Maandagochtend, het is koud en nat buiten en de meeste mensen zitten in hun eigen wereld. Met oordopjes in hun oor, blikken strak gericht naar de toekomst of lezend over alle misere in de Metro of Spits. Met mij is het niet heel veel anders. Iedere ochtend luister ik naar de heren van Evers staat op. Rick is nog altijd met ziekteverlof en überpessimist Niels is weer terug van vakantie. De meest onzinnige grappen worden gemaakt en leuke onliners komen weer van de plank. Ik hou ervan!
Tijdens deze treinrit naar het werk denk ik terug aan het afgelopen weekend. Het was weer een goed weekend. Mijn bui is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, het zal de tijd van het jaar wel zijn. Irritaties en een “laat me met rust” voeren de boventoon. Vrijdagavond had ik mijn kwartaaletentje met de meiden van P08. In Zwolle dit keer. Het was weer gieren en brullen. En jah na 13 jaar van school te zijn, hebben we elkaar nog steeds heel veel te vertellen en kunnen we nog lachen om elkaars eigenaardigheden. Ik had het er nog met een andere vriendin over. Het is toch iedere keer weer afwachten hoe we op elkaar reageren maar iedere keer is het weer als vanouds. Er zijn geen ruzies die onderhuids gedeeld of uitgevochten moeten worden en geen van ons valt na al die tijd buiten de groep. De Nederlandse maatschappij is binnen de groep goed vertegenwoordigd. De relaties zijn nog steeds alive and kicking (mijzelf uitgezonderd natuurlijk) en de kids-teller zit nu sinds 3 maanden op 10. Een mooie score van 2 per gezin. De wereld van de smartphones is nu ook tot ons FD’ers doorgedrongen (voor 80 procent dan), sinds gisteren hebben we ons eigen groeps-wattsapp en 1/3 zit sinds kort werkeloos thuis vanwege de crisis. Maar overall wordt er niet geklaagd.
De zaterdag begon met een ritje naar Amsterdam waar ik mijn opa heb opgehaald. Hij wilde naar huis omdat zijn voet is opgezet vanwege de jicht. In 1.5 uur naar Groningen, zelfs met zijn autootje. Die nieuwe snelheidslimiet van 130 km/uur is echt geweldig. In de avond heb ik heerlijk gegeten bij dierbare vrienden van mij. Nog niet officieel samenwonend, maar ik werd al wel verwelkomd met: welkom in ons huis! Een stel met twee katten. Een van de katten schijnt nogal schuw te zijn maar binnen no-time lag hij op zijn rug in een soort van foetus houding naast mij op de bank. Het is omdat ik mijn vriendin al jaren ken maar anders zou ik ter plekke dood zijn neergevallen van de blik die zij mij gaf. De lieve kat heeft in al die maanden nog geen enkele poging gedaan om iets van genegenheid te tonen richting haar. Tjah… !!
Koopzondag in Groningen. Ik had kunnen weten dat het dan druk zou zijn. Maar ik moest en zou nieuwe laarzen halen. De eerste de beste schoenenwinkel die ik binnenliep was het al raak. Shoppen alsof alles gratis is. Vrouwen, ALS-TE-BLIEFT!! Denk je werkelijk dat iemand van 1.50 meter dezelfde schoenmaat heeft als iemand van 1.75 mtr. In hemelsnaam, doe eens rustig!!! Ze zien mij staan maar denk je dat dat reden is om om mij heen te lopen. Het enige waar hun blik op gericht is, is die laars van 259 euro die eerst 300 euro was. Oooh en nog zo’n ergernis. Mannen die zogenaamd een mening mogen hebben over wat hun vrouw koopt, blokkeren de winkel en blijven rustig staan ook al zien ze dat wij, de shoppende sexe, erbij willen. Niets te merken van de crisis die de Nederlandse huishoudens binnendringt. En tot overmaat van ramp heb ik na uren shoppen geen laarzen kunnen vinden.
Over de wezenlijke zaken in het leven mag ik absoluut niet klagen. Ik ben gezond, heb een goede leuke baan, lieve vrienden en familie om mij heen maar sinds een paar maanden ben ik er helemaal klaar mee dat ik nog steeds vrijgezel ben. Het vrijgezellige leven heb ik volledig benut binnen mijn kaders en kunnen. De zoektocht naar mezelf, ook op sexueel gebied was fantastisch, heerlijk, gezellig, met hier en daar uitschieters naar boven en naar beneden maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf tot mijn 37e geef voor het krijgen van kinderen. Dit jaar heb ik deze leeftijd bereikt, en still no kids. Geestelijk voel ik me 10 jaar jonger dus in dat opzicht zou het nog wel kunnen. Lichamelijk heb ik een conditie van een slak maar volgens mij is dat ook geen reden om het niet te doen. Ondanks dat mijn eierstokken af en toe wild aan het klapperen zijn, is mijn kinderwens niet zo wanhopig dat het concept van B.O.Mmen of een zaaddonor serieus een onderwerp van gesprek wordt. Soms komt het wel terloops ter sprake. Onlangs kreeg ik een aanbod van een collega dat hij met alle plezier zijn zwemmertjes wilt afstaan. “Hebben we in ieder geval mooie kindjes”, waren zijn woorden. Of met een ander wiens kikkervisjes ikzelf wilde hebben gezien zijn uiterlijke schoonheid. Hij ging echter niet accoord omdat hij zelf ook een kinderwens heeft en niet na de bevruchting zijn hielen wilde lichten.
Gisteren las ik een stukje in Nu.nl over de acteur Tygo Gernandt.
"Ik vind het niet moeilijk om alleen te zijn, maar ik mis wel het samen zijn", zegt Gernandt. Hij zou graag dingen delen. "De laatste jaren doe ik het helemaal alleen. Ook de mooie dingen kan ik niet delen als ik ’s nachts thuiskom. Ik heb een kat tegen wie ik het zeg. Of i k schrijf het in een boekje."
Het is alsof ik mijn eigen woorden lees. Alleen heb ik geen kat aan wie ik dingen vertel maar wel een schriftje en een digitale dagboek waarin ik mijn blogs schrijf.
En zo is het weer maandagochtend. Ik kijk op mijn telefoon en zie staan: 10:10 3/12/12.
Nog twee volle weken tot de oplevering van fase I. Nog 18 dagen voordat de wereld ten onder gaat. Nog 28 dagen tot het nieuwe jaar en nog 9 maanden tot mijn volgende jaardag.
Ondertussen krijg ik een mail vanuit het hoofdkantoor dat er een Schwarzwalder voor mij is bezorgd als bedankje voor de begeleiding van een verhuizing. Nou… zo wil ik iedere week wel beginnen. Ook al kan ik zelf niet van de taart genieten maar waardering krijgen voor hetgeen je doet, is altijd fijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten