Balansdag (originele versie, onbewerkt).

Op 10 januari jongstleden is er een stuk van mij gepubliceerd op javanen.org. Het was niet mijn bedoeling om het op een of andere wijze de wereld in te sturen. Ik heb het alleen een aantal mensen laten lezen. Echter de redactie van javanen.org heeft me gevraagd of het gepubliceerd mocht worden, wel anoniem (bij deze is de anonimiteit opgeheven ). Het schrijven is voor mij een uitlaatklep, het helpt me om dingen in perspectief te brengen, te verwerken en uiteindelijk om af te sluiten. Als je zelf ook schrijft dan herken je vast wel als ik zeg dat de woorden op zo’n moment als een warme regendouche uit mijn vingers stromen. Nu na bijna 4 maanden maak ik een tussentijdse balans op. Sinds ik actief ben in de stichting is het alleen maar in een stroomversnelling gegaan. Ik ontmoet mensen waar ik anders nooit mee in contact zou komen, waaronder hoogwaardigheidsbekleders. Ik ben helemaal into the javaanse scene, wat voorheen ondenkbaar was. Tot slot doe ik promotie en radio werk. Het begon als iets incidenteels maar men heeft mij nu gevraagd om hier serieus een vervolg aan te geven. Ik weet het nog niet, ik gun mezelf de tijd om hier goed over na te denken. Het is echter niet alleen maar zonneschijn. De lijn tussen privécontacten en zakelijk plezier is af en toe moeilijk te scheiden, daarom manoeuvreer ik niet en is die grens voor mij op dit moment strak bepaald. Daarnaast moet ik me nog meer dan voorheen beschermen tegen alle invloeden van buitenaf die op me afkomen. Hoe vind ik daarin die gulden middenweg. Datgene doen wat ik leuk vind maar zonder dat het ten koste van mijzelf gaat, zowel mentaal, fysiek als emotioneel. Daarnaast leer ik, weliswaar vanaf de zijlijn, de emoties van Javanen kennen. Men zegt a maar bedoelt eigenlijk b. Hoe ga je daar dan mee om? Temeer als het in je dagelijks en arbeidsleven niet gewoon is. Ik kom uit een gezin waar er niet omheen wordt gedraaid en we gewoon a zeggen als we ook a bedoelen. Zo ook op het werk, hier in Amsterdam. Nog altijd is het moeilijk te bevatten en lijkt het te goed om waar te zijn. Maar ik heb mezelf beloofd om hiervan te genieten voor zolang het duurt. Als het ineens van me wordt weggenomen of ik besluit eruit te stappen dan heb ik wel genoten van die momenten en ervaringen. Door schade en schande wijzer geworden van de afgelopen liefdesperikelen heb ik tegenwoordig een credo geformuleerd wat ik probeer na te leven zo goed als zo kwaad ik kan: leef, geniet, heb lief en laat los… Het klinkt heel eenvoudig maar er zit toch wat meer achter. Leef: zorg ervoor dat je niet geleefd wordt en en blijf trouw aan jezelf. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Geniet: dit spreekt voor zich maar voor sommigen toch moeilijk. Want wat is genieten en hoe zorg je ervoor dat je daarbij anderen niet onnodig raakt. Heb lief: lijkt ook zo makkelijk maar helaas. Uit ervaring weet ik dat niet iedereen zijn of haar hart volgt. Rationele redenen, categoriseren van mensen, angst voor het onbekende of meningen van anderen weerhouden hen ervan om intens lief te hebben, zelfs al is het maar van korte duur. “Ook al bezeer je je het is wel de enige manier om het leven compleet te maken”… Laat los: Loslaten… Maak plaats voor nieuwe impulsen. Voor mij een leerpunt. Ik kan moeilijk dingen loslaten, klamp me te lang vast aan mensen, ervaringen en emoties. Natuurlijk geldt voor alles wat je doet, wals niet over iedereen heen. We zijn geen Remy’s (alleen op de wereld). Al met al toch wel leuke, spannende, fijne, warme, vermoeiende en soms verdrietige dagen deze laatste half jaar. Ik beleef mijn tweede jeugd of mijn eerste pubertijd. Hoe je het ook noemen wilt. Vrijgezellig, onafhankelijk, gelukkig èn ik geniet. Jij ook? UA 23 maart 2006