Powered By Blogger

donderdag 19 juli 2012

Radiodoop (gepubliceerd op javanen.org)

Rijdend in de automaat van onze voorzitter, met Oesje op de achtergrond, zingend over lotis en djangan bening. Hm hoe zal het straks zijn? Ben nog niet zenuwachtig. Ik voel het wel kriebelen maar het gaat nog aardig goed. Ken ik het draaiboek voldoende uit m’n hoofd? Ik heb de tekst over Sangeetha bij me, kan ook niet misgaan. Wat moet ik nog meer vertellen. Oh ja TMF, niet vergeten! Bij Leiden is er ineens een zeer plaatselijke sneeuwbui. Aan de andere kant van de weg staan er twee ambulances. OH jee 21.00 uur moeten we er zijn. Gaan we niet redden; ik laat het maar over me heenkomen. Sneller rijden is nu niet verantwoord. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Sultana is een uiltje aan het knappen. Onze gast rijdt stilletjes mee. Ze denkt na over de grote vraag die haar dadelijk wordt gesteld. Net voordat we onze regeringsstad binnenrijden maakt ze Sultana wakker. Na de klok van negen komen we aan op de plaats van bestemming. We moeten even wachten totdat de deur voor ons wordt opengemaakt. Ik ben nog aardig rustig en probeer er niet te veel over na te denken anders krijg ik ‘koude voeten’. Een lieve, ietwat kalige, oudere man doet de deur open. Ik laat me vertellen dat hij Lucien Carrot is, aka Bibir Manis. Sultana gaat ons voor, ik loop naar binnen en stel me netjes voor. Onze bijrijder krijgt een stevige brassa van Bibir. Ze hebben elkaar lang niet gezien. Wat onwennig loop ik onze voorganger achterna. In de gang ruikt het naar ziekenhuis, het maakt me nerveus. En dan zie ik die bekende rode lamp boven de deur. Het brandt al. OH JEE. Moeten we nu voor de deur wachten, net als op tv? Nee, Bibir loopt naar binnen en we volgen. Op dat moment is gemeenteraadslid dhr. Baldoewsingh aan het woord. In een vaste toon vertelt hij waar de PvdA voor staat en wat zijn doelen zijn binnen zijn derde ambtstermijn. Mas Jo kijkt met volle tevredenheid naar z’n gast. Microfoon een, twee, drie. Computers aan. Het ziet er niet echt uit als het beeld wat ik van een radiostation heb, gevormd door tvbeelden. Het is wel een knusse ruimte. Rechts van me zie ik de lockers. RBU, 2 lockers. Oh hebben ze hier ook uitzending? Ik haal m’n papiertje en een stapeltje flyers uit m’n tas en neem plaats bij de deur. Meneer Baldoewsingh trekt mijn aandacht. Hij komt op mij over als een man die weet waar hij het over heeft. Ondanks dat kan ik mijn gedachte er niet bij houden. De kriebels in mijn buik zijn nu wel heel erg aan het springen. Hoe lang nog? Shit er hangt geen klok en mijn telefoon heb ik net uitgezet. Ze ronden het gesprek af. Hij en Mas Jo zijn zeer tevreden over hoe het gesprek gegaan is. Tot slot schudt hij ons de handen en vertrekt met z’n gevolg. Wat nu, hemeltje lief! Wij zijn aan de beurt. Ik mag gaan zitten, die zwarte ronde kous voor mijn snufferd.


Ik ben gespannen en tik met mijn handen nerveus op tafel. Rustig aan Utam, ontspan….We worden aangekondigd. Nu moet ik wat zeggen. Oh jee hij vraag me wat. UH uh.. oh bibber bibber…………EHEM!!. “…..Zoals het bij de verkiezingen aan toe gaat. Waarom zouden wij naar jullie feest moeten gaan: Dames en heren, jongens en meisjes als jullie op tv willen komen, kom allen dan op 18 maart naar Almere. Op de een of andere manier trekken onze feesten veel jeugd aan. We zijn jong, enthousiast en we WILLEN WAT!!..” PHOEF!! Wat een bevalling. Ik tril nog na van de zenuwen….

 UA 23 maart 2006

Geen opmerkingen: