechts van me zie ik de lockers. RBU, 2 lockers. Oh hebben ze hier ook uitzending? Ik haal m’n papiertje en een stapeltje flyers uit m’n tas en neem plaats bij de deur. Meneer Baldoewsingh trekt mijn aandacht. Hij komt op mij over als een man die weet waar hij het over heeft. Ondanks dat kan ik mijn gedachte er niet bij houden. De kriebels in mijn buik zijn nu wel heel erg aan het springen. Hoe lang nog? Shit er hangt geen klok en mijn telefoon heb ik net uitgezet. Ze ronden het gesprek af. Hij en Mas Jo zijn zeer tevreden over hoe het gesprek gegaan is. Tot slot schudt hij ons de handen en vertrekt met z’n gevolg. Wat nu, hemeltje lief! Wij zijn aan de beurt. Ik mag gaan zitten, die zwarte ronde kous voor mijn snufferd.

Ik ben gespannen en tik met mijn handen nerveus op tafel. Rustig aan Utam, ontspan….We worden aangekondigd. Nu moet ik wat zeggen. Oh jee hij vraag me wat. UH uh.. oh bibber bibber…………EHEM!!. “…..Zoals het bij de verkiezingen aan toe gaat. Waarom zouden wij naar jullie feest moeten gaan: Dames en heren, jongens en meisjes als jullie op tv willen komen, kom allen dan op 18 maart naar Almere. Op de een of andere manier trekken onze feesten veel jeugd aan. We zijn jong, enthousiast en we WILLEN WAT!!..” PHOEF!! Wat een bevalling. Ik tril nog na van de zenuwen….

 UA 23 maart 2006

Balansdag (originele versie, onbewerkt).

Op 10 januari jongstleden is er een stuk van mij gepubliceerd op javanen.org. Het was niet mijn bedoeling om het op een of andere wijze de wereld in te sturen. Ik heb het alleen een aantal mensen laten lezen. Echter de redactie van javanen.org heeft me gevraagd of het gepubliceerd mocht worden, wel anoniem (bij deze is de anonimiteit opgeheven ). Het schrijven is voor mij een uitlaatklep, het helpt me om dingen in perspectief te brengen, te verwerken en uiteindelijk om af te sluiten. Als je zelf ook schrijft dan herken je vast wel als ik zeg dat de woorden op zo’n moment als een warme regendouche uit mijn vingers stromen. Nu na bijna 4 maanden maak ik een tussentijdse balans op. Sinds ik actief ben in de stichting is het alleen maar in een stroomversnelling gegaan. Ik ontmoet mensen waar ik anders nooit mee in contact zou komen, waaronder hoogwaardigheidsbekleders. Ik ben helemaal into the javaanse scene, wat voorheen ondenkbaar was. Tot slot doe ik promotie en radio werk. Het begon als iets incidenteels maar men heeft mij nu gevraagd om hier serieus een vervolg aan te geven. Ik weet het nog niet, ik gun mezelf de tijd om hier goed over na te denken. Het is echter niet alleen maar zonneschijn. De lijn tussen privécontacten en zakelijk plezier is af en toe moeilijk te scheiden, daarom manoeuvreer ik niet en is die grens voor mij op dit moment strak bepaald. Daarnaast moet ik me nog meer dan voorheen beschermen tegen alle invloeden van buitenaf die op me afkomen. Hoe vind ik daarin die gulden middenweg. Datgene doen wat ik leuk vind maar zonder dat het ten koste van mijzelf gaat, zowel mentaal, fysiek als emotioneel. Daarnaast leer ik, weliswaar vanaf de zijlijn, de emoties van Javanen kennen. Men zegt a maar bedoelt eigenlijk b. Hoe ga je daar dan mee om? Temeer als het in je dagelijks en arbeidsleven niet gewoon is. Ik kom uit een gezin waar er niet omheen wordt gedraaid en we gewoon a zeggen als we ook a bedoelen. Zo ook op het werk, hier in Amsterdam. Nog altijd is het moeilijk te bevatten en lijkt het te goed om waar te zijn. Maar ik heb mezelf beloofd om hiervan te genieten voor zolang het duurt. Als het ineens van me wordt weggenomen of ik besluit eruit te stappen dan heb ik wel genoten van die momenten en ervaringen. Door schade en schande wijzer geworden van de afgelopen liefdesperikelen heb ik tegenwoordig een credo geformuleerd wat ik probeer na te leven zo goed als zo kwaad ik kan: leef, geniet, heb lief en laat los… Het klinkt heel eenvoudig maar er zit toch wat meer achter. Leef: zorg ervoor dat je niet geleefd wordt en en blijf trouw aan jezelf. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Geniet: dit spreekt voor zich maar voor sommigen toch moeilijk. Want wat is genieten en hoe zorg je ervoor dat je daarbij anderen niet onnodig raakt. Heb lief: lijkt ook zo makkelijk maar helaas. Uit ervaring weet ik dat niet iedereen zijn of haar hart volgt. Rationele redenen, categoriseren van mensen, angst voor het onbekende of meningen van anderen weerhouden hen ervan om intens lief te hebben, zelfs al is het maar van korte duur. “Ook al bezeer je je het is wel de enige manier om het leven compleet te maken”… Laat los: Loslaten… Maak plaats voor nieuwe impulsen. Voor mij een leerpunt. Ik kan moeilijk dingen loslaten, klamp me te lang vast aan mensen, ervaringen en emoties. Natuurlijk geldt voor alles wat je doet, wals niet over iedereen heen. We zijn geen Remy’s (alleen op de wereld). Al met al toch wel leuke, spannende, fijne, warme, vermoeiende en soms verdrietige dagen deze laatste half jaar. Ik beleef mijn tweede jeugd of mijn eerste pubertijd. Hoe je het ook noemen wilt. Vrijgezellig, onafhankelijk, gelukkig èn ik geniet. Jij ook? UA 23 maart 2006

Afscheid, weerzien en verlangen deel 2 (sep.2007 gepubl. op jav.org)

Afscheid in Suriname is bij sommige familieleden van korte duur. Deze zomer is een aantal van hen in Nederland. Een verre neef, voor Nederlandse begrippen, en zijn vrouw waren hier voor 4 weken. Ik wist van hun bestaan af maar had nog nooit eerder kennis met ze gemaakt. In Paramaribo kwamen ze opa een aantal malen opzoeken. Bij hun eerste bezoek dacht ik bij mezelf: “hé, ik ken haar ergens van”, maar het kwartje viel niet. Totdat haar schoonzus vertelde dat ze de dag ervoor hadden opgetreden in Meerzorg. “Hé, Meerzorg daar was ik ook”. “Heb je ze niet gezien dan?”, vroeg ze me. “Welke band” vroeg ik op mijn beurt, aangezien er twee bands die avond hadden opgetreden. “”Future Club”. Is ook niet zo vreemd dat ik ze niet herkende omdat de verlichting daar erg slecht was en ik meer oog had voor de jongelui van ‘de overkant’ die op de dansvloer een moderne versie van Dirty Dancing lieten zien. Zo! Ik voelde me ineens heel oud. Wat me van hun optreden is bijgebleven was alleen de harde tonen uit de boksen, het donkere podium en de rockmuziek waarmee ze hun optreden afsloten. Terwijl in Nederland hebben ze me erg verrast met hun fijne zangkunsten en afwisselende repertoire. Het was me een waar genoegen om ze te leren kennen en hoop ze binnenkort weer te mogen meemaken. Een geremigreerde neef was hier voor een flitsbezoek van een week. Het was gek om hem in Suriname te zien. In zijn eigen omgeving met vrouw en kids. In al die jaren dat hij daar woont (bijna 10 jaar) was dit de eerste keer dat ik hem weer zag. Het enige contact was via de mail. Hier in Nederland heb ik hem opgezocht bij zijn zus in Delft. Ook daar was het gek om hem te zien temidden van zijn broer en zussen. Als vanouds zo vertrouwd. Alsof hij nooit weg is geweest. Mijn nicht en haar dochter zijn dit jaar voor het eerst in Nederland. Maar ook een vriend van diezelfde nicht die ik daar heb leren kennen is hier, haar schoonzus, een tante van ons en tot slot komt een oom met zijn gezin. Ik ben zo blij om ze weer te zien! Natuurlijk ben ik al aan het bedenken wat ik met ze kan gaan doen. Een van mijn neven gaf in Suriname al te kennen dat hij graag wilt skydiven. Laat hij nou niet de enige in mijn omgeving zijn die van 4 km hoogte uit een vliegtuig wilt springen. Ik ben aan het googlen geslagen en heb een site gevonden. Een datum heb ik voorgesteld en nu is het wachten op reactie van de deelnemers. Als iedereen kan én nog durft dan gaan we in ieder geval met een groep van 5 springers. Een aantal kijkers gaat mee voor morele support. Zij mogen ons nadien opvangen, letterlijk en figuurlijk. Brrrr… als ik eraan denk begint mijn maag al te draaien. Nu pas realiseer ik me dat er in Nederland heel veel te zien en te doen is. Voor groot en klein, jong en oud. Het dochtertje van mijn nicht is 5 jaar oud dus ik kan mijn nicht ook niet overal naartoe brengen. Ik moet wel rekening houden met de kleine. Op zich niet zo erg maar het maakt wel dat ik met andere ogen moet zoeken. Want wat vindt een kind van 5 leuk? Geen idee, ik ben totaal niet op de hoogte van alles wat er is voor die leeftijdscategorie. Aangezien ik alleen Ballorig, Dolfinarium, Koningin Julianatoren (vind ikzelf heel erg leuk!!), Efteling en de bekende dierentuinen ken, moet ik maar weer gaan googlen. De site: http://www.b9.nl/pretpark/index.htm vermeldt (bijna) alle pretparken in Nederland. Het zijn er maar liefst 40! En dat op bijna 42000 km². Voldoende keus dus. In ieder geval gaan we naar de zomercarnaval in Rotterdam. Althans dat is het plan maar als de weergoden ons niet gunstig gezind zijn dan houdt het op. Dan zit ik hoog en droog me te verlekkeren aan een chocoladetruffeltaart. Een ander item op mijn to-do lijstje is fietsen met haar. Ze wilt dit hier zo graag een keer meemaken alleen maakt ze zich zorgen om haar conditie. Nou, conditie is geen probleem hoor. Ze moet zich meer zorgen maken om haar achterste. Als je niet gewend bent te fietsen of lang niet hebt gefietst dan valt dat zwaar tegen. Ik kan het weten. Ik had jaren niet meer gefietst en heb toen vol enthousiasme en spirit de fiets gepakt. Een fijnzittende lage mountainbike. Nou ik heb het geweten. Na 30 km kon ik nog nauwelijks lopen en de volgende dag ging ik dood van de zadelpijn!! Fietsen is ok maar begin niet te enthousiast want je moet ook nog het hele stuk terug…OEI! Voor hen die ook graag een tandemsprong willen maken, check de site: www.parachute.nl Enjoy!