Vandaag is de dag voor valentijn. Is het dat ik daarom schrijf over vriendschap en liefde. Daarnaast is het morgen ook de verjaardag van mijn eerste liefde. Hij wordt 30 jaar. Afgelopen weekend was ik in een heerlijke mijmerstemming. Dan ga ik staren en turen. Mijn fantasie brengt me vervolgens naar mooie oorden, personen en gevoelswerelden. Niet nadenken maar even stilstaan bij het moment.
Een dierbare vriend schreef me onlangs een mail waarin hij zei dat velen na hun twintigste in de sleur van werken, televisie en problemen eindigen. De vroegere idealen, dromen en luchtkastelen stranden in de meeste gevallen. Dit is zonde, want de wereld biedt zo veel mogelijkheden.
Zijn woorden hebben me niet losgelaten. Ik heb me dagen afgevraagd wat vroeger mijn dromen waren. Ik wist het niet meer. Tijdens mijn 2 uur durende reis gisteren heeft Michael Bublé me gezelschap gehouden met vooral de nummers You don't know me en Home (repeat repeat...). Liedjes over de liefde en het verlangen om naar huis te gaan, thuis te komen.
Ik zat in de bus. Het was donker, alleen de leeslampjes boven onze hoofden waren aan. Ik keek om me heen, er zaten ongeveer 6 andere mensen in de bus. Op dat moment stond ik stil bij het moment, het gevoel, het hier en nu. Waren zij ook zo gelukkig? Naar wie waren ze op weg? Een geliefde, ouders, een kind, de katten of misschien een tevreden en leeg huis? Hebben zij ook dierbaren die hen wegwijs maken in de wereld van gevoel en zelferkenning?…. En ineens overviel me een gevoel van gelukzaligheid. Het was een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mensen om me heen. De vriendschappen die ik in het laatste jaar met name in de laatste 4 maanden met voornamelijk mannen heb opgebouwd. Vriendschappen die er volgend jaar misschien niet meer zullen zijn maar die me op dit moment zo veel liefde, wijsheid en vreugde geven. Ieder op zijn eigen wijze.
Tijdens die reis kwam ik tot de conclusie dat mijn dromen van vroeger maar om twee dingen gingen: vriendschap en liefde. Ik ben een dromer en fantaseer veel maar ik heb dat vroeger nooit met iemand gedeeld. Als puber zat ik veel op m’n kamer naar muziek te luisteren, staarde naar buiten en liet de wereld zoals het zich op dat moment aandiende aan me voorbij gaan. Mijn dromen waren nooit in de trant van: ik wil een eigen huis, kinderen, een auto, veel geld, een carriere… Nee, het klinkt misschien gek maar ik fantaseerde over vriendschappen. Ik groeide op met films over liefde en vriendschappen, zoals St. Elmo’s Fire, Breakfast Club en 16 Candles. Dat was mijn droomwereld.
Quote uit St. Elmo’s Fire:
Jules, y'know, honey... this isn't real. You know what it is? It's St. Elmo's Fire. Electric flashes of light that appear in dark skies out of nowhere. Sailors would guide entire journeys by it, but the joke was on them... there was no fire. There wasn't even a St. Elmo. They made it up. They made it up because they thought they needed it to keep them going when times got tough, just like you're making up all of this. We're all going through this. It's our time at the edge.
Leeftijdsgenoten waren druk met school, baantjes en hobby’s en ik droomde…. Het echte leven was een noodzakelijk kwaad. Daarom kon ik altijd zo enorm genieten van die momenten dat we weer een dansoptreden hadden. Die grote groep bij elkaar, gevoel van samen ergens voor gaan, de verbondenheid en het plezier. Net als op de lagere school.
Ik kan me het gevoel van die laatste schooldag op de lagere school ook nog zo goed herinneren. Wat had ik een verdriet. Verdriet omdat ik die hechte club moest verlaten. We hadden in de klassen 5 en 6 (tegenwoordig groep 7 en 8) dezelfde leraar, je gaat op kamp, de gezamenlijke toneelopvoering. Dat schept een band en als klas waren we hecht. Maar ik heb m’n tranen ingehouden, alleen die steek in m’n hart ging niet weg. Sindsdien heb ik dat verdriet nooit meer gevoeld. Ook niet nadat ik m’n havo diploma behaalde en geslaagd was van ’t HBO. Alsof ik me vanaf dat moment onbewust heb voorgenomen om me niet meer op die manier te hechten aan mensen en het groepsgevoel. Maar de droom bleef…
Op de middelbare school leerde ik pas in de 3e klas mijn vrienden kennen. Mijn eerste vriendschappen met personen van het andere geslacht werden gesloten. Mijn eerste liefde leerde ik kennen. We waren op school met ons 5-en onafscheidelijk. Je zou denken dat toen dat verlangen werd bevredigd. Maar nee, ik deelde ook niet alles met ze. Alleen datgene wat er op dat moment gaande was en niet de dingen mijnes levens. Daarna ben ik ze jaren uit het oog verloren. Sinds drie jaar, tijdens een reunie, heb ik met een aantal van hen weer contact. Op de Hogeschool was het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel de meiden om me heen maar ik deelde niet alles met ze. Gewoon de dagelijkse dingen, eetafspraken, studeerafspraken, stapavonden en de geijkte studentikoose activiteiten. Gelukkig, tot op de dag van vandaag zie ik ze nog.
Rond mijn 18e leerde ik mijn toenmalige vriend kennen en die droom was niet meer van toepassing. Ik had een vriendje. Echter, nu zo achteraf denk ik dat dat verlangen altijd een droom is gebleven. Ook gezien het feit dat ik me altijd meer thuis heb gevoeld onder het gezelschap van mannen dan vrouwen. In de tijd van ‘samen dingen doen met andere stelletjes’ was het voor mij zo dubbel. Ik had weinig aanknopingspunten met de dames, ik deed wel gewoon mee, praatte mee maar m’n hart was er niet compleet bij. Terwijl, bij de mannen voelde ik me thuis. Alleen door de omstandigheden kon ik daar niets mee. Mijn verstand, en dus mijn gevoel, hield dat tegen omdat ik al een partner had en de mannen waren ook niet zo dat ze een vriendschap met mij wilden aangaan. We waren vrienden van elkaar maar als stel en niet als individu. Op één na. Er is een onuitgesproken band, onzichtbaar voor anderen, voelbaar voor onszelf.
Zo'n 6 jaar geleden ben ik mijn gelijke tegengekomen. We kennen elkaar ruim 20 jaar maar onze vriendschap heeft zich in de laatste 6 jaar zo enorm ontwikkeld dat ik nu kan zeggen: ik heb een hartsvriendin!. Ik deel mijn gevoels- en droomwereld met haar. Iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden. Bij haar kan ik hardop nadenken. Ze houdt van me zoals ik ben en veroordeelt me niet. Ze steunt me door dik en dun. Maar niet alleen dat, onze werelden verlopen griezelig parallel. Alsof dat nog niet genoeg is, ontmoet ik mannen met wie ik ook goed kan levellen en die mij bepaalde dingen bijbrengen. Mannen die het fijn vinden om m’n stem te horen, die geïnteresseerd zijn in mij als persoon en niet in mij als lustobject. De dromen die ik vroeger had en het gevoel van destijds komen nu tot leven. Vriendschap door dik en dun, het houden van mannen zonder de verliefdheden. Diezelfde vriend van de mail zei tegen mij dat de wereld niet is veranderd maar dat ik veranderd ben. En het feit dat ik nu deze mensen heb leren kennen in zo’n korte tijd illustreert des te meer hoezeer ik veranderd ben..
Nu op m’n 30e heb ik in feite die vriendschappen waar ik destijds zo van droomde. Ik had altijd wel mensen om me heen, vrienden genaamd. Maar geen maatje waar ik alles mee deelde. Mijn gedachtes, gevoelens en dromen; die hield ik voor mezelf. Een bewuste keus. Uit schaamte misschien? Schaamte dat niemand dat gevoel zou begrijpen. Dat verlangen naar een verbondenheid…
Is dit gevoel mijn St. Elmo’s fire? Iets wat er niet is maar wat me wel leidt op mijn tocht, iets om me aan vast te klampen? Hoe het ook zij, dit vuur geeft mij zo veel energie en liefde dat ik niet bang meer ben voor dat ‘laatste schooldaggevoel”…
13-02-06
Geen opmerkingen:
Een reactie posten