Gisteren las ik op javanen.org het stukje van Kaboel over de nieuwjaarsinstuif van de gemeente Almere. Met name het gedeelte over de Oudjaarviering trok mijn aandacht. Vraag me niet waarom, gezien het tijdstip waarop ik dit schrijf, het is nl. 00.45 uur, maar ik wilde er toch op reageren.
Ik citeer: "En DAT is nou iets wat een gemiddelde Surinamer niet zal overkomen. Oudjaar viering is altijd een gezellig samenzijn bij ons. De noodzaak om alleen te zijn is er niet, tenzij wij er bewust voor kiezen."....
Laat ik in dit geval nou net de uitzondering op de regel zijn die er wel bewust voor heeft gekozen. Ik ben dan ook geen gemiddelde Surinamer, wat dat ook moge inhouden. Geboren in Paramaribo, getogen in Nederland. Ben volgens mij zo 'verbakkert' als hutspot. Hoe dan ook de noodzaak en het verlangen om niet alleen te zijn is niet iets typisch surinaams, denk ik, maar zit in de mens. We zijn kudde dieren die er niet voor kiezen om alleen te zijn. Getuige dat feest in Naaldwijk, het hedendaagse chatten en de vele datingsites waarmee men hoopt die ene “ware” te vinden.
Ik kan me nog een gesprek met mijn vader herinneren in 2003, de periode dat het niet goed ging met m'n huwelijk. Ik stond op die spreekwoordelijke T-splitsing: of ik ga terug en blijf bij m'n toenmalige partner, ik kies voor mezelf of ik kies voor de ander. Ik heb heel duidelijk en bewust voor mezelf gekozen maar voordat ik die beslissing nam zei m'n vader tegen me: je weet wat je nu hebt, als je voor de ander kiest dan weet je dat niet en wat als het niets wordt. Dan ben je weer alleen en niemand kiest ervoor om alleen te zijn!! Kijk maar naar al die mensen die met kerst alleen zijn. Bejaarden die door niemand bezocht worden. Niemand met wie je kan praten als je thuis bent. Dat wil je toch niet? M.a.w..... vul zelf maar in. Nu snap ik wel dat hij het beste met me voor had en me graag gelukkig wilde zien. In zijn opvatting betekende dat wellicht dat ik een partner moest hebben. Echter, ik zag dat heel anders. Het was geen kwestie van kiezen tussen de een of de ander, het was een kwestie van kiezen voor mezelf. Tuurlijk ook ik wil niet alleen zijn, ik vond het doodeng, maar ik wist dat ik niet gelukkig(er) zou worden als ik bleef waar ik was. Dat had ook andere redenen maar dat gevoel werd met name versterkt door het feit dat ik gevoelens had voor een andere man die veel sterker waren dan de liefde voor mijn echtgenoot. Voor iemand die altijd heel rationeel was ingesteld en zichzelf niet altijd het beste gunde was DIT nou juist zo onbegrijpelijk en ondenkbaar. Ik kwam op een punt in m'n leven dat ik langzamerhand loskwam van mijn opvoeding en mijn eigen ik weer tegenkwam. Niet dat ik een spartaanse opvoeding kreeg maar bepaalde normen en waarden krijg je toch mee. Ik leefde in een ‘javaanse’ keurslijf. Huisje boompje beestje. Ik deed alles wat van me verwacht werd. Ik ging naar school, ging studeren. Ik kreeg een vriendje (m’n eerste serieuse), we gaan samenwonen, ik ging werken en tot slot trouwen. Niemand heeft me hier ooit toe gedwongen het was allemaal eigen keus bij volle verstand.
Die woorden van mijn vader schieten heel soms nog door m’n hoofd. “Niemand wilt alleen zijn”. Zo achteraf denk ik dat juist dat zinnetje me net die ene schop onder m’n kont gegeven heeft om voor mezelf te kiezen. Nee natuurlijk niet, niemand wilt alleen zijn maar ik heb er wel voor gekozen (dat ik later toch een relatie met die ander ben aangegaan staat los van mijn keuze). Wat ik wil zeggen is dat iedereen op een gegeven moment van die lotsbepalende keuzes, als ik ze zo mag noemen, maakt. Echter, zorg ervoor dat je dit weloverwogen doet zodat je, net als ik, achteraf nooit spijt zult hebben.
Helaas liep het anders dan ik voor ogen had en in mei van ’t vorig jaar heb ik er ook weer bewust voor gekozen om, ondanks mijn grote liefde voor de ander, alleen verder te gaan omdat de liefde voor mezelf toch ietsjes meer was. Je zou dan denken dat na al het verdriet, ik de feestdagen juist met dierbaren wilde vieren.
Het tegendeel is waar. Als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen Oud&Nieuw alleen gevierd. Nee ik was niet zielig, nee ik deed het niet om meelij te wekken. Maar waarom kiest iemand van 30 jaar, die nu zo floreert en zoveel dierbaren om haar heen heeft toch om deze dag alleen te zijn?
In december vierde een van m’n vriendinnen haar verjaardag. Ik raakte in gesprek met anderen o.a. over het vieren van de komende feestdagen. Ik had voor Oud&Nieuw nog geen plannen gemaakt en eerlijk gezegd had ik er ook niet over nagedacht. Totdat een van de dames, gelukkig met alles wat ze doet en is, opperde dat ze het eens een keer alleen wilde vieren. Puur om te kijken of ze inderdaad zo gelukkig is met zichzelf. Toen dacht ik: hé wat een goed idee, dat ga ik ook doen. Kijken of ik de test doorsta. Zo gezegd zo gedaan….
Ik kan jullie zeggen het was m'n eerste Oud&Nieuw alleen. Zonder poespas of gedoe. Het was héérlijk maar of ik het nog eens zal doen? Ik weet het niet. Maar voor nu was het goed. Hiermee heb ik een fase afgesloten en sta ik open voor de nieuwe dingen die op m’n pad komen. Zonder vrees of angst voor het onbekende, het alleen zijn….
10-01-06
Geen opmerkingen:
Een reactie posten