HERMA, HERMAN OF TOCH HERMAFRODIET…..

Mannen komen van mars, vrouwen komen van venus.
Er is al zo veel geschreven over de relatie tussen man en vrouw. Is het in feite niet gewoon zo dat we allemaal tweeslachtig zijn?

Zijn verrassing
Een man van middelbare leeftijd vertelde over zijn vrouwelijke collega. Een vrijgezelle, onafhankelijke, goed opgeleide en niet-op-haar-mondje-gevallen vrouw van 30+. Bij een van hun gesprekken, begin dit jaar verklaarde ze heilig dat 2006 haar jaar zou worden. Hét jaar waar ze aan dé man komt. Nu in december is haar wens niet uitgekomen. Maar waar mijn gesprekspartner zo van stond te kijken en waar hij tot voor kort geen notie van had is dat de jonge vrouw van nu kan inzitten over het feit dat ze geen man heeft. “Hoe kan dat nou, de vrouw van nu is toch onafhankelijk en verdient haar eigen brood. Waar heeft ze een man voor nodig? Niet voor de sex lijkt me want in de kroeg kan ze altijd wel iemand vinden”. Net als de man heeft ook de vrouw warmte en kameraadschap nodig, was mijn antwoord. En vergeet de kinderwens niet. Zonder man geen kind. “En exclusiviteit dan?” vroeg hij me. Exclusiviteit, jah lastig. Ik ben van mening dat mijn liefde niet alleen voor mijn partner bestemd is. En dan bedoel ik niet het vleselijke! “Maar waarom dan toch trouwen”, vroeg hij me. Goeie vraag. Het naar de wereld toe uitdragen dat je bij elkaar hoort. Toen ik nog getrouwd was, geloofde ik wel in die exclusiviteit en daarom trouwde ik. Inmiddels heb ik die opgedragen regel losgelaten. Er is een heel mooi grijsgebied ontstaan waarin ik mijzelf wel zie bewegen. Ik kan helaas nog niet zeggen of het me goed afgaat maar het idee van totale exclusiviteit geloof ik niet meer in omdat ik het anders heb ervaren. In iedere relatie komt een moment waarop een van de partners gevoelens krijgt voor een ander. Dat is zo zeker als leven en dood… Alleen, ik vind dat er ruimte moet zijn om hierover te praten anders zal je het als stel nooit overwinnen. Hoe wil je anders die jager bedwingen of de eenzame onbegrepen vrouw weer hoop geven?

Mijn verrassing
Zowaar! Er bestaan mannen die onzeker zijn op een manier waarvan ik dacht dat dat alleen door de vrouw werd bedreven. Verkeerde conclusies trekken uit daden en woorden van de ander. In dit geval mijn woorden en daden. Als ik zeg dat ik afstandelijk ben omdat hij al een vriendin heeft dan hoort hij: Ik vind je niet leuk genoeg. HUH???!!! “Ik doe zo veel moeite om je te bellen maar je belt nooit”. DUH!! Nee logisch, als je tegen me zegt dat ik niet kan bellen dan bel ik niet. Waarop hij zegt: “als je echt, echt wilt dan had je me wel gebeld”. En vervolgens zegt hij doodleuk: “Maar is goed ik zal je niet meer bellen. Oh en je hoeft niet bang te zijn hoor ik heb geen vriendin….”. Sorry maar spelletjes speel ik aan de keukentafel. Vrouwen hebben hier toch patent op? Iets zeggen maar het tegendeel bedoelen in de veronderstelling dat de ander gedachtes kan lezen. En als ik hem uitleg waarom, kijkt hij me schaapachtig aan alsof ik Arabisch praat. Het gaat er bij hem maar niet in. Jammer, jammer, jammer. Hoe duidelijk kan ik zijn? Als ik tegen een man zeg (een ander in dit geval) dat ik niet voor hem voel, is zijn reactie: “je bent bang en wilt niet toegeven dat je diep in je hart toch van mij houdt. Maar dat geeft niet ik heb geduld..”. Nee sorry! ik voel echt niet voor je. Kan een vrouw niet gewoon eerlijk zijn, moet ik maar het spelletje meespelen en de man vervolgens vol in zijn …… trappen? Jah dan hebben wij vrouwen het weer gedaan. En is er weer een gefrustreerde die via een of ander guestbook zijn ideeën wereldkundig maakt. Go figure!

Ongeschreven regel
In de vriendenkring van een van mijn vriendinnen geldt de ongeschreven regel dat je niet met de ex van een vriend(in) gaat. PUNT!. Blijkbaar zo definitief dat er geen discussie over mogelijk is. Maar wat valideert deze ongeschreven regel? Is het awkward dat je ex lichamelijk is met je vriend(in). Is het dan niet je eigen onzekerheid of angst voor verlies waar je iets mee moet doen dan het feit dat die twee zich tot elkaar aangetrokken voelen? Tot waar houd je rekening met de ander en doe je jezelf niet te kort…?? Is het een kwestie van respect, integriteit of doe je sommige dingen simpelweg niet… Ik weet het niet. Maar op voorhand dit soort dingen bepalen, nee ik geloof er niet zo in. Du moment het zich voordoet, dan praten we verder…. Cliché tot aan het zoetige maar wel mijn overtuiging. Je kan net zo veel regels opstellen maar er komt altijd een moment waarbij je je eigen regels onder de loep moet houden. Dan blijkt dat de situatie toch niet altijd zo zwart-wit is. En hoe ver kan je dán bijstellen?

Verandering van spijs doet eten?
Onlangs zag ik op tv een interview met Yvonne Kroonenberg, bekend van vooral boeken over mannen, met titels als "Alle mannen willen maar één ding", "Alles went behalve een vent" en "Het zit op de bank en het zapt". Zij las wat voor uit haar nieuwste boek, “Monogamie voor beginners”. Het is een boek wat volledig gewijd is aan het vreemdgaan. Vreemdgaan is niet per definitie de nagel aan de relatiedoodskist. In dit interview zei ze heel stellig, nonchalant schouderophalend, dat wij ons niet zo druk moeten maken als de man vreemdgaat. Mannen zijn jagers en als zij vreemdgaan dan is dat alleen maar omdat ze willen proeven van een ander snoepje. Het zegt helemaal niets over de liefde voor zijn vrouw. Hhmm je kan er zo je eigen ideeën over hebben maar dit geeft de man nog geen vrijbrief om maar te doen wat hij wilt, tenminste niet in mijn boek.

Niets is wat het lijkt
Mijn nieuwsgierigheid brengt mij af en toe naar vreemde fantasieoorden. Ik ben absoluut geen ervaringsdeskundige op het gebied van relaties en de liefde. Ik hou er wel van om naar stelletjes te kijken, te observeren, de interactie te aanschouwen. Wat mij altijd wel opvalt is dat een van de twee erg naar buiten toetreedt en de ander de stille toeschouwer is. In mijn ogen een logische combi. Brengt enige stabiliteit in de relatie. Maar wat als er twee grote hoofden in een huis wonen? Wat speelt zich af binnen die hoofden en 4 muren. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Waarom? Omdat niets is wat het lijkt.

Glad ijs
Hoe ver ga je in het aanbieden van je hulp? Een goede vriend die in een (relatie)dip zit bied ik altijd een luisterend oor en soms ook mijn schouders. Maar wie bepaalt in dit geval de grens? De gevestigde orde, de vriend of ikzelf. Door de mentaliteit van de gemeenschap waarin ik mij grotendeels begeef wordt mijn doen en laten weleens verkeerd opgevat. Waarom krijgt de vrijgezel altijd de zwarte Piet toebedeeld? Ok er zijn er genoeg die misbruik van de situatie en de ander maken maar waarom gelijk wijzen met dat vingertje. Aannames zijn dodelijk!! Onzekerheid en geldingsdrang kan een mens doen verblinden. En jah je kan iemand daardoor flink verdriet doen. Man en vrouw. Een wereld van geen verschil… Want zijn wij allemaal niet die mannelijke jager én die eenzame onbegrepen vrouw?