Powered By Blogger

donderdag 19 juli 2012

Afscheid, weerzien en verlangen deel 1 (gepubl. op jav.org)

In de afgelopen 4 maanden was de rode draad ‘familie’. Ik heb nieuwe leren kennen en oude na lange tijd weer gezien. In maart overleed mijn lieve opa’tje van 86 jaar, onverwachts maar toch ook weer niet. Hij had non-verbaal aangegeven moe te zijn maar als het gebeurt komt de klap toch hard aan. Generatiegenoten zag hij een voor een veel te vroeg gaan. Hij voelde zich de laatste der mohikanen. Moge hij rusten in vrede. Op de dagen voor en tijdens de begrafenis zag ik nieuwe en oude familieleden. Het is jammer dat alleen bij dit soort gelegenheden we elkaar weer zien. Ik hoop dat de volgende gelegenheid wat mooier zal zijn. Inmiddels ben ik al zo’n 3 maanden terug van mijn vakantie in Suriname. Na 22 jaar ben ik weer terug gegaan naar het land waar mijn koembah teh (navelstreng) begraven ligt. 22 Jaar is een heel mensenleven. Ik was 9 toen wij voor het eerst terug gingen. Destijds een geweldige ervaring maar jah ik was het type kind dat alle nieuwe dingen omarmde. Zo ook Suriname. Achteraf bedenk ik me waarom er zo veel jaren tussen de 1e en 2e keer zitten. Een bepaalde angst, ach-het-komt-wel-idee, geen geld of simpelweg geen prioriteit. Het is niet dat ik het bewust uit de weg ben gegaan maar ik heb er ook nooit bewust voor gekozen. Tot nu. Ik kan u vertellen, ik heb genóten!. Na 22 jaar heb ik mijn nichten en neven weer gezien. Van te voren heb ik niets uitgestippeld. Mijn enige doel was om mijn familie te zien. Met sommigen had ik inmiddels een mailband opgebouwd. Die ooms en tantes die in die 22 jaar naar Nederland zijn gekomen wilde ik natuurlijk ook weer zien. Daarnaast wilde ik het land leren kennen. De meest basale dingen zoals de markt, de stad, de bezienswaardigheden zoals het presidentieel paleis, waterkant, de houten Paulus en Petruskathedraal waar wij zijn gedoopt etc. Wat ik zeker wilde gaan doen, is een georganiseerde stadswandeling maken zoals het een echte toerist betaamt, de tour van Cynthia McLeod en een excursie naar de binnenlanden. Dat is ook allemaal gelukt. We zijn een halve dag rondgeleid door het centrum van Paramaribo. De verhalen uit de slavernijtijd zijn verteld. Waar Paramaribo haar naam aan te danken heeft, de mythe van Susanne du Plessier. Daarnaast hebben we de Merodiatour van Cynthia McLeod gemaakt, zonder Cynthia en op een vervangende kleinere boot weliswaar maar het was zeer de moeite waard. We hebben de plantages Rust & Werk en Frederiksdorp aangedaan. Ook hebben we de Brownsberg beklommen, althans de weg naar de Irenevallen. Een behoorlijke klim maar je bent dan echt even in het oerwoud. Helaas was het pad dusdanig hobbelig en glad dat je constant met je hoofd naar beneden loopt en het mooie van de hoge bomen mist. Af en toe even stilstaan en naar boven kijken is een pre om het gevoel helemaal in je op te nemen. Heerlijk!! In die twee dagen hebben we 2 soorten apen gezien, de brulaap en de cappucijner plus een luiaard. Geweldig dichtbij, je kon ze bijna aanraken. De volgende keer ga ik wat dieper het binnenland in. Maar voor nu was het goed. Daarbij, 4 weken lijken lang maar het was niet voldoende om bij iedereen langs te gaan en alles te zien. Een volgend bezoek binnen afzienbare tijd zit er dus dik in. Het eerste weekend was al gereserveerd voor een trip naar het geboortedorp van mijn (groot)ouders. Bakkie, ofwel Reijnsdorp. Bij mij was al heel veel weggezakt maar het huis van mijn oma herkende ik uit duizenden. De sfeer was nog als vanouds. Het daaropvolgend weekend zijn we met de familie naar Colakreek gegaan. EBS heeft er een woning waar personeelsleden gebruik van kunnen maken. Je rolt zo vanuit je bed het water in. Mijn duo- penottirug heeft daar zijn kleuren gekregen. Ook Nickerie stond op het programma. Drie dagen waren we er. En nee, ik heb geen last gehad van de muggen. In Nickerie kwam ik echt helemaal tot rust. M’n lichaam had het nodig. Het landschap onderweg deed me enigzins aan Nederland denken. Een aparte ervaring. Natuurlijk heb ik ook het nachtleven van Paramaribo verkend. Ik was niet van de dansvloer te krijgen. Een nieuwe club was net geopend en dus nog helemaal hot onder de jonge Surinamers en de Nederlandse stagiaires. Koninginnedagavond was van hun. Zsa Zsa Zsu, een aanrader! De hele vakantie heb ik mijn emoties ingehouden. Stil genoten van al het moois om me heen, het gevoel van: dit is mijn geboorteland. Dit is mijn geschiedenis. Maar bij het afscheid hield ik het ook niet meer droog. Ik heb me zo thuis gevoeld en we zijn zo warm onthaald en verwend geweest. Ik mis het! Verlangen: Eenmaal thuis gekomen zit Suriname nog steeds in mijn vezels. De foto’s die ik natuurlijk keer op keer bekijk, de filmpjes die toen gemaakt zijn. De muntjes op mijn benen van de muggebeten. De andere kant van de medaille is dat ik hier weer met een smak in de tijd van alledag landt. Het weer zit totaal niet mee, nieuwe ontwikkelingen op het werk door de fusie en de komst van een nieuwe leidinggevende maken dat ik die 4 weken in een klap vergeet. Totdat ik naar huis ga en de muziek van daar weer tot leven wek. Heimwee komt naar boven. Keisha White en Carrie Underwood, je hoort ze daar ieder uur van de dag. Het gevoel van daar herleef ik weer. Een andere nawee waar ik last van heb is het moeder-gansgevoel. De familie- en vriendenbabyboom die in oktober vorig jaar begon is in juni geëindigd. Mijn generatie die nu een voor een aan zijn/haar eigen gezin begint. Dat moedergevoel wat al aanwezig was trof in Suriname zijn hoogtepunt. Gelukkig ben ik nuchter van aard en kan ik die gevoelens met ratio redelijk goed kanaliseren. Suriname, het land waar ik geboren ben. Het land van mijn (groot)ouders. Suriname is mijn verleden en Nederland mijn heden. Ik heb er mijn leven en mijn thuis maar uitsluiten dat mijn verleden ooit mijn toekomst wordt, nee dat doe ik niet… juli 2007

Geen opmerkingen: