10:00 uur
Ik fiets in het Vondelpark en kijk om me heen. K. belde net dat onze afspraak niet doorgaat. De geplande verhuizing van morgen is weer uitgesteld. Ik hang op en laat m’n telefoon in mijn tas vallen.
Het is een mooie nazomerse maandagochtend. De vogels tjirpen, de fontein spuit zijn lang ingehouden aders leeg en de joggers joggen er vrolijk op los.
Ineens overvalt me een intens gevoel van gelukzaligheid en ik denk terug aan mijn tijd met hem. Het Vondelpark was ons plekje. We waren er regelmatig te vinden. Alleen of samen. Ik was toen zo gelukkig en dit geluk heb ik sindsdien voor ogen. Nu na 3 jaar heb ik het weer gevonden. Jij… Na al die tijd kan ik zeggen dat ik je vergeven heb. Ik ga nu een nieuwe tijd in, mede dankzij de liefde die jij me gaf heb ik mezelf hervonden en sta ik nu open voor een nieuwe liefde van mijn leven.
Ik ga afscheid nemen van Amsterdam. De stad waar ik in korte tijd intens geluk en verdriet mee heb gedeeld. M’n tweede thuis...
22-9-08
dinsdag 28 oktober 2008
Oud&Nieuw
Gisteren las ik op javanen.org het stukje van Kaboel over de nieuwjaarsinstuif van de gemeente Almere. Met name het gedeelte over de Oudjaarviering trok mijn aandacht. Vraag me niet waarom, gezien het tijdstip waarop ik dit schrijf, het is nl. 00.45 uur, maar ik wilde er toch op reageren.
Ik citeer: "En DAT is nou iets wat een gemiddelde Surinamer niet zal overkomen. Oudjaar viering is altijd een gezellig samenzijn bij ons. De noodzaak om alleen te zijn is er niet, tenzij wij er bewust voor kiezen."....
Laat ik in dit geval nou net de uitzondering op de regel zijn die er wel bewust voor heeft gekozen. Ik ben dan ook geen gemiddelde Surinamer, wat dat ook moge inhouden. Geboren in Paramaribo, getogen in Nederland. Ben volgens mij zo 'verbakkert' als hutspot. Hoe dan ook de noodzaak en het verlangen om niet alleen te zijn is niet iets typisch surinaams, denk ik, maar zit in de mens. We zijn kudde dieren die er niet voor kiezen om alleen te zijn. Getuige dat feest in Naaldwijk, het hedendaagse chatten en de vele datingsites waarmee men hoopt die ene “ware” te vinden.
Ik kan me nog een gesprek met mijn vader herinneren in 2003, de periode dat het niet goed ging met m'n huwelijk. Ik stond op die spreekwoordelijke T-splitsing: of ik ga terug en blijf bij m'n toenmalige partner, ik kies voor mezelf of ik kies voor de ander. Ik heb heel duidelijk en bewust voor mezelf gekozen maar voordat ik die beslissing nam zei m'n vader tegen me: je weet wat je nu hebt, als je voor de ander kiest dan weet je dat niet en wat als het niets wordt. Dan ben je weer alleen en niemand kiest ervoor om alleen te zijn!! Kijk maar naar al die mensen die met kerst alleen zijn. Bejaarden die door niemand bezocht worden. Niemand met wie je kan praten als je thuis bent. Dat wil je toch niet? M.a.w..... vul zelf maar in. Nu snap ik wel dat hij het beste met me voor had en me graag gelukkig wilde zien. In zijn opvatting betekende dat wellicht dat ik een partner moest hebben. Echter, ik zag dat heel anders. Het was geen kwestie van kiezen tussen de een of de ander, het was een kwestie van kiezen voor mezelf. Tuurlijk ook ik wil niet alleen zijn, ik vond het doodeng, maar ik wist dat ik niet gelukkig(er) zou worden als ik bleef waar ik was. Dat had ook andere redenen maar dat gevoel werd met name versterkt door het feit dat ik gevoelens had voor een andere man die veel sterker waren dan de liefde voor mijn echtgenoot. Voor iemand die altijd heel rationeel was ingesteld en zichzelf niet altijd het beste gunde was DIT nou juist zo onbegrijpelijk en ondenkbaar. Ik kwam op een punt in m'n leven dat ik langzamerhand loskwam van mijn opvoeding en mijn eigen ik weer tegenkwam. Niet dat ik een spartaanse opvoeding kreeg maar bepaalde normen en waarden krijg je toch mee. Ik leefde in een ‘javaanse’ keurslijf. Huisje boompje beestje. Ik deed alles wat van me verwacht werd. Ik ging naar school, ging studeren. Ik kreeg een vriendje (m’n eerste serieuse), we gaan samenwonen, ik ging werken en tot slot trouwen. Niemand heeft me hier ooit toe gedwongen het was allemaal eigen keus bij volle verstand.
Die woorden van mijn vader schieten heel soms nog door m’n hoofd. “Niemand wilt alleen zijn”. Zo achteraf denk ik dat juist dat zinnetje me net die ene schop onder m’n kont gegeven heeft om voor mezelf te kiezen. Nee natuurlijk niet, niemand wilt alleen zijn maar ik heb er wel voor gekozen (dat ik later toch een relatie met die ander ben aangegaan staat los van mijn keuze). Wat ik wil zeggen is dat iedereen op een gegeven moment van die lotsbepalende keuzes, als ik ze zo mag noemen, maakt. Echter, zorg ervoor dat je dit weloverwogen doet zodat je, net als ik, achteraf nooit spijt zult hebben.
Helaas liep het anders dan ik voor ogen had en in mei van ’t vorig jaar heb ik er ook weer bewust voor gekozen om, ondanks mijn grote liefde voor de ander, alleen verder te gaan omdat de liefde voor mezelf toch ietsjes meer was. Je zou dan denken dat na al het verdriet, ik de feestdagen juist met dierbaren wilde vieren.
Het tegendeel is waar. Als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen Oud&Nieuw alleen gevierd. Nee ik was niet zielig, nee ik deed het niet om meelij te wekken. Maar waarom kiest iemand van 30 jaar, die nu zo floreert en zoveel dierbaren om haar heen heeft toch om deze dag alleen te zijn?
In december vierde een van m’n vriendinnen haar verjaardag. Ik raakte in gesprek met anderen o.a. over het vieren van de komende feestdagen. Ik had voor Oud&Nieuw nog geen plannen gemaakt en eerlijk gezegd had ik er ook niet over nagedacht. Totdat een van de dames, gelukkig met alles wat ze doet en is, opperde dat ze het eens een keer alleen wilde vieren. Puur om te kijken of ze inderdaad zo gelukkig is met zichzelf. Toen dacht ik: hé wat een goed idee, dat ga ik ook doen. Kijken of ik de test doorsta. Zo gezegd zo gedaan….
Ik kan jullie zeggen het was m'n eerste Oud&Nieuw alleen. Zonder poespas of gedoe. Het was héérlijk maar of ik het nog eens zal doen? Ik weet het niet. Maar voor nu was het goed. Hiermee heb ik een fase afgesloten en sta ik open voor de nieuwe dingen die op m’n pad komen. Zonder vrees of angst voor het onbekende, het alleen zijn….
10-01-06
Ik citeer: "En DAT is nou iets wat een gemiddelde Surinamer niet zal overkomen. Oudjaar viering is altijd een gezellig samenzijn bij ons. De noodzaak om alleen te zijn is er niet, tenzij wij er bewust voor kiezen."....
Laat ik in dit geval nou net de uitzondering op de regel zijn die er wel bewust voor heeft gekozen. Ik ben dan ook geen gemiddelde Surinamer, wat dat ook moge inhouden. Geboren in Paramaribo, getogen in Nederland. Ben volgens mij zo 'verbakkert' als hutspot. Hoe dan ook de noodzaak en het verlangen om niet alleen te zijn is niet iets typisch surinaams, denk ik, maar zit in de mens. We zijn kudde dieren die er niet voor kiezen om alleen te zijn. Getuige dat feest in Naaldwijk, het hedendaagse chatten en de vele datingsites waarmee men hoopt die ene “ware” te vinden.
Ik kan me nog een gesprek met mijn vader herinneren in 2003, de periode dat het niet goed ging met m'n huwelijk. Ik stond op die spreekwoordelijke T-splitsing: of ik ga terug en blijf bij m'n toenmalige partner, ik kies voor mezelf of ik kies voor de ander. Ik heb heel duidelijk en bewust voor mezelf gekozen maar voordat ik die beslissing nam zei m'n vader tegen me: je weet wat je nu hebt, als je voor de ander kiest dan weet je dat niet en wat als het niets wordt. Dan ben je weer alleen en niemand kiest ervoor om alleen te zijn!! Kijk maar naar al die mensen die met kerst alleen zijn. Bejaarden die door niemand bezocht worden. Niemand met wie je kan praten als je thuis bent. Dat wil je toch niet? M.a.w..... vul zelf maar in. Nu snap ik wel dat hij het beste met me voor had en me graag gelukkig wilde zien. In zijn opvatting betekende dat wellicht dat ik een partner moest hebben. Echter, ik zag dat heel anders. Het was geen kwestie van kiezen tussen de een of de ander, het was een kwestie van kiezen voor mezelf. Tuurlijk ook ik wil niet alleen zijn, ik vond het doodeng, maar ik wist dat ik niet gelukkig(er) zou worden als ik bleef waar ik was. Dat had ook andere redenen maar dat gevoel werd met name versterkt door het feit dat ik gevoelens had voor een andere man die veel sterker waren dan de liefde voor mijn echtgenoot. Voor iemand die altijd heel rationeel was ingesteld en zichzelf niet altijd het beste gunde was DIT nou juist zo onbegrijpelijk en ondenkbaar. Ik kwam op een punt in m'n leven dat ik langzamerhand loskwam van mijn opvoeding en mijn eigen ik weer tegenkwam. Niet dat ik een spartaanse opvoeding kreeg maar bepaalde normen en waarden krijg je toch mee. Ik leefde in een ‘javaanse’ keurslijf. Huisje boompje beestje. Ik deed alles wat van me verwacht werd. Ik ging naar school, ging studeren. Ik kreeg een vriendje (m’n eerste serieuse), we gaan samenwonen, ik ging werken en tot slot trouwen. Niemand heeft me hier ooit toe gedwongen het was allemaal eigen keus bij volle verstand.
Die woorden van mijn vader schieten heel soms nog door m’n hoofd. “Niemand wilt alleen zijn”. Zo achteraf denk ik dat juist dat zinnetje me net die ene schop onder m’n kont gegeven heeft om voor mezelf te kiezen. Nee natuurlijk niet, niemand wilt alleen zijn maar ik heb er wel voor gekozen (dat ik later toch een relatie met die ander ben aangegaan staat los van mijn keuze). Wat ik wil zeggen is dat iedereen op een gegeven moment van die lotsbepalende keuzes, als ik ze zo mag noemen, maakt. Echter, zorg ervoor dat je dit weloverwogen doet zodat je, net als ik, achteraf nooit spijt zult hebben.
Helaas liep het anders dan ik voor ogen had en in mei van ’t vorig jaar heb ik er ook weer bewust voor gekozen om, ondanks mijn grote liefde voor de ander, alleen verder te gaan omdat de liefde voor mezelf toch ietsjes meer was. Je zou dan denken dat na al het verdriet, ik de feestdagen juist met dierbaren wilde vieren.
Het tegendeel is waar. Als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen Oud&Nieuw alleen gevierd. Nee ik was niet zielig, nee ik deed het niet om meelij te wekken. Maar waarom kiest iemand van 30 jaar, die nu zo floreert en zoveel dierbaren om haar heen heeft toch om deze dag alleen te zijn?
In december vierde een van m’n vriendinnen haar verjaardag. Ik raakte in gesprek met anderen o.a. over het vieren van de komende feestdagen. Ik had voor Oud&Nieuw nog geen plannen gemaakt en eerlijk gezegd had ik er ook niet over nagedacht. Totdat een van de dames, gelukkig met alles wat ze doet en is, opperde dat ze het eens een keer alleen wilde vieren. Puur om te kijken of ze inderdaad zo gelukkig is met zichzelf. Toen dacht ik: hé wat een goed idee, dat ga ik ook doen. Kijken of ik de test doorsta. Zo gezegd zo gedaan….
Ik kan jullie zeggen het was m'n eerste Oud&Nieuw alleen. Zonder poespas of gedoe. Het was héérlijk maar of ik het nog eens zal doen? Ik weet het niet. Maar voor nu was het goed. Hiermee heb ik een fase afgesloten en sta ik open voor de nieuwe dingen die op m’n pad komen. Zonder vrees of angst voor het onbekende, het alleen zijn….
10-01-06
Mijn St. Elmo’s Fire
Vandaag is de dag voor valentijn. Is het dat ik daarom schrijf over vriendschap en liefde. Daarnaast is het morgen ook de verjaardag van mijn eerste liefde. Hij wordt 30 jaar. Afgelopen weekend was ik in een heerlijke mijmerstemming. Dan ga ik staren en turen. Mijn fantasie brengt me vervolgens naar mooie oorden, personen en gevoelswerelden. Niet nadenken maar even stilstaan bij het moment.
Een dierbare vriend schreef me onlangs een mail waarin hij zei dat velen na hun twintigste in de sleur van werken, televisie en problemen eindigen. De vroegere idealen, dromen en luchtkastelen stranden in de meeste gevallen. Dit is zonde, want de wereld biedt zo veel mogelijkheden.
Zijn woorden hebben me niet losgelaten. Ik heb me dagen afgevraagd wat vroeger mijn dromen waren. Ik wist het niet meer. Tijdens mijn 2 uur durende reis gisteren heeft Michael Bublé me gezelschap gehouden met vooral de nummers You don't know me en Home (repeat repeat...). Liedjes over de liefde en het verlangen om naar huis te gaan, thuis te komen.
Ik zat in de bus. Het was donker, alleen de leeslampjes boven onze hoofden waren aan. Ik keek om me heen, er zaten ongeveer 6 andere mensen in de bus. Op dat moment stond ik stil bij het moment, het gevoel, het hier en nu. Waren zij ook zo gelukkig? Naar wie waren ze op weg? Een geliefde, ouders, een kind, de katten of misschien een tevreden en leeg huis? Hebben zij ook dierbaren die hen wegwijs maken in de wereld van gevoel en zelferkenning?…. En ineens overviel me een gevoel van gelukzaligheid. Het was een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mensen om me heen. De vriendschappen die ik in het laatste jaar met name in de laatste 4 maanden met voornamelijk mannen heb opgebouwd. Vriendschappen die er volgend jaar misschien niet meer zullen zijn maar die me op dit moment zo veel liefde, wijsheid en vreugde geven. Ieder op zijn eigen wijze.
Tijdens die reis kwam ik tot de conclusie dat mijn dromen van vroeger maar om twee dingen gingen: vriendschap en liefde. Ik ben een dromer en fantaseer veel maar ik heb dat vroeger nooit met iemand gedeeld. Als puber zat ik veel op m’n kamer naar muziek te luisteren, staarde naar buiten en liet de wereld zoals het zich op dat moment aandiende aan me voorbij gaan. Mijn dromen waren nooit in de trant van: ik wil een eigen huis, kinderen, een auto, veel geld, een carriere… Nee, het klinkt misschien gek maar ik fantaseerde over vriendschappen. Ik groeide op met films over liefde en vriendschappen, zoals St. Elmo’s Fire, Breakfast Club en 16 Candles. Dat was mijn droomwereld.
Quote uit St. Elmo’s Fire:
Jules, y'know, honey... this isn't real. You know what it is? It's St. Elmo's Fire. Electric flashes of light that appear in dark skies out of nowhere. Sailors would guide entire journeys by it, but the joke was on them... there was no fire. There wasn't even a St. Elmo. They made it up. They made it up because they thought they needed it to keep them going when times got tough, just like you're making up all of this. We're all going through this. It's our time at the edge.
Leeftijdsgenoten waren druk met school, baantjes en hobby’s en ik droomde…. Het echte leven was een noodzakelijk kwaad. Daarom kon ik altijd zo enorm genieten van die momenten dat we weer een dansoptreden hadden. Die grote groep bij elkaar, gevoel van samen ergens voor gaan, de verbondenheid en het plezier. Net als op de lagere school.
Ik kan me het gevoel van die laatste schooldag op de lagere school ook nog zo goed herinneren. Wat had ik een verdriet. Verdriet omdat ik die hechte club moest verlaten. We hadden in de klassen 5 en 6 (tegenwoordig groep 7 en 8) dezelfde leraar, je gaat op kamp, de gezamenlijke toneelopvoering. Dat schept een band en als klas waren we hecht. Maar ik heb m’n tranen ingehouden, alleen die steek in m’n hart ging niet weg. Sindsdien heb ik dat verdriet nooit meer gevoeld. Ook niet nadat ik m’n havo diploma behaalde en geslaagd was van ’t HBO. Alsof ik me vanaf dat moment onbewust heb voorgenomen om me niet meer op die manier te hechten aan mensen en het groepsgevoel. Maar de droom bleef…
Op de middelbare school leerde ik pas in de 3e klas mijn vrienden kennen. Mijn eerste vriendschappen met personen van het andere geslacht werden gesloten. Mijn eerste liefde leerde ik kennen. We waren op school met ons 5-en onafscheidelijk. Je zou denken dat toen dat verlangen werd bevredigd. Maar nee, ik deelde ook niet alles met ze. Alleen datgene wat er op dat moment gaande was en niet de dingen mijnes levens. Daarna ben ik ze jaren uit het oog verloren. Sinds drie jaar, tijdens een reunie, heb ik met een aantal van hen weer contact. Op de Hogeschool was het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel de meiden om me heen maar ik deelde niet alles met ze. Gewoon de dagelijkse dingen, eetafspraken, studeerafspraken, stapavonden en de geijkte studentikoose activiteiten. Gelukkig, tot op de dag van vandaag zie ik ze nog.
Rond mijn 18e leerde ik mijn toenmalige vriend kennen en die droom was niet meer van toepassing. Ik had een vriendje. Echter, nu zo achteraf denk ik dat dat verlangen altijd een droom is gebleven. Ook gezien het feit dat ik me altijd meer thuis heb gevoeld onder het gezelschap van mannen dan vrouwen. In de tijd van ‘samen dingen doen met andere stelletjes’ was het voor mij zo dubbel. Ik had weinig aanknopingspunten met de dames, ik deed wel gewoon mee, praatte mee maar m’n hart was er niet compleet bij. Terwijl, bij de mannen voelde ik me thuis. Alleen door de omstandigheden kon ik daar niets mee. Mijn verstand, en dus mijn gevoel, hield dat tegen omdat ik al een partner had en de mannen waren ook niet zo dat ze een vriendschap met mij wilden aangaan. We waren vrienden van elkaar maar als stel en niet als individu. Op één na. Er is een onuitgesproken band, onzichtbaar voor anderen, voelbaar voor onszelf.
Zo'n 6 jaar geleden ben ik mijn gelijke tegengekomen. We kennen elkaar ruim 20 jaar maar onze vriendschap heeft zich in de laatste 6 jaar zo enorm ontwikkeld dat ik nu kan zeggen: ik heb een hartsvriendin!. Ik deel mijn gevoels- en droomwereld met haar. Iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden. Bij haar kan ik hardop nadenken. Ze houdt van me zoals ik ben en veroordeelt me niet. Ze steunt me door dik en dun. Maar niet alleen dat, onze werelden verlopen griezelig parallel. Alsof dat nog niet genoeg is, ontmoet ik mannen met wie ik ook goed kan levellen en die mij bepaalde dingen bijbrengen. Mannen die het fijn vinden om m’n stem te horen, die geïnteresseerd zijn in mij als persoon en niet in mij als lustobject. De dromen die ik vroeger had en het gevoel van destijds komen nu tot leven. Vriendschap door dik en dun, het houden van mannen zonder de verliefdheden. Diezelfde vriend van de mail zei tegen mij dat de wereld niet is veranderd maar dat ik veranderd ben. En het feit dat ik nu deze mensen heb leren kennen in zo’n korte tijd illustreert des te meer hoezeer ik veranderd ben..
Nu op m’n 30e heb ik in feite die vriendschappen waar ik destijds zo van droomde. Ik had altijd wel mensen om me heen, vrienden genaamd. Maar geen maatje waar ik alles mee deelde. Mijn gedachtes, gevoelens en dromen; die hield ik voor mezelf. Een bewuste keus. Uit schaamte misschien? Schaamte dat niemand dat gevoel zou begrijpen. Dat verlangen naar een verbondenheid…
Is dit gevoel mijn St. Elmo’s fire? Iets wat er niet is maar wat me wel leidt op mijn tocht, iets om me aan vast te klampen? Hoe het ook zij, dit vuur geeft mij zo veel energie en liefde dat ik niet bang meer ben voor dat ‘laatste schooldaggevoel”…
13-02-06
Een dierbare vriend schreef me onlangs een mail waarin hij zei dat velen na hun twintigste in de sleur van werken, televisie en problemen eindigen. De vroegere idealen, dromen en luchtkastelen stranden in de meeste gevallen. Dit is zonde, want de wereld biedt zo veel mogelijkheden.
Zijn woorden hebben me niet losgelaten. Ik heb me dagen afgevraagd wat vroeger mijn dromen waren. Ik wist het niet meer. Tijdens mijn 2 uur durende reis gisteren heeft Michael Bublé me gezelschap gehouden met vooral de nummers You don't know me en Home (repeat repeat...). Liedjes over de liefde en het verlangen om naar huis te gaan, thuis te komen.
Ik zat in de bus. Het was donker, alleen de leeslampjes boven onze hoofden waren aan. Ik keek om me heen, er zaten ongeveer 6 andere mensen in de bus. Op dat moment stond ik stil bij het moment, het gevoel, het hier en nu. Waren zij ook zo gelukkig? Naar wie waren ze op weg? Een geliefde, ouders, een kind, de katten of misschien een tevreden en leeg huis? Hebben zij ook dierbaren die hen wegwijs maken in de wereld van gevoel en zelferkenning?…. En ineens overviel me een gevoel van gelukzaligheid. Het was een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de mensen om me heen. De vriendschappen die ik in het laatste jaar met name in de laatste 4 maanden met voornamelijk mannen heb opgebouwd. Vriendschappen die er volgend jaar misschien niet meer zullen zijn maar die me op dit moment zo veel liefde, wijsheid en vreugde geven. Ieder op zijn eigen wijze.
Tijdens die reis kwam ik tot de conclusie dat mijn dromen van vroeger maar om twee dingen gingen: vriendschap en liefde. Ik ben een dromer en fantaseer veel maar ik heb dat vroeger nooit met iemand gedeeld. Als puber zat ik veel op m’n kamer naar muziek te luisteren, staarde naar buiten en liet de wereld zoals het zich op dat moment aandiende aan me voorbij gaan. Mijn dromen waren nooit in de trant van: ik wil een eigen huis, kinderen, een auto, veel geld, een carriere… Nee, het klinkt misschien gek maar ik fantaseerde over vriendschappen. Ik groeide op met films over liefde en vriendschappen, zoals St. Elmo’s Fire, Breakfast Club en 16 Candles. Dat was mijn droomwereld.
Quote uit St. Elmo’s Fire:
Jules, y'know, honey... this isn't real. You know what it is? It's St. Elmo's Fire. Electric flashes of light that appear in dark skies out of nowhere. Sailors would guide entire journeys by it, but the joke was on them... there was no fire. There wasn't even a St. Elmo. They made it up. They made it up because they thought they needed it to keep them going when times got tough, just like you're making up all of this. We're all going through this. It's our time at the edge.
Leeftijdsgenoten waren druk met school, baantjes en hobby’s en ik droomde…. Het echte leven was een noodzakelijk kwaad. Daarom kon ik altijd zo enorm genieten van die momenten dat we weer een dansoptreden hadden. Die grote groep bij elkaar, gevoel van samen ergens voor gaan, de verbondenheid en het plezier. Net als op de lagere school.
Ik kan me het gevoel van die laatste schooldag op de lagere school ook nog zo goed herinneren. Wat had ik een verdriet. Verdriet omdat ik die hechte club moest verlaten. We hadden in de klassen 5 en 6 (tegenwoordig groep 7 en 8) dezelfde leraar, je gaat op kamp, de gezamenlijke toneelopvoering. Dat schept een band en als klas waren we hecht. Maar ik heb m’n tranen ingehouden, alleen die steek in m’n hart ging niet weg. Sindsdien heb ik dat verdriet nooit meer gevoeld. Ook niet nadat ik m’n havo diploma behaalde en geslaagd was van ’t HBO. Alsof ik me vanaf dat moment onbewust heb voorgenomen om me niet meer op die manier te hechten aan mensen en het groepsgevoel. Maar de droom bleef…
Op de middelbare school leerde ik pas in de 3e klas mijn vrienden kennen. Mijn eerste vriendschappen met personen van het andere geslacht werden gesloten. Mijn eerste liefde leerde ik kennen. We waren op school met ons 5-en onafscheidelijk. Je zou denken dat toen dat verlangen werd bevredigd. Maar nee, ik deelde ook niet alles met ze. Alleen datgene wat er op dat moment gaande was en niet de dingen mijnes levens. Daarna ben ik ze jaren uit het oog verloren. Sinds drie jaar, tijdens een reunie, heb ik met een aantal van hen weer contact. Op de Hogeschool was het eigenlijk hetzelfde. Ik had wel de meiden om me heen maar ik deelde niet alles met ze. Gewoon de dagelijkse dingen, eetafspraken, studeerafspraken, stapavonden en de geijkte studentikoose activiteiten. Gelukkig, tot op de dag van vandaag zie ik ze nog.
Rond mijn 18e leerde ik mijn toenmalige vriend kennen en die droom was niet meer van toepassing. Ik had een vriendje. Echter, nu zo achteraf denk ik dat dat verlangen altijd een droom is gebleven. Ook gezien het feit dat ik me altijd meer thuis heb gevoeld onder het gezelschap van mannen dan vrouwen. In de tijd van ‘samen dingen doen met andere stelletjes’ was het voor mij zo dubbel. Ik had weinig aanknopingspunten met de dames, ik deed wel gewoon mee, praatte mee maar m’n hart was er niet compleet bij. Terwijl, bij de mannen voelde ik me thuis. Alleen door de omstandigheden kon ik daar niets mee. Mijn verstand, en dus mijn gevoel, hield dat tegen omdat ik al een partner had en de mannen waren ook niet zo dat ze een vriendschap met mij wilden aangaan. We waren vrienden van elkaar maar als stel en niet als individu. Op één na. Er is een onuitgesproken band, onzichtbaar voor anderen, voelbaar voor onszelf.
Zo'n 6 jaar geleden ben ik mijn gelijke tegengekomen. We kennen elkaar ruim 20 jaar maar onze vriendschap heeft zich in de laatste 6 jaar zo enorm ontwikkeld dat ik nu kan zeggen: ik heb een hartsvriendin!. Ik deel mijn gevoels- en droomwereld met haar. Iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden. Bij haar kan ik hardop nadenken. Ze houdt van me zoals ik ben en veroordeelt me niet. Ze steunt me door dik en dun. Maar niet alleen dat, onze werelden verlopen griezelig parallel. Alsof dat nog niet genoeg is, ontmoet ik mannen met wie ik ook goed kan levellen en die mij bepaalde dingen bijbrengen. Mannen die het fijn vinden om m’n stem te horen, die geïnteresseerd zijn in mij als persoon en niet in mij als lustobject. De dromen die ik vroeger had en het gevoel van destijds komen nu tot leven. Vriendschap door dik en dun, het houden van mannen zonder de verliefdheden. Diezelfde vriend van de mail zei tegen mij dat de wereld niet is veranderd maar dat ik veranderd ben. En het feit dat ik nu deze mensen heb leren kennen in zo’n korte tijd illustreert des te meer hoezeer ik veranderd ben..
Nu op m’n 30e heb ik in feite die vriendschappen waar ik destijds zo van droomde. Ik had altijd wel mensen om me heen, vrienden genaamd. Maar geen maatje waar ik alles mee deelde. Mijn gedachtes, gevoelens en dromen; die hield ik voor mezelf. Een bewuste keus. Uit schaamte misschien? Schaamte dat niemand dat gevoel zou begrijpen. Dat verlangen naar een verbondenheid…
Is dit gevoel mijn St. Elmo’s fire? Iets wat er niet is maar wat me wel leidt op mijn tocht, iets om me aan vast te klampen? Hoe het ook zij, dit vuur geeft mij zo veel energie en liefde dat ik niet bang meer ben voor dat ‘laatste schooldaggevoel”…
13-02-06
Melancholie..
Wat is de fascinatie van met name vrouwen om samen een hele dag te shoppen. Wat symboliseert het shoppen? Is het een bepaald machtsgevoel? Ik heb geld, laten we het zo veel mogelijk spenderen aan iets wat we waarschijnlijk maar 1x in ons leven gaan gebruiken of dragen. Ach, wellicht heb je ook ècht iets nodig en ga je gericht shoppen. Alleen toch niet ieder weekend?
Is het een verbondenheid tussen twee mensen of groepen mensen welke ook voelbaar is voor buitenstaanders? Of is het iets anders? Een bepaald gevoel van vrijheid. Gezelligheid die je met vrienden opzoekt. Misschien in de hoop bepaalde mensen te ontmoeten. Of gaat het om dat samen-zijn-gevoel. Maakt niet uit tussen wie. Vader en moeder, man en vrouw, moeder en kind of vriendinnen onder elkaar. Even weg uit de dagelijkse sleur. Echter, je kan je afvragen of het shoppen op een gegeven moment ook geen onderdeel wordt van die sleur.
Hanzestad
In mijn pre-vriendje-tijd ging ik iedere zaterdag met m’n moeder boodschappen doen. We begonnen in de stad. Parkeren in de garage bij de vismarkt. Boodschappen doen op de markt, de Herenstraat doorlopen daarna lekker lunchen bij de V&D, McDonalds of dat ene zaakje boven de Douglas. Of gewoon een frietje pakken uit de puut van Ruud. Tuut tuut tuut. En als er op een zonnige zaterdagmiddag ook nog werd getrouwd dan stonden we weer nieuwsgierig naar de voorstelling te kijken. Vol verwachting klopt ons hart. Hoe ziet de bruid eruit? Maagdelijk wit of sprookjesachtig room? 8 van de 10 gevallen viel het tegen en was het weer een afgrijselijke Sisi-creatie.
Groningen, een stad waar ik ben opgegroeid en mijn studietijd heb doorgebracht. Het gevoel van vrijheid waar ik tot op de dag van vandaag nog erg gelukkig van kan worden als ik eraan terugdenk. Op vrijdagmiddag met schoolgenoten naar de Drie Gezusters, “zou die ene knappe jongen ook weer aanwezig zijn”? Tot laat op het terras blijven hangen, Hoornse plas, Hanzehogeschool, de etentjes; bij elkaar of in de eetcafe’s, de stapavonden. The Palace, Gdansk. Op zondag naar de bieb, lekker rustig je lijstje afwerken. Het fietsen van Beijum naar de stad, een heerlijke tocht van 20 minuten. Melancholie…
De laatste 4 jaar was mijn leven een rollercoaster. Zo zeer veranderd waardoor ik oude herinneringen en de bijbehorende gevoelens heb weggedrukt. Aankomende zaterdag ga ik na jaren weer winkelen met een vriendin. Gericht shoppen voor een feest wat er aan gaat komen. Het gevoel van toen weer ervaren. Dit maal in Rotterdam. Waarom Rotterdam? Geen idee, het kwam ineens in me op. Nu al kijk ik er naar uit en al besluiten we niet te gaan shoppen; het idee dat ik naar Rotterdam ga geeft me ook al een fijn en warm gevoel.
G4
Rotterdam is mijn kalverliefde, van Amsterdam heb ik leren houden. Ik woon nu 8 jaar niet meer in Groningen. Echter pas na 5 jaar heb ik dat Groningen-gevoel in een andere stad ervaren. Niet in mijn eigen woonplaats Almere maar in onze hoofdstad. Amsterdam was ruim een jaar mijn tweede thuis. Ik werk er en nu ik er een fiets heb staan omdat ik regelmatig naar de panden moet, leer ik de stad op een niet-toeristische wijze kennen. Wat ik al zei, Rotterdam is mijn kalverliefde. De eerste stad buiten Groningen waar ik me gelijk thuis voelde en mezelf al in zag wonen. Ik ben er nog niet achter waar dat gevoel vandaan komt. Misschien als ik er zaterdag ben dat het me duidelijk wordt. Zoals ik op zaterdag 29 maart 2003 mijn eerste liefde na jaren weer heb ontmoet, zo heb ik deze kalverliefde ook weer terug in mijn leven. Het afgelopen jaar ben ik er na jaren weer wat keren geweest. Bij nieuwe familieleden, nieuwe vrienden en mijn eerste Carnavalviering (gezien mijn angst voor mensenmassa’s en volle ruimtes heb ik nooit eerder de stap durven te nemen).
Daarentegen heeft een andere G4 stad, Den Haag, mijn hart nog steeds niet gestolen. Eerlijk gezegd denk ik dat dat nooit zal gebeuren. Nu mijn broer er woont ben ik er regelmatig maar iedere keer denk ik: nee, het is het net niet. Terwijl het een mooie stad is met prachtige gebouwen en veel historie, een grote tegenstelling qua mensen. Van haagse kak, het Haagse Harrie-volk tot aan de grote verscheidenheid allochtonen.
Zo maakt de Domstad ook geen indruk op mij. Bij iedere liefde is de eerste indruk toch sprekend. Utrecht, inmiddels ben ik er een paar keer geweest. Ik word er warm noch koud van.
Maar waarom kijk ik er zo naar uit om te gaan shoppen? Eigenlijk vind ik het geen bal aan. Al die drukte, de harde muziek in de winkels, ellebogenwerk en ouders die hun kinderen ineens vrijspel geven. Maar toch gericht gaan winkelen met een vriendin in Rotterdam. Laat ik deze zin eens ontleden. Is het het winkelen of is het het winkelen met die ene vriendin of is het het winkelen met die ene vriendin in Rotterdam of is het Rotterdam? Deze laatste zin omvat volgens mij het mysterie rondom het shoppen.
p.s.
Helaas is ons Rotterdamuitje nooit meer doorgegaan dus het antwoord moet ik je verschuldigd blijven.
maart 2006
Is het een verbondenheid tussen twee mensen of groepen mensen welke ook voelbaar is voor buitenstaanders? Of is het iets anders? Een bepaald gevoel van vrijheid. Gezelligheid die je met vrienden opzoekt. Misschien in de hoop bepaalde mensen te ontmoeten. Of gaat het om dat samen-zijn-gevoel. Maakt niet uit tussen wie. Vader en moeder, man en vrouw, moeder en kind of vriendinnen onder elkaar. Even weg uit de dagelijkse sleur. Echter, je kan je afvragen of het shoppen op een gegeven moment ook geen onderdeel wordt van die sleur.
Hanzestad
In mijn pre-vriendje-tijd ging ik iedere zaterdag met m’n moeder boodschappen doen. We begonnen in de stad. Parkeren in de garage bij de vismarkt. Boodschappen doen op de markt, de Herenstraat doorlopen daarna lekker lunchen bij de V&D, McDonalds of dat ene zaakje boven de Douglas. Of gewoon een frietje pakken uit de puut van Ruud. Tuut tuut tuut. En als er op een zonnige zaterdagmiddag ook nog werd getrouwd dan stonden we weer nieuwsgierig naar de voorstelling te kijken. Vol verwachting klopt ons hart. Hoe ziet de bruid eruit? Maagdelijk wit of sprookjesachtig room? 8 van de 10 gevallen viel het tegen en was het weer een afgrijselijke Sisi-creatie.
Groningen, een stad waar ik ben opgegroeid en mijn studietijd heb doorgebracht. Het gevoel van vrijheid waar ik tot op de dag van vandaag nog erg gelukkig van kan worden als ik eraan terugdenk. Op vrijdagmiddag met schoolgenoten naar de Drie Gezusters, “zou die ene knappe jongen ook weer aanwezig zijn”? Tot laat op het terras blijven hangen, Hoornse plas, Hanzehogeschool, de etentjes; bij elkaar of in de eetcafe’s, de stapavonden. The Palace, Gdansk. Op zondag naar de bieb, lekker rustig je lijstje afwerken. Het fietsen van Beijum naar de stad, een heerlijke tocht van 20 minuten. Melancholie…
De laatste 4 jaar was mijn leven een rollercoaster. Zo zeer veranderd waardoor ik oude herinneringen en de bijbehorende gevoelens heb weggedrukt. Aankomende zaterdag ga ik na jaren weer winkelen met een vriendin. Gericht shoppen voor een feest wat er aan gaat komen. Het gevoel van toen weer ervaren. Dit maal in Rotterdam. Waarom Rotterdam? Geen idee, het kwam ineens in me op. Nu al kijk ik er naar uit en al besluiten we niet te gaan shoppen; het idee dat ik naar Rotterdam ga geeft me ook al een fijn en warm gevoel.
G4
Rotterdam is mijn kalverliefde, van Amsterdam heb ik leren houden. Ik woon nu 8 jaar niet meer in Groningen. Echter pas na 5 jaar heb ik dat Groningen-gevoel in een andere stad ervaren. Niet in mijn eigen woonplaats Almere maar in onze hoofdstad. Amsterdam was ruim een jaar mijn tweede thuis. Ik werk er en nu ik er een fiets heb staan omdat ik regelmatig naar de panden moet, leer ik de stad op een niet-toeristische wijze kennen. Wat ik al zei, Rotterdam is mijn kalverliefde. De eerste stad buiten Groningen waar ik me gelijk thuis voelde en mezelf al in zag wonen. Ik ben er nog niet achter waar dat gevoel vandaan komt. Misschien als ik er zaterdag ben dat het me duidelijk wordt. Zoals ik op zaterdag 29 maart 2003 mijn eerste liefde na jaren weer heb ontmoet, zo heb ik deze kalverliefde ook weer terug in mijn leven. Het afgelopen jaar ben ik er na jaren weer wat keren geweest. Bij nieuwe familieleden, nieuwe vrienden en mijn eerste Carnavalviering (gezien mijn angst voor mensenmassa’s en volle ruimtes heb ik nooit eerder de stap durven te nemen).
Daarentegen heeft een andere G4 stad, Den Haag, mijn hart nog steeds niet gestolen. Eerlijk gezegd denk ik dat dat nooit zal gebeuren. Nu mijn broer er woont ben ik er regelmatig maar iedere keer denk ik: nee, het is het net niet. Terwijl het een mooie stad is met prachtige gebouwen en veel historie, een grote tegenstelling qua mensen. Van haagse kak, het Haagse Harrie-volk tot aan de grote verscheidenheid allochtonen.
Zo maakt de Domstad ook geen indruk op mij. Bij iedere liefde is de eerste indruk toch sprekend. Utrecht, inmiddels ben ik er een paar keer geweest. Ik word er warm noch koud van.
Maar waarom kijk ik er zo naar uit om te gaan shoppen? Eigenlijk vind ik het geen bal aan. Al die drukte, de harde muziek in de winkels, ellebogenwerk en ouders die hun kinderen ineens vrijspel geven. Maar toch gericht gaan winkelen met een vriendin in Rotterdam. Laat ik deze zin eens ontleden. Is het het winkelen of is het het winkelen met die ene vriendin of is het het winkelen met die ene vriendin in Rotterdam of is het Rotterdam? Deze laatste zin omvat volgens mij het mysterie rondom het shoppen.
p.s.
Helaas is ons Rotterdamuitje nooit meer doorgegaan dus het antwoord moet ik je verschuldigd blijven.
maart 2006
Als ik in jouw ogen staar
Dan zakken mijn enkels in de grond
De wereld die blijft maar draaien
Mijn kussen zonder jouw mond
Alle zaken van het hart
Ze steken in mijn ogen
De zindering van jouw blik
Is dát wat ik moet geloven?
Liefde is niet te sturen, zeg je
Maar jouw schip meert niet aan
De zonnegloed in mijn ogen
Is alles wat je laat gaan
Onze liefde, maar alleen binnen jouw grenzen
Mijn hart kan niet meer zonder, mijn hoofd scheldt me uit
Is het mijn passie wat te fel vuurt?
Of jouw angst wat dit verbruidt
K’wil niet jouw toekomst
Nooit je verleden
Dat wat ik je vraag, is:
Gun me je heden.
Of je het nou wilt horen of niet
Ik houd echt van je
Ondanks t verdriet.
Liefde is niet te beteugelen
Doe dan niet alsof je van me houdt
Het waarom doet zo’n pijn!
Jouw warmte, oh zó koud.
Dan zakken mijn enkels in de grond
De wereld die blijft maar draaien
Mijn kussen zonder jouw mond
Alle zaken van het hart
Ze steken in mijn ogen
De zindering van jouw blik
Is dát wat ik moet geloven?
Liefde is niet te sturen, zeg je
Maar jouw schip meert niet aan
De zonnegloed in mijn ogen
Is alles wat je laat gaan
Onze liefde, maar alleen binnen jouw grenzen
Mijn hart kan niet meer zonder, mijn hoofd scheldt me uit
Is het mijn passie wat te fel vuurt?
Of jouw angst wat dit verbruidt
K’wil niet jouw toekomst
Nooit je verleden
Dat wat ik je vraag, is:
Gun me je heden.
Of je het nou wilt horen of niet
Ik houd echt van je
Ondanks t verdriet.
Liefde is niet te beteugelen
Doe dan niet alsof je van me houdt
Het waarom doet zo’n pijn!
Jouw warmte, oh zó koud.
Daas in de liefde
Jouw blik zegt,
Je voelt voor me
jouw tast,
tast in het duister
Ik hoor alleen
Maar zie niets…
Daas in de liefde
Verdwaald, Verbaasd
Volwassen naief
Zie daar, zo mooi
Lege omhulsels met franje bekleed
Jij bent niet schuldig,
Ik alleen ben ermee gebaat
Zoals een goudvis in zijn kom
Zo ben ik als het om jou gaat
Andere blikken zien mijn zijn
Ik ben eerlijk, voor anderen
Ik speel niet met harten
Alleen met die van mij
14-4-06
Je voelt voor me
jouw tast,
tast in het duister
Ik hoor alleen
Maar zie niets…
Daas in de liefde
Verdwaald, Verbaasd
Volwassen naief
Zie daar, zo mooi
Lege omhulsels met franje bekleed
Jij bent niet schuldig,
Ik alleen ben ermee gebaat
Zoals een goudvis in zijn kom
Zo ben ik als het om jou gaat
Andere blikken zien mijn zijn
Ik ben eerlijk, voor anderen
Ik speel niet met harten
Alleen met die van mij
14-4-06
Paranoia of verleiding
In Indonesië heet het een HP, de Surinamers en de Amerikanen noemen het hun cell en wij kennen het als ons mobieltje. De mobiele telefoon; een misselijkmakende verslaving en helaas ben ik na 2 jaar van pure reinheid weer helemaal hook, line and sinker….Het is nog net niet mijn leven want dat is mijn agenda en portemonnee maar oh wat doet het pijn als ik ‘m ergens ben vergeten. Nu is het me een keer overkomen (eens en nooit meer heb ik me voorgenomen) dat ik na een week hard werken, voldaan en blij dat ik eindelijk op vrijdagavond lekker thuis zit, erachter kom dat ik mijn mobiel ben vergeten op het werk. SJOOT! Ondanks mijn moeheid, hongerigheid en de bittere kou heb ik mijn (stoute) schoenen en jas toch maar aangetrokken en ben naar Amsterdam getogen. Het heeft me ruim 2 uur reistijd gekost (want buiten spitstijd rijden er minder treinen) maar mijn mobiel moest en zou ik hebben. In deze manie ben ik geen uitzondering.
Een van mijn vorige vriendjes werd helemaal paranoïde als het zijn mobieltje betrof (of was ik het die paranoia werd). Gesprekken voerde hij buiten mijn oorbereik, liefst nog buiten mijn zicht. We lopen hand in hand over straat, geen vuiltje aan de lucht en TRING, zijn mobiel gaat. Hij laat mijn hand los alsof het ineens schrikdraad geworden is en loopt vooruit om zijn verhaal te doen… Grrrr!! Ik ben er allergisch voor.
Een ander voorval. Ik lag per ongeluk op zijn telefoon. Ik haalde dat ding vanonder mij vandaan en voordat ik amen kon zeggen, greep hij naar me als een zwerver die net zijn laatste broodje opgepeuzeld ziet worden. Mijn hart klopte in mijn keel, wat was ik geschrokken! Geschrokken om het feit dat iemand, nee HIJ, zó kan reageren. Natuurlijk gaf een dergelijke reactie nog meer olie op mijn vuur. Afijn, om een lang verhaal kort te maken. Zijn ex-vriendin had er een handje van om in zijn telefoon te snuffelen. Klein detail: ik ben haar niet. DOE NORMAAL!! Als je niets te verbergen hebt dan maal je er echt niet om.
Over snuffelen gesproken, een andere primeur voor mij. Onlangs werd ik gebeld door een jonge dame, helaas zonder nummerweergave:
- met Utami
* jah hallo met Desi
- met wie?
* met Desi
- oh hallo….(???)
* ken je Arie
- Annie? (ik dacht dat ze het over een collega had)
* nee Arie, Arjan
- wie ben jij dan?
* Desi, ik ben zijn vriendin. Ken je Arjan?
- Arjan? nee!
* Oh maar jouw nummer staat in zijn telefoon?
- wat is het nummer dan?
* van hem?
- nee van mij (ik hoor dat ze het nummer opzoekt in zijn telefoon, piep piep piep)
* 06 xxxxxxx
- jah dat is mijn nr. maar ik ken geen Arjan.
* kom je niet uit Den Bosch?
- nee
* oh nou dan weet ik het ook niet.
- ik ook niet
doei!
P.s. de namen zijn fictief omdat ik niemand in verlegenheid wil brengen. Ze klonk zwaar teleurgesteld omdat ik haar vriendje niet kende. Eigenlijk had ik naar zijn nummer moeten vragen. Dan had ik ‘m gebeld om te zeggen dat zij in zijn mobieltje snuffelt. Vrouwen!
Hmmm, is hij misschien degene die mij de laatste paar weken met regelmaat midden in de nacht belt? Ik kan het me niet voorstellen want bij navraag denk ik nu wel te weten wie die Arjan is. Alleen, ik heb mijn nummer nooit aan hem gegeven en hij lijkt mij ook niet het type hiervoor….??? Maar jah Desi was er tot voor kort ook van overtuigd dat hij haar trouw bleef.
Het volgende voorbeeld is wel van een heel vrijpostige soort. Een groep goede vrienden was gezellig aan het eten in Suriname. Aan drank en spijs geen tekort. Het was een gemeleerd gezelschap van vrijgezellen en stelletjes. En in dat gezelschap presteerde een van de dames het om ‘indecent proposals’ te sms-en naar een van haar mannelijke tafelgenoten. En nee, niet naar haar vriend! Die zat nietsvermoedend naast haar een moksi te eten. Wauw! Hoezo, “droge ogen” hebben…
Het mobieltje is tegenwoordig niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Van 8 tot 80 jaar iedereen heeft er wel 1 of zelfs 2. Ik ken iemand die maar liefst 4 mobiele nummers heeft (!!!??). Verlegt deze nieuwe vorm van communicatie niet alleen de landsgrenzen maar ook onze persoonlijke grenzen? Voedt het de verleiding die we anders beter zouden kunnen weerstaan of worden we alleen maar paranoïde door deze trillende metgezel?
jan2007
Een van mijn vorige vriendjes werd helemaal paranoïde als het zijn mobieltje betrof (of was ik het die paranoia werd). Gesprekken voerde hij buiten mijn oorbereik, liefst nog buiten mijn zicht. We lopen hand in hand over straat, geen vuiltje aan de lucht en TRING, zijn mobiel gaat. Hij laat mijn hand los alsof het ineens schrikdraad geworden is en loopt vooruit om zijn verhaal te doen… Grrrr!! Ik ben er allergisch voor.
Een ander voorval. Ik lag per ongeluk op zijn telefoon. Ik haalde dat ding vanonder mij vandaan en voordat ik amen kon zeggen, greep hij naar me als een zwerver die net zijn laatste broodje opgepeuzeld ziet worden. Mijn hart klopte in mijn keel, wat was ik geschrokken! Geschrokken om het feit dat iemand, nee HIJ, zó kan reageren. Natuurlijk gaf een dergelijke reactie nog meer olie op mijn vuur. Afijn, om een lang verhaal kort te maken. Zijn ex-vriendin had er een handje van om in zijn telefoon te snuffelen. Klein detail: ik ben haar niet. DOE NORMAAL!! Als je niets te verbergen hebt dan maal je er echt niet om.
Over snuffelen gesproken, een andere primeur voor mij. Onlangs werd ik gebeld door een jonge dame, helaas zonder nummerweergave:
- met Utami
* jah hallo met Desi
- met wie?
* met Desi
- oh hallo….(???)
* ken je Arie
- Annie? (ik dacht dat ze het over een collega had)
* nee Arie, Arjan
- wie ben jij dan?
* Desi, ik ben zijn vriendin. Ken je Arjan?
- Arjan? nee!
* Oh maar jouw nummer staat in zijn telefoon?
- wat is het nummer dan?
* van hem?
- nee van mij (ik hoor dat ze het nummer opzoekt in zijn telefoon, piep piep piep)
* 06 xxxxxxx
- jah dat is mijn nr. maar ik ken geen Arjan.
* kom je niet uit Den Bosch?
- nee
* oh nou dan weet ik het ook niet.
- ik ook niet
doei!
P.s. de namen zijn fictief omdat ik niemand in verlegenheid wil brengen. Ze klonk zwaar teleurgesteld omdat ik haar vriendje niet kende. Eigenlijk had ik naar zijn nummer moeten vragen. Dan had ik ‘m gebeld om te zeggen dat zij in zijn mobieltje snuffelt. Vrouwen!
Hmmm, is hij misschien degene die mij de laatste paar weken met regelmaat midden in de nacht belt? Ik kan het me niet voorstellen want bij navraag denk ik nu wel te weten wie die Arjan is. Alleen, ik heb mijn nummer nooit aan hem gegeven en hij lijkt mij ook niet het type hiervoor….??? Maar jah Desi was er tot voor kort ook van overtuigd dat hij haar trouw bleef.
Het volgende voorbeeld is wel van een heel vrijpostige soort. Een groep goede vrienden was gezellig aan het eten in Suriname. Aan drank en spijs geen tekort. Het was een gemeleerd gezelschap van vrijgezellen en stelletjes. En in dat gezelschap presteerde een van de dames het om ‘indecent proposals’ te sms-en naar een van haar mannelijke tafelgenoten. En nee, niet naar haar vriend! Die zat nietsvermoedend naast haar een moksi te eten. Wauw! Hoezo, “droge ogen” hebben…
Het mobieltje is tegenwoordig niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Van 8 tot 80 jaar iedereen heeft er wel 1 of zelfs 2. Ik ken iemand die maar liefst 4 mobiele nummers heeft (!!!??). Verlegt deze nieuwe vorm van communicatie niet alleen de landsgrenzen maar ook onze persoonlijke grenzen? Voedt het de verleiding die we anders beter zouden kunnen weerstaan of worden we alleen maar paranoïde door deze trillende metgezel?
jan2007
Een extra gebaar
Wie van jullie is gisteren verrast met een smsje, een kaart, een roos of iets anders? Persoonlijk heb ik niets met Valentijnsdag. Uhu dat zeg ik wel zo stoer maar stiekum hoop ik toch op een berichtje van een speciaal iemand. Tot mijn stomme verbazing had ik dit jaar 2 e-cards in mijn mailbox. Anoniem verstuurd dus ik mag niet weten wie de afzender is. Maar waarom mag ik ’t niet weten? Speelt hij een spelletje met me en wilt hij mij slapeloze nachten bezorgen. Tjah zoals jullie inmiddels al weten, speel ik alleen spelletjes aan de keukentafel. Oh! Ik heb na jaren weer Scrabble gespeeld en bij mijn eerste beurt had ik al 50+ punten omdat ik alle letters in een keer kon gebruiken hihi. Heerlijk!!
Ik dwaal af. De twee gedichten.
Geluk is zo kort
Of zo lang als het duurt
Geluk is met je
Geluk is niet met je
Geluk maak je zelf
Geluk krijg je
Altijd weer gelukkig willen zijn
Het geluk zien te vinden
Moe van iedereen en alles
Zoek naar geluk
Het is er om te vinden.
Keuze in het leven
Is meer dan nemen en geven
Het is voor nu en voor heel lang
Wat gebeurd er als je verkeerd kiest
Wat als je goed kiest
Kon ik maar in de toekomst kijken
Dan wist ik nu dat wat ik kies het juiste is
Dan is er geen twijfel
Dan is er geen zekerheid
Dan is het niet voor heel even
Dan is het voor het hele leven
Ik maak mijn keuze nu
Niet wetend wat de toekomst brengt
Niet weten wat goed of fout is
Alhoewel foute keuzes er niet echt zijn
Maar wat als blijkt dat ik niet goed heb gekozen
Wat brengt het leven dan op mijn pad
Of is dat wat ik meemaken moet
Ik kies
Ik maak me keuze
Ik heb gekozen
Dat zijn de fases in een beslissing in het leven
En daarna moet je leven met je keuze
En hoop je dat het de goede keuze is.
Waarom stuurt iemand mij anoniem een liefdesverklaring? Alhoewel, dit zijn geen liefdesverklaringen. Dan begrijp ik al helemaal niet waarom deze anoniem zijn verstuurd. Wilt de verzender mij iets duidelijk maken? Misschien dat ik ongelukkig ben en op zoek moet gaan naar geluk of dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt? Of wilt de persoon dit over zichzelf vertellen. Ok maar als dat zo is waarom anoniem? Heeft hij toch helemaal niets aan (ervan uitgaande dat hij een man is). Hij lucht zijn hart maar kan er vervolgens niet met mij over praten. Daarbij zijn het ook nog eens twee gedichten die me in deze fase van mijn leven niet raken. Ze zijn wel mooi maar ik heb er niets mee. Zoek naar geluk. Hoe doe je dat eigenlijk?
Wat heb ik dit jaar gedaan voor Valentijn? Ik heb een hele goeie vriendin gezegd dat ik van haar hou en dat ik blij ben dat ze in mijn leven is. En in dezelfde adem heb ik flink gevloekt omdat een van mijn all-time-favourite zangers, Sweet voice Brian McKnight, dit jaar naar Nederland komt. Over liefde gesproken!!! Dat opzich is geen reden om te vloeken maar van de 12 maanden dat een jaar heeft, kiest hij net die ene maand dat ik niet in den lande ben. Juist op de dag van mijn vertrek naar Suriname treedt hij op met Boyz2Men. Ben bijna geneigd om later te vertrekken maar gelukkig steekt mijn ratio daar een stokje voor (en bruintje natuurlijk want de appel wordt anders wel erg droog). Wat een timing! De laatste keer dat hij hier was, kwam ik er een dag na zijn optreden achter. Sindsdien heb ik er alles aan gedaan om dat te voorkomen en nu ben ik ruim van te voren op de hoogte gebracht en toch ga ik het missen. BOEHOE het leven is soms zo Calimero-oneerlijk.
Wat nog meer? Een vriend heb ik zijn happy valentine sms beantwoord en tot slot heb ik “Beertje” J een berichtje gestuurd. We zijn nog niet in de fase dat ik daar een bezittelijk voornaamwoord voor kan zetten. Jah ik weet het, het heeft een erg hoge kwijlgehalte maar de persoon in kwestie zal mijn signalen wel opvangen, toch?
Op 14 februari denk ik ook altijd aan een speciaal iemand. Niet zozeer omdat het Valentijnsdag is maar omdat het zijn verjaardag is. Deze jongeman valt onder de categorie: uit mijn leven maar voor altijd in mijn hart. Vorige week kreeg ik te horen dat de lieverd voor de eerste keer vader wordt. Als ik denk aan hoe hij 16 jaar geleden was kan ik hem maar moeilijk als vader voorstellen. Alhoewel toen was hij ook al erg begaan met de brugpiepertjes. PHOEF, het leven gaat zo snel aan je voorbij, op een gegeven moment is iedereen volwassen. Zelfs hij!...
Maar waar komt Valentijnsdag eigenlijk vandaan? Volgens Wikipedia (de digitale encyclopedie) het volgende:
‘Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn.Er bestaan twee heiligen met de naam Sint-Valentijn. De een was priester in Rome, de ander was bisschop van Terni. Beiden werden in de 3e eeuw op 14 februari gedood. Mogelijk gaat het hier zelfs om één persoon. In die tijd was keizer Claudius II aan de macht. Om zijn rijk in stand te houden had hij veel soldaten nodig, aan wie hij veel eisen stelde. Zo mochten soldaten niet trouwen omdat aan het front niets hen mocht afleiden, dus ook geen gedachten aan thuis. Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een CHten. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.
Volgens een ander verhaal kwam een cipier (of de stadhouder van Rome) bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Valentijn zorgde voor een geneesmiddel, maar dat werkte niet. Op de dag van zijn onthoofding probeerde de vader van het meisje nog wanhopig het vonnis tegen te gaan, maar tevergeefs. Na Valentijns terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond 'Van Valentinus' en direct kon ze weer zien. Volgens de legende werd de vader daarna bekeerd tot het christendom’.
Het is jammer voor meneer Anoniem dat zijn intenties mij niet duidelijk zijn desondanks hoop ik dat de gedichten aan hen die zich erin herkennen veel wijsheid en steun geven.
Ondanks het algemene geklaag dat de commercie inspeelt op deze emoties vind ik dat er niets mis is om één dag in het jaar extra aandacht te besteden aan onze dierbaren. Sommigen doen dat op een verjaardag, anderen op moeder- of vaderdag en weer anderen op Valentijnsdag. Nou ik ben blij dat we de gelegenheid hebben om een dergelijk liefdesdag te vieren.
Fijne Valentijnsdag, iedere dag!
febr2007
Ik dwaal af. De twee gedichten.
Geluk is zo kort
Of zo lang als het duurt
Geluk is met je
Geluk is niet met je
Geluk maak je zelf
Geluk krijg je
Altijd weer gelukkig willen zijn
Het geluk zien te vinden
Moe van iedereen en alles
Zoek naar geluk
Het is er om te vinden.
Keuze in het leven
Is meer dan nemen en geven
Het is voor nu en voor heel lang
Wat gebeurd er als je verkeerd kiest
Wat als je goed kiest
Kon ik maar in de toekomst kijken
Dan wist ik nu dat wat ik kies het juiste is
Dan is er geen twijfel
Dan is er geen zekerheid
Dan is het niet voor heel even
Dan is het voor het hele leven
Ik maak mijn keuze nu
Niet wetend wat de toekomst brengt
Niet weten wat goed of fout is
Alhoewel foute keuzes er niet echt zijn
Maar wat als blijkt dat ik niet goed heb gekozen
Wat brengt het leven dan op mijn pad
Of is dat wat ik meemaken moet
Ik kies
Ik maak me keuze
Ik heb gekozen
Dat zijn de fases in een beslissing in het leven
En daarna moet je leven met je keuze
En hoop je dat het de goede keuze is.
Waarom stuurt iemand mij anoniem een liefdesverklaring? Alhoewel, dit zijn geen liefdesverklaringen. Dan begrijp ik al helemaal niet waarom deze anoniem zijn verstuurd. Wilt de verzender mij iets duidelijk maken? Misschien dat ik ongelukkig ben en op zoek moet gaan naar geluk of dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt? Of wilt de persoon dit over zichzelf vertellen. Ok maar als dat zo is waarom anoniem? Heeft hij toch helemaal niets aan (ervan uitgaande dat hij een man is). Hij lucht zijn hart maar kan er vervolgens niet met mij over praten. Daarbij zijn het ook nog eens twee gedichten die me in deze fase van mijn leven niet raken. Ze zijn wel mooi maar ik heb er niets mee. Zoek naar geluk. Hoe doe je dat eigenlijk?
Wat heb ik dit jaar gedaan voor Valentijn? Ik heb een hele goeie vriendin gezegd dat ik van haar hou en dat ik blij ben dat ze in mijn leven is. En in dezelfde adem heb ik flink gevloekt omdat een van mijn all-time-favourite zangers, Sweet voice Brian McKnight, dit jaar naar Nederland komt. Over liefde gesproken!!! Dat opzich is geen reden om te vloeken maar van de 12 maanden dat een jaar heeft, kiest hij net die ene maand dat ik niet in den lande ben. Juist op de dag van mijn vertrek naar Suriname treedt hij op met Boyz2Men. Ben bijna geneigd om later te vertrekken maar gelukkig steekt mijn ratio daar een stokje voor (en bruintje natuurlijk want de appel wordt anders wel erg droog). Wat een timing! De laatste keer dat hij hier was, kwam ik er een dag na zijn optreden achter. Sindsdien heb ik er alles aan gedaan om dat te voorkomen en nu ben ik ruim van te voren op de hoogte gebracht en toch ga ik het missen. BOEHOE het leven is soms zo Calimero-oneerlijk.
Wat nog meer? Een vriend heb ik zijn happy valentine sms beantwoord en tot slot heb ik “Beertje” J een berichtje gestuurd. We zijn nog niet in de fase dat ik daar een bezittelijk voornaamwoord voor kan zetten. Jah ik weet het, het heeft een erg hoge kwijlgehalte maar de persoon in kwestie zal mijn signalen wel opvangen, toch?
Op 14 februari denk ik ook altijd aan een speciaal iemand. Niet zozeer omdat het Valentijnsdag is maar omdat het zijn verjaardag is. Deze jongeman valt onder de categorie: uit mijn leven maar voor altijd in mijn hart. Vorige week kreeg ik te horen dat de lieverd voor de eerste keer vader wordt. Als ik denk aan hoe hij 16 jaar geleden was kan ik hem maar moeilijk als vader voorstellen. Alhoewel toen was hij ook al erg begaan met de brugpiepertjes. PHOEF, het leven gaat zo snel aan je voorbij, op een gegeven moment is iedereen volwassen. Zelfs hij!...
Maar waar komt Valentijnsdag eigenlijk vandaan? Volgens Wikipedia (de digitale encyclopedie) het volgende:
‘Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn.Er bestaan twee heiligen met de naam Sint-Valentijn. De een was priester in Rome, de ander was bisschop van Terni. Beiden werden in de 3e eeuw op 14 februari gedood. Mogelijk gaat het hier zelfs om één persoon. In die tijd was keizer Claudius II aan de macht. Om zijn rijk in stand te houden had hij veel soldaten nodig, aan wie hij veel eisen stelde. Zo mochten soldaten niet trouwen omdat aan het front niets hen mocht afleiden, dus ook geen gedachten aan thuis. Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een CHten. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.
Volgens een ander verhaal kwam een cipier (of de stadhouder van Rome) bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Valentijn zorgde voor een geneesmiddel, maar dat werkte niet. Op de dag van zijn onthoofding probeerde de vader van het meisje nog wanhopig het vonnis tegen te gaan, maar tevergeefs. Na Valentijns terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond 'Van Valentinus' en direct kon ze weer zien. Volgens de legende werd de vader daarna bekeerd tot het christendom’.
Het is jammer voor meneer Anoniem dat zijn intenties mij niet duidelijk zijn desondanks hoop ik dat de gedichten aan hen die zich erin herkennen veel wijsheid en steun geven.
Ondanks het algemene geklaag dat de commercie inspeelt op deze emoties vind ik dat er niets mis is om één dag in het jaar extra aandacht te besteden aan onze dierbaren. Sommigen doen dat op een verjaardag, anderen op moeder- of vaderdag en weer anderen op Valentijnsdag. Nou ik ben blij dat we de gelegenheid hebben om een dergelijk liefdesdag te vieren.
Fijne Valentijnsdag, iedere dag!
febr2007
Multiple Choice generatie
De midlifecrisis en de problemen rondom de pubertijd kennen we allemaal maar ooit gehoord van de quaterlifecrisis? In de januari editie van de Marie Claire staat een artikel over dit verschijnsel.
Het is het dertigersdilemma. Tegenwoordig kan je op je 22e al moeder worden maar ook op je 38e. Je kan drie dagen werken maar ook vier of vijf. Hoe ga je om met al die keuzes? In het artikel wordt met name ingegaan op het feit dat de dertigersdip geen modeverschijnsel is en wel degelijk voor sommige eind twintigers en begin dertigers een (identiteits)crisis. Hieronder een stukje uit het artikel:
"De meerkeuzemaatschappij breekt veel mensen op. Vroeger was je vader bakker en werd jij dat dus ook. Tegenwoordig mag je je leven inrichten en ligt de wereld aan je voeten. Studeren kan, een jaar naar het buitenland ook. Maar als je kiest voor het ene, laat je honderd andere opties gaan. Welkom dus bij de Multiple Choice generatie”.
Ik had werkelijk geen idee van het bestaan van dit verschijnsel. Ik word zelf ook met al die keuzes geconfronteerd en ook ik ben zoekende naar balans. Maar dat het wetenschappelijk benoemd is …?
30, oud genoeg om te weten wat je wilt en jong genoeg om datgene te bereiken. Het zijn vooral de jongemannen in mijn omgeving die moeite hebben met deze leeftijd. Waarom? In hun ogen omdat ze niet geslaagd zijn. Ze studeren nog, hebben daarnaast een baan maar geen vrouw, geen kinderen (of wel maar dan zijn ze niet meer met met de moeder van hun kind), geen huis en (nog) niet de carriëre die ze nastreven. Het traditionele rollenpatroon zit er ook bij hun nog ingebakken. Hoe dan ook, deze ontwikkeling is iets wat ze niet kunnen tegenhouden en erg tegen hun zin in kwam die beruchte 30e verjaardag.
Tijdens het googlen kwam ik deze site tegen: Zinspiratie Weblog - Over coaching en persoonlijke ontwikkeling. De eerste 2 stukje komen van deze site.
Dertigers generatie: zoeken naar balans
Bij dertigers komt de binnenkant van hun persoonlijkheid in zicht. Zij zoeken vooral naar balans. Balans tussen geld verdienen en doen wat ze echt leuk vinden, tussen baan en privé-leven. Dertigers kunnen zich de luxe permitteren hun wezen eens goed tegen het licht te houden. Ze zitten immers in de zomer van het leven, staan volop in bloei en kunnen nog steeds groeien, ook in hun werk. De vraag is echter in welke richting ze zullen groeien. Komt het licht van boven, en ligt een leidinggevende positie voor de hand? Of is de tijd van verdieping aangebroken, en gloort de functie van professional? Volgens Nina Ooms gaat het daarbij ook om de behoefte aan kwaliteit. 'Dertigers - ook zij die geen gezin hebben -stellen steeds vaker de vraag hoe ze hun persoonlijk leven en hun werk kunnen combineren', weet ze. 'Velen hebben het gevoel van hun kern te zijn afgedreven en hebben de behoefte voor zichzelf te leren zorgen.' Deze behoefte aan kwaliteit komt onder andere voort uit het besef van sterfelijkheid. 'Voor veel dertigers komt, soms voor het eerst, de dood dichtbij. Een ouder sterft, soms een collega. Door dergelijke ervaringen gaan mensen zichzelf de vraag stellen wat ze eigenlijk nog willen in dit leven.
Tegenwoordig is er voor alles wel een cursus te vinden. Ook een die speciaal ontwikkeld is voor deze mc-generatie.
'30ers - make up your mind'
Bij het gerenomeerde opleidingscentrum De Baak wordt aandacht besteed aan de dertigers in het bedrijfsleven met de cursus '30ers - make up your mind'. Deze cursus is een persoonlijk ontwikkelingstraject speciaal ontwikkeld voor ‘dolende dertigers’ die deep down precies weten wat ze willen, maar in het maken van keuzes dreigen te blokkeren. Mensen die bereid zijn hun carrière- en levensvragen onder de loep te nemen met als doel helderheid te scheppen in hun werkelijke ambities, kwaliteiten en waarden en die willen gaan staan voor de gemaakte keuzes.
Sex in the city op de polder
De P08-meiden, 4 vriendinnen die ik nog ken van mijn studietijd. P08 is de naam van de propedeuseklas waarin we zaten. Allemaal zijn we opgegroeid in de multiple choice tijd. In de laatste 6 van de 12 jaar dat we elkaar kennen, hebben we meer leed dan lief gedeeld. Stuk voor stuk hebben we onze bepalende momenten gekend.
Vriendin nummer 1, moeder gans die de boel bij elkaar houdt, komt uit een klein dorpje uit het oosten van het land. Met vriendje waarvan iedereen dacht dat ze zouden trouwen, een veilig degelijk stel. Tijdens de studie gaat ze voor een half jaar naar Zuid Afrika waar ze een nieuwe liefde ontmoet. Een nieuwe liefde waarvan iedereen, behalve zij, al wist dat hij totaal niet in haar omgeving zou passen. Vriend nr 1 laat ze vertwijfeld en gedesoriënteerd achter en om het nog erger te maken komt nieuwe vriend na verloop van tijd naar Nederland om zich hier te vestigen. Echter hun achtergrond bleek toch té verschillend te zijn waardoor deze verslavende relatie uiteindelijk op de klippen liep. Tegenwoordig is ze gelukkig getrouwd en moeder van twee kindjes.
Vriendin nummer 2, de levensgenieter, kreeg na een standaard ingreep dusdanig ernstige lichamelijke klachten dat ze helemaal niets meer kon. Ze belandde in een rolstoel en mentaal in een zwart gat. Die jaren was het contact nihil. Maar gelukkig de geleerden zijn er achter gekomen wat ze heeft. Mede door haar doorzettingsvermogen en het sterke geloof dat het niet tussen de oren zit heeft haar aandoening nu een naam. Te moeilijk voor mij om te onthouden maar het is een vorm van reuma. Nu, 4 jaar later is ze voor 90% opgeknapt en werkt ze weer 26 uur. Plannen voor de toekomst durft ze weer te maken. Wat een tijd terug ondenkbaar was.
Vriendin nummer 3, de streber. Een voorbeeldige student. Ze slaagde op haar sloffen en ging daarna werken. Maar na een tijd ging het licht uit. Ze kreeg een burn-out. Langzaam kroop ze uit haar vertrouwde schulp en durfde ze weer dingen te ondernemen. In de zomer van 2005 is ze ten huwelijk gevraagd. Heel romantisch op een berg in Italië tijdens hun kampeervakantie. Ze hadden net een huis gekocht, beide een vaste baan. Het geluksplaatje was eindelijk compleet, dit is waar ze zo naar verlangde. Maar nog geen half jaar later was de trouwerij van de baan omdat ze verliefd werd op een ander. Vertwijfeling en ontvreemding van haar familie waren het resultaat. Uiteindelijk heeft ze de knoop doorgehakt en koos ze voor haarzelf. Ze heeft hem verlaten en is nu langzaamaan de stukjes van haar leven bijeen aan het rapen.
Vriendin nummer 4 ten slotte, de rationele, heeft vanaf haar middelbare schooltijd een gezonde relatie. Echt een stel dat het DINKi-concept (dubble income no kids) volledig onder de knie heeft. Beide een goede baan, een eigen huis, twee auto’s voor de deur en binnenkort uitbreiding van hun vierkante meters. Maar ook zij hebben de keerzijde van de medaille gezien. Verlies van haar zus door een ongeluk heeft haar in één klap met beide benen op de grond doen landen. Nu, na vele ziekenhuisbezoeken en teleurstellingen is ze in blijde verwachting. Deze ervaringen hebben haar gemaakt tot de zachte vrouw die ze werkelijk is maar nooit getoond heeft.
Anno 2007 zitten we allemaal weer in rustiger vaarwater en ik ben blij voor ons. Blij omdat we allemaal datgene hebben gedaan wat diep in ons hart verborgen zat en waar we nu de vruchten van plukken. Alleen vraag ik me af of de komende 30-ers hier ook mee te maken zullen hebben. Zullen zij door het bos hun bomen ook niet zien? In eerstgenoemd artikel wordt hier wel iets over gezegd. De kans op verdrinken zal zeer klein zijn omdat zij al vroeg in hun leven hebben leren watertrappelen. Gelukkig maar!
Ben nu al benieuwd naar de benaming van hun crisistijd.
feb2007
Het is het dertigersdilemma. Tegenwoordig kan je op je 22e al moeder worden maar ook op je 38e. Je kan drie dagen werken maar ook vier of vijf. Hoe ga je om met al die keuzes? In het artikel wordt met name ingegaan op het feit dat de dertigersdip geen modeverschijnsel is en wel degelijk voor sommige eind twintigers en begin dertigers een (identiteits)crisis. Hieronder een stukje uit het artikel:
"De meerkeuzemaatschappij breekt veel mensen op. Vroeger was je vader bakker en werd jij dat dus ook. Tegenwoordig mag je je leven inrichten en ligt de wereld aan je voeten. Studeren kan, een jaar naar het buitenland ook. Maar als je kiest voor het ene, laat je honderd andere opties gaan. Welkom dus bij de Multiple Choice generatie”.
Ik had werkelijk geen idee van het bestaan van dit verschijnsel. Ik word zelf ook met al die keuzes geconfronteerd en ook ik ben zoekende naar balans. Maar dat het wetenschappelijk benoemd is …?
30, oud genoeg om te weten wat je wilt en jong genoeg om datgene te bereiken. Het zijn vooral de jongemannen in mijn omgeving die moeite hebben met deze leeftijd. Waarom? In hun ogen omdat ze niet geslaagd zijn. Ze studeren nog, hebben daarnaast een baan maar geen vrouw, geen kinderen (of wel maar dan zijn ze niet meer met met de moeder van hun kind), geen huis en (nog) niet de carriëre die ze nastreven. Het traditionele rollenpatroon zit er ook bij hun nog ingebakken. Hoe dan ook, deze ontwikkeling is iets wat ze niet kunnen tegenhouden en erg tegen hun zin in kwam die beruchte 30e verjaardag.
Tijdens het googlen kwam ik deze site tegen: Zinspiratie Weblog - Over coaching en persoonlijke ontwikkeling. De eerste 2 stukje komen van deze site.
Dertigers generatie: zoeken naar balans
Bij dertigers komt de binnenkant van hun persoonlijkheid in zicht. Zij zoeken vooral naar balans. Balans tussen geld verdienen en doen wat ze echt leuk vinden, tussen baan en privé-leven. Dertigers kunnen zich de luxe permitteren hun wezen eens goed tegen het licht te houden. Ze zitten immers in de zomer van het leven, staan volop in bloei en kunnen nog steeds groeien, ook in hun werk. De vraag is echter in welke richting ze zullen groeien. Komt het licht van boven, en ligt een leidinggevende positie voor de hand? Of is de tijd van verdieping aangebroken, en gloort de functie van professional? Volgens Nina Ooms gaat het daarbij ook om de behoefte aan kwaliteit. 'Dertigers - ook zij die geen gezin hebben -stellen steeds vaker de vraag hoe ze hun persoonlijk leven en hun werk kunnen combineren', weet ze. 'Velen hebben het gevoel van hun kern te zijn afgedreven en hebben de behoefte voor zichzelf te leren zorgen.' Deze behoefte aan kwaliteit komt onder andere voort uit het besef van sterfelijkheid. 'Voor veel dertigers komt, soms voor het eerst, de dood dichtbij. Een ouder sterft, soms een collega. Door dergelijke ervaringen gaan mensen zichzelf de vraag stellen wat ze eigenlijk nog willen in dit leven.
Tegenwoordig is er voor alles wel een cursus te vinden. Ook een die speciaal ontwikkeld is voor deze mc-generatie.
'30ers - make up your mind'
Bij het gerenomeerde opleidingscentrum De Baak wordt aandacht besteed aan de dertigers in het bedrijfsleven met de cursus '30ers - make up your mind'. Deze cursus is een persoonlijk ontwikkelingstraject speciaal ontwikkeld voor ‘dolende dertigers’ die deep down precies weten wat ze willen, maar in het maken van keuzes dreigen te blokkeren. Mensen die bereid zijn hun carrière- en levensvragen onder de loep te nemen met als doel helderheid te scheppen in hun werkelijke ambities, kwaliteiten en waarden en die willen gaan staan voor de gemaakte keuzes.
Sex in the city op de polder
De P08-meiden, 4 vriendinnen die ik nog ken van mijn studietijd. P08 is de naam van de propedeuseklas waarin we zaten. Allemaal zijn we opgegroeid in de multiple choice tijd. In de laatste 6 van de 12 jaar dat we elkaar kennen, hebben we meer leed dan lief gedeeld. Stuk voor stuk hebben we onze bepalende momenten gekend.
Vriendin nummer 1, moeder gans die de boel bij elkaar houdt, komt uit een klein dorpje uit het oosten van het land. Met vriendje waarvan iedereen dacht dat ze zouden trouwen, een veilig degelijk stel. Tijdens de studie gaat ze voor een half jaar naar Zuid Afrika waar ze een nieuwe liefde ontmoet. Een nieuwe liefde waarvan iedereen, behalve zij, al wist dat hij totaal niet in haar omgeving zou passen. Vriend nr 1 laat ze vertwijfeld en gedesoriënteerd achter en om het nog erger te maken komt nieuwe vriend na verloop van tijd naar Nederland om zich hier te vestigen. Echter hun achtergrond bleek toch té verschillend te zijn waardoor deze verslavende relatie uiteindelijk op de klippen liep. Tegenwoordig is ze gelukkig getrouwd en moeder van twee kindjes.
Vriendin nummer 2, de levensgenieter, kreeg na een standaard ingreep dusdanig ernstige lichamelijke klachten dat ze helemaal niets meer kon. Ze belandde in een rolstoel en mentaal in een zwart gat. Die jaren was het contact nihil. Maar gelukkig de geleerden zijn er achter gekomen wat ze heeft. Mede door haar doorzettingsvermogen en het sterke geloof dat het niet tussen de oren zit heeft haar aandoening nu een naam. Te moeilijk voor mij om te onthouden maar het is een vorm van reuma. Nu, 4 jaar later is ze voor 90% opgeknapt en werkt ze weer 26 uur. Plannen voor de toekomst durft ze weer te maken. Wat een tijd terug ondenkbaar was.
Vriendin nummer 3, de streber. Een voorbeeldige student. Ze slaagde op haar sloffen en ging daarna werken. Maar na een tijd ging het licht uit. Ze kreeg een burn-out. Langzaam kroop ze uit haar vertrouwde schulp en durfde ze weer dingen te ondernemen. In de zomer van 2005 is ze ten huwelijk gevraagd. Heel romantisch op een berg in Italië tijdens hun kampeervakantie. Ze hadden net een huis gekocht, beide een vaste baan. Het geluksplaatje was eindelijk compleet, dit is waar ze zo naar verlangde. Maar nog geen half jaar later was de trouwerij van de baan omdat ze verliefd werd op een ander. Vertwijfeling en ontvreemding van haar familie waren het resultaat. Uiteindelijk heeft ze de knoop doorgehakt en koos ze voor haarzelf. Ze heeft hem verlaten en is nu langzaamaan de stukjes van haar leven bijeen aan het rapen.
Vriendin nummer 4 ten slotte, de rationele, heeft vanaf haar middelbare schooltijd een gezonde relatie. Echt een stel dat het DINKi-concept (dubble income no kids) volledig onder de knie heeft. Beide een goede baan, een eigen huis, twee auto’s voor de deur en binnenkort uitbreiding van hun vierkante meters. Maar ook zij hebben de keerzijde van de medaille gezien. Verlies van haar zus door een ongeluk heeft haar in één klap met beide benen op de grond doen landen. Nu, na vele ziekenhuisbezoeken en teleurstellingen is ze in blijde verwachting. Deze ervaringen hebben haar gemaakt tot de zachte vrouw die ze werkelijk is maar nooit getoond heeft.
Anno 2007 zitten we allemaal weer in rustiger vaarwater en ik ben blij voor ons. Blij omdat we allemaal datgene hebben gedaan wat diep in ons hart verborgen zat en waar we nu de vruchten van plukken. Alleen vraag ik me af of de komende 30-ers hier ook mee te maken zullen hebben. Zullen zij door het bos hun bomen ook niet zien? In eerstgenoemd artikel wordt hier wel iets over gezegd. De kans op verdrinken zal zeer klein zijn omdat zij al vroeg in hun leven hebben leren watertrappelen. Gelukkig maar!
Ben nu al benieuwd naar de benaming van hun crisistijd.
feb2007
zondag 26 oktober 2008
A single ticket....?
Vandaag, 8 januari 2008 is de jaarlijkse vakantiebeurs in Utrecht van start gegaan. Vorig jaar was dé trend een vakantie boeken naar een van de poolgebieden (ivm de opwarming van de aarde en je dus niet weet hoe lang de Noordpool nog intact blijft) of een reis naar één van de nieuwe zeven wereldwonderen, zoals de stad Petra in Jordanië. Maar dit jaar is dé trend de "SINGLEREIS". Haha ik ben er één uit een groep van kennelijk 2500000 gelijkgestemden. Dit kleine land telt maar liefst 2,5 miljoen singles. Maar van die 2500000 gaan er maar 15.000 singles op singlereis.
Singlereizen zijn niet (alleen) voor zielige singles die contactgestoord zijn. Nee! Die reizen zijn juist voor singles die in hun dagelijks leven happy alone zijn maar niet graag alleen op vakantie willen. Let wel, volgens een ervaringsdeskundige moet je er niet op uit zijn de ware te ontmoeten, want daarvoor kan je je beter inschrijven op een datingsite. Zij heeft al 8 keer een singlereis gemaakt en vele vriendschappen aan over gehouden. Echter nog steeds vrijgezellig.
Er lopen geen rillingen over mijn rug als ik eraan denk maar om nou te zeggen dat dit iets voor mij is? Alhoewel, van de week zei ik nog tegen Amina dat het voor mij wel goed zou zijn om een keer alleen op vakantie te gaan. Ze mailde me namelijk dat ze onze Italië reis die we voor volgend jaar gepland hadden niet kan maken. Hmmm misschien moet ik het alleen reizen maar niet letterlijk opvatten en het in deze vorm gieten. Je weet nooit waar het goed voor zal zijn. Ok, grote kans dat ik mijn lieftie bieftie er niet zal ontmoeten maar ben wel een ervaring rijker.
p.s. mochten mijn liefdespijlen binnen nu en anderhalf jaar nog niemand geraakt hebben dan zal ik alleen naar Italië gaan. Hoe “alleen” zal ik volgend jaar uit de doeken doen.
Singlereizen zijn niet (alleen) voor zielige singles die contactgestoord zijn. Nee! Die reizen zijn juist voor singles die in hun dagelijks leven happy alone zijn maar niet graag alleen op vakantie willen. Let wel, volgens een ervaringsdeskundige moet je er niet op uit zijn de ware te ontmoeten, want daarvoor kan je je beter inschrijven op een datingsite. Zij heeft al 8 keer een singlereis gemaakt en vele vriendschappen aan over gehouden. Echter nog steeds vrijgezellig.
Er lopen geen rillingen over mijn rug als ik eraan denk maar om nou te zeggen dat dit iets voor mij is? Alhoewel, van de week zei ik nog tegen Amina dat het voor mij wel goed zou zijn om een keer alleen op vakantie te gaan. Ze mailde me namelijk dat ze onze Italië reis die we voor volgend jaar gepland hadden niet kan maken. Hmmm misschien moet ik het alleen reizen maar niet letterlijk opvatten en het in deze vorm gieten. Je weet nooit waar het goed voor zal zijn. Ok, grote kans dat ik mijn lieftie bieftie er niet zal ontmoeten maar ben wel een ervaring rijker.
p.s. mochten mijn liefdespijlen binnen nu en anderhalf jaar nog niemand geraakt hebben dan zal ik alleen naar Italië gaan. Hoe “alleen” zal ik volgend jaar uit de doeken doen.
Zondagochtend
Het leven van mijn prehyvestorie was een van kinderlijke onschuld en reinheid. Het bewust niet meegaan met de menigte, ontwetend blijven en niet toegeven aan de verleidingen van het chatten, msn’en, skypen, hyven en andersoortige internetcommunicatiemogelijkheden (leuk woord voor galgje). Het fenomeen Hyves bestaat nu 3 jaar (okt 2004). Ik heb me uit pure nieuwsgierigheid ingeschreven op 23-01-2006, dat weet ik alleen omdat dat in mijn profiel staat want een lopende agenda ben ik allerminst. Al een aantal jaren verdwijnen data (als in meervoud van datum) in een zwart gat in mijn geheugen. Alleen verjaardagen van gezinsleden en naaste vrienden ken ik uit mijn hoofd maar verder…. Helaas. Als ik geen verjaardagskalender zou hebben of een agenda zou ik binnen no time ruzie hebben met mijn zakelijke en persoonlijke omgeving. Nu, dus al twee jaar heb ik een hyvespagina. Echter de incubatietijd duurde een jaar en 10 maanden. De virus brak pas afgelopen november door en sindsdien ben ik, hoe erg ik het ook vind om toe te geven, een regelrechte hyvesjunkie (voor mijn JellinekMentrum collega’s, excuus voor mijn woordkeuze). Tjah en nu ben ik regelmatig aan het krabbelen (nee! niet mijn lichaamsdeel wat het daglicht niet ziet) en mag ik geoorloofd tikken uitdelen en mensen kusjes geven (wat een feest!). Maar wat de lol nu ervan is… Ik zou het je niet kunnen zeggen. Eigenlijk draait het alleen maar om ego. Stiekem hebben we toch iets exhibitionistisch in ons. Mensen kunnen een kijkje nemen in ons huis, ons hoofd en zelfs ons hart.
Maar eigenlijk was ik helemaal niet van plan om iets over hyves te schrijven. Ik ben deze morgen vroeg opgestaan, heb een bolly-hollywood film opgezet (OH zo mooi! Snik) en daarna pc aan, Juize FM opgezet. Het thema van vanochtend: Reminiscing with Juize FM. Mary J Blige-Sweet Thing “don’t you know you’re my everything…” schalt door mijn boksje. So hey! It brings back memories. Meer dan tien jaar terug in de tijd..OH God de tienerjaren, een rollercoaster zonder besef dat je erin zit. Nu achteraf gezien heeft het me echt mooie jaren gebracht. Het verliefd zijn, de eerste relatie en het heen en weer pendelen tussen Groningen en Lelystad. Guys remember “La Familia”? Leuke tijden waren dat en daar speelde Mary J Blige een belangrijke rol in. En nu is de R&B van toen, nu geheten Urban weer een feit. En het gevoel van toen komt weer naar boven. Nu zoveel jaren later zijn we allen onze eigen weg gegaan. Wat voel ik me oud! Alsof ik nu al op die schommelstoel op de veranda zit en mijn leven aan het evalueren ben. Daarom luister ik graag op zondagochtend naar Juize FM. Heel veel cd’s uit die jaren 90 heb ik namelijk niet meer in mijn bezit. Maar wat hebben Hyves en Mary J Blige met elkaar te maken. Helemaal niets. Alleen het feit dat ik op mijn hyes zat en Sweet Thing net voorbij kwam. Toen wilde ik een nieuwe w.w.w. aanmaken maar dat werd uiteindelijk deze blog. Ik weet, mijn gedachtes zijn soms niet te volgen voor buitenstaanders omdat ik heel erg van de hak op de tak kan gaan. Dat heeft mijn collega afgelopen vrijdag ook gemerkt. We hadden het over glasbewassing en ineens ging ik naar het scheiden van afval en glas... Je kan je voorstellen dat daar een leuk gesprek uit voortkwam.
Ok, dit was het voor nu. Enjoy your Sunday! (hmmm ijs heb ik ook wel trek in)
Maar eigenlijk was ik helemaal niet van plan om iets over hyves te schrijven. Ik ben deze morgen vroeg opgestaan, heb een bolly-hollywood film opgezet (OH zo mooi! Snik) en daarna pc aan, Juize FM opgezet. Het thema van vanochtend: Reminiscing with Juize FM. Mary J Blige-Sweet Thing “don’t you know you’re my everything…” schalt door mijn boksje. So hey! It brings back memories. Meer dan tien jaar terug in de tijd..OH God de tienerjaren, een rollercoaster zonder besef dat je erin zit. Nu achteraf gezien heeft het me echt mooie jaren gebracht. Het verliefd zijn, de eerste relatie en het heen en weer pendelen tussen Groningen en Lelystad. Guys remember “La Familia”? Leuke tijden waren dat en daar speelde Mary J Blige een belangrijke rol in. En nu is de R&B van toen, nu geheten Urban weer een feit. En het gevoel van toen komt weer naar boven. Nu zoveel jaren later zijn we allen onze eigen weg gegaan. Wat voel ik me oud! Alsof ik nu al op die schommelstoel op de veranda zit en mijn leven aan het evalueren ben. Daarom luister ik graag op zondagochtend naar Juize FM. Heel veel cd’s uit die jaren 90 heb ik namelijk niet meer in mijn bezit. Maar wat hebben Hyves en Mary J Blige met elkaar te maken. Helemaal niets. Alleen het feit dat ik op mijn hyes zat en Sweet Thing net voorbij kwam. Toen wilde ik een nieuwe w.w.w. aanmaken maar dat werd uiteindelijk deze blog. Ik weet, mijn gedachtes zijn soms niet te volgen voor buitenstaanders omdat ik heel erg van de hak op de tak kan gaan. Dat heeft mijn collega afgelopen vrijdag ook gemerkt. We hadden het over glasbewassing en ineens ging ik naar het scheiden van afval en glas... Je kan je voorstellen dat daar een leuk gesprek uit voortkwam.
Ok, dit was het voor nu. Enjoy your Sunday! (hmmm ijs heb ik ook wel trek in)
De wereld draait door, ook zonder mij
Vanaf het moment van opstaan, vanmorgen, voel ik me enigzins melancholisch, emotioneel lichtgeraakt. Ofwel ik zit niet lekker in mijn vel. Dit gevoel is anders dan het onderbuikgevoel wat mij vertelt dat het niet goed gaat met iemand in mijn naaste omgeving. De band van de familie en met sommige vrienden is zo sterk dat ik signalen voel in mijn lichaam. Maar een telefoontje en ik krijg het antwoord.
Vandaag, nee ik weet niet wat er is. Ik wil het liefst in een warm holletje wegkruipen. Het weer werkt totaal niet mee om mijn gemoedstoestand op te beuren. Het regent, het is koud en iedereen heeft haast. Ik sta in de trein vlak voor een coupeedeur te wachten totdat ik naar buiten kan. Een dame presteert het notabene om die deur tegen me aan te duwen terwijl ze ziet dat ik er sta en geen kant op kan. Ik kijk haar met een vernietigende blik aan waarna ze sorry zegt. Ik voel dat ze haast heeft want ze doet weer een stap in mijn richting (en komt weer tegen me aan) terwijl ik nog steeds geen stap in welke richting dan ook heb gezet. Inmiddels heb ik het al helemaal met haar gehad en neem dan ook niet de moeite om gelijk met de stroom mee te gaan. Op mijn gemak en zodanig dat ze me niet kan passeren loop ik naar buiten. Maar helaas is het maar een klein stukje dus heel veel irritatie heb ik niet kunnen veroorzaken bij haar. Aangekomen op mijn eindstation loop ik naar de metro. Het regent een paar druppels maar vervolgens is heel Amsterdam daar op de been die ochtend. Bovenaan de roltrap is het overdekt maar als je vijf stappen verder loopt sta je in de open lucht. Maar wat doet men als het regent? Iedereen wacht onder dat afdak maar vlak voor de roltrap! Je komt boven en je kan geen stap verder terwijl de roltrap gewoon doorrolt. Het effect is dat je een soort van flipperbal wordt in een flipperkast. Van alle kanten wordt je tegenaan gelopen. Ergernis nummer 2.
Vervolgens baan ik me, zo goed als zo kwaad het kan, een weg door de menigte naar het desbetreffende perron. Gelukkig, de metro heeft geen vertraging maar als hij aan komt rijden zie ik de bui al hangen, die inmiddels met bakken uit de hemel komt. Het is weer sardientjestijd. Snel loop ik naar een deur en kan mezelf nog net naar binnen wurmen. Ergernis nummer 3.
Een beetje doorweekt omdat de wind het wint van de paraplu, kom ik aan op kantoor. Ik doe mijn computer aan en pak ondertussen mijn eerste bakkie koffie, standaard een wiener melange. Ik lees mijn nieuwe mailtjes waaronder een van een vriendin. In april hebben we weer onze jaarlijkse meidendag. Ik lees dat ze niet kan die dag maar ditmaal om een hele goede reden. Ze is zwanger, inmiddels al 12 weken. Wauw!!! Een gil kan ik nog net onderdrukken. Ik ben zo blij voor hun en ook zo verrast. Ze heeft een moeilijke tijd achter de rug door gezondheidsproblemen. En deze beproeving heeft hun relatie er alleen maar sterker door gemaakt. Maar daarnaast is het typisch een stel wat saampjes nog zo van het leven wilt genieten. En nu ‘zijn ze’ zwanger!! Zoals zij dat zo mooi verwoord, het knopje ging ineens om en de eierstokken klapperen . Ik heb de meiden zo lang niet gezien. Ben zo druk geweest met mezelf en andere dingen dat ik het gevoel heb dat de wereld versneld doordraait zonder mij. E en ik zijn nog de enige zonder koter. G en A verwachten een kind! Een goed bericht maar net nu mijn eigen kinderwens weer de kop opsteekt. Och jee. Ik word emotioneel Onze laatste meidendag heb ik moeten afzeggen vanwege verplichtingen op het werk. Ik baalde als een stekker temeer omdat ik een massage zo goed kon gebruiken. Maar in april hebben we weer een beauty en sauna dag. Ik kijk er zo naar uit om ze te zien, bijkletsen maar ook om me te laten verwennen.
Wat staat er voor mij op het programma: Een Sabaaydi massage, reistijd 55 minuten.
“Een nieuwe vorm van oosterse massage met warme kruidenstempels en aromatische oliën. Sabaaydi is afgeleid van Sawaaydi wat betekent: Ik wens u veel geluk, gezondheid en een fijn leven. Een exclusieve body massage voor lichaam en geest voor een diepere ontspanning. De Sabaaydi massage bestaat uit een aantal handelingen. Een rug, hoofd en voeten massage. Allereerst worden rug en schouder partij met warme Thaise kruidenstempels gemasseerd. Daarop volgt een ontspannende olie massage van de rug. De laatste restjes spanning vloeien weg bij de hoofdmassage. De behandeling wordt afgesloten met een oliemassage van de voeten”.
Rasul - Oriëntaals modderritueel, reistijd 35 minuten “De Rasul is een kruidenstoomruimte met een speciale beregening en hier vindt van oorsprong een oriëntaals ritueel plaats. Door middel van het kruidenritueel kunt u een keuze maken uit rozemarijn, salie en citroenmelisse. Ga mee met onze gids op reis naar Marokko. U brengt de modder zelf aan op het hele lichaam en vervolgens neemt u plaats in de Rasul. Door middel van stoom wordt de modder wat vochtiger en wordt de huid gescrubd. Ter afsluiting wordt u in de Rasul rustruimte nog een glaasje pepermuntthee aangeboden. Ervaar dit bijzondere ritueel”.
Facial treatment, reistijd 30 minuten “Reiniging van de huid, peeling, wenkbrauwen bijwerken, masker, complete dagverzorging”.
Alleen al de uitleg doet me watertanden . Mocht je ook een kijkje willen nemen (op locatie of op de digitale snelweg) kijk op de site www.thermenbussloo.nl.
Vandaag, nee ik weet niet wat er is. Ik wil het liefst in een warm holletje wegkruipen. Het weer werkt totaal niet mee om mijn gemoedstoestand op te beuren. Het regent, het is koud en iedereen heeft haast. Ik sta in de trein vlak voor een coupeedeur te wachten totdat ik naar buiten kan. Een dame presteert het notabene om die deur tegen me aan te duwen terwijl ze ziet dat ik er sta en geen kant op kan. Ik kijk haar met een vernietigende blik aan waarna ze sorry zegt. Ik voel dat ze haast heeft want ze doet weer een stap in mijn richting (en komt weer tegen me aan) terwijl ik nog steeds geen stap in welke richting dan ook heb gezet. Inmiddels heb ik het al helemaal met haar gehad en neem dan ook niet de moeite om gelijk met de stroom mee te gaan. Op mijn gemak en zodanig dat ze me niet kan passeren loop ik naar buiten. Maar helaas is het maar een klein stukje dus heel veel irritatie heb ik niet kunnen veroorzaken bij haar. Aangekomen op mijn eindstation loop ik naar de metro. Het regent een paar druppels maar vervolgens is heel Amsterdam daar op de been die ochtend. Bovenaan de roltrap is het overdekt maar als je vijf stappen verder loopt sta je in de open lucht. Maar wat doet men als het regent? Iedereen wacht onder dat afdak maar vlak voor de roltrap! Je komt boven en je kan geen stap verder terwijl de roltrap gewoon doorrolt. Het effect is dat je een soort van flipperbal wordt in een flipperkast. Van alle kanten wordt je tegenaan gelopen. Ergernis nummer 2.
Vervolgens baan ik me, zo goed als zo kwaad het kan, een weg door de menigte naar het desbetreffende perron. Gelukkig, de metro heeft geen vertraging maar als hij aan komt rijden zie ik de bui al hangen, die inmiddels met bakken uit de hemel komt. Het is weer sardientjestijd. Snel loop ik naar een deur en kan mezelf nog net naar binnen wurmen. Ergernis nummer 3.
Een beetje doorweekt omdat de wind het wint van de paraplu, kom ik aan op kantoor. Ik doe mijn computer aan en pak ondertussen mijn eerste bakkie koffie, standaard een wiener melange. Ik lees mijn nieuwe mailtjes waaronder een van een vriendin. In april hebben we weer onze jaarlijkse meidendag. Ik lees dat ze niet kan die dag maar ditmaal om een hele goede reden. Ze is zwanger, inmiddels al 12 weken. Wauw!!! Een gil kan ik nog net onderdrukken. Ik ben zo blij voor hun en ook zo verrast. Ze heeft een moeilijke tijd achter de rug door gezondheidsproblemen. En deze beproeving heeft hun relatie er alleen maar sterker door gemaakt. Maar daarnaast is het typisch een stel wat saampjes nog zo van het leven wilt genieten. En nu ‘zijn ze’ zwanger!! Zoals zij dat zo mooi verwoord, het knopje ging ineens om en de eierstokken klapperen . Ik heb de meiden zo lang niet gezien. Ben zo druk geweest met mezelf en andere dingen dat ik het gevoel heb dat de wereld versneld doordraait zonder mij. E en ik zijn nog de enige zonder koter. G en A verwachten een kind! Een goed bericht maar net nu mijn eigen kinderwens weer de kop opsteekt. Och jee. Ik word emotioneel Onze laatste meidendag heb ik moeten afzeggen vanwege verplichtingen op het werk. Ik baalde als een stekker temeer omdat ik een massage zo goed kon gebruiken. Maar in april hebben we weer een beauty en sauna dag. Ik kijk er zo naar uit om ze te zien, bijkletsen maar ook om me te laten verwennen.
Wat staat er voor mij op het programma: Een Sabaaydi massage, reistijd 55 minuten.
“Een nieuwe vorm van oosterse massage met warme kruidenstempels en aromatische oliën. Sabaaydi is afgeleid van Sawaaydi wat betekent: Ik wens u veel geluk, gezondheid en een fijn leven. Een exclusieve body massage voor lichaam en geest voor een diepere ontspanning. De Sabaaydi massage bestaat uit een aantal handelingen. Een rug, hoofd en voeten massage. Allereerst worden rug en schouder partij met warme Thaise kruidenstempels gemasseerd. Daarop volgt een ontspannende olie massage van de rug. De laatste restjes spanning vloeien weg bij de hoofdmassage. De behandeling wordt afgesloten met een oliemassage van de voeten”.
Rasul - Oriëntaals modderritueel, reistijd 35 minuten “De Rasul is een kruidenstoomruimte met een speciale beregening en hier vindt van oorsprong een oriëntaals ritueel plaats. Door middel van het kruidenritueel kunt u een keuze maken uit rozemarijn, salie en citroenmelisse. Ga mee met onze gids op reis naar Marokko. U brengt de modder zelf aan op het hele lichaam en vervolgens neemt u plaats in de Rasul. Door middel van stoom wordt de modder wat vochtiger en wordt de huid gescrubd. Ter afsluiting wordt u in de Rasul rustruimte nog een glaasje pepermuntthee aangeboden. Ervaar dit bijzondere ritueel”.
Facial treatment, reistijd 30 minuten “Reiniging van de huid, peeling, wenkbrauwen bijwerken, masker, complete dagverzorging”.
Alleen al de uitleg doet me watertanden . Mocht je ook een kijkje willen nemen (op locatie of op de digitale snelweg) kijk op de site www.thermenbussloo.nl.
Gewoon een avond in Almere...
Juist jah (is mijn stopwoordje als ik t even niet meer weet) en nu?? Oogjes willen maar niet toe. Duimelot en Klaasvaak zijn m'n deur voorbij gelopen. Ik denk dat de zomertijd hun route in de war geschopt heeft. Normaal gesproken staan ze rond deze tijd al naast m'n bed.
Om de tijd een beetje te doden en in het kader van: het moet toch gebeuren ben ik maar gaan koken (jah mensen ik kan koken). Morgen ben ik vrij voor JellinekMentrum maar heb wel SR597 verplichtingen.
Weer een rare dag vandaag. Iedereen is een beetje van slag. Vrijdag kregen we te horen dat een welbekende binnen de Javaanse scene onverwachts is overleden. Hij is in zijn huis gestorven maar pas na een paar dagen gevonden. Waaraan en na hoeveel dagen? NObody knows. Jah misschien de patholoog anatoom. Niet om wat ofzo, kan mij ook gebeuren (knock knock afkloppen natuurlijk). Alleen als ik ziek ben, ben ik een paar dagen niet te bereiken. Dit soort gebeurtenissen brengen mijn schoenmaatjes 36.5 wel weer op de grond.
Zo piteh wis mateng(=kip is gaar in het Jav.) Oh krijg smsje. Poetie is net thuis. Ga toch maar een poging wagen om de slaap te vatten want morgen moet ik well rested zijn. Ik ga weer met mijn hoofd op video. Ok dit was mijn blog voor vandaag. Veel plezier on aprils fools day...
(1 april 2008)
Om de tijd een beetje te doden en in het kader van: het moet toch gebeuren ben ik maar gaan koken (jah mensen ik kan koken). Morgen ben ik vrij voor JellinekMentrum maar heb wel SR597 verplichtingen.
Weer een rare dag vandaag. Iedereen is een beetje van slag. Vrijdag kregen we te horen dat een welbekende binnen de Javaanse scene onverwachts is overleden. Hij is in zijn huis gestorven maar pas na een paar dagen gevonden. Waaraan en na hoeveel dagen? NObody knows. Jah misschien de patholoog anatoom. Niet om wat ofzo, kan mij ook gebeuren (knock knock afkloppen natuurlijk). Alleen als ik ziek ben, ben ik een paar dagen niet te bereiken. Dit soort gebeurtenissen brengen mijn schoenmaatjes 36.5 wel weer op de grond.
Zo piteh wis mateng(=kip is gaar in het Jav.) Oh krijg smsje. Poetie is net thuis. Ga toch maar een poging wagen om de slaap te vatten want morgen moet ik well rested zijn. Ik ga weer met mijn hoofd op video. Ok dit was mijn blog voor vandaag. Veel plezier on aprils fools day...
(1 april 2008)
HERMA, HERMAN OF TOCH HERMAFRODIET…..
Mannen komen van mars, vrouwen komen van venus.
Er is al zo veel geschreven over de relatie tussen man en vrouw. Is het in feite niet gewoon zo dat we allemaal tweeslachtig zijn?
Zijn verrassing
Een man van middelbare leeftijd vertelde over zijn vrouwelijke collega. Een vrijgezelle, onafhankelijke, goed opgeleide en niet-op-haar-mondje-gevallen vrouw van 30+. Bij een van hun gesprekken, begin dit jaar verklaarde ze heilig dat 2006 haar jaar zou worden. Hét jaar waar ze aan dé man komt. Nu in december is haar wens niet uitgekomen. Maar waar mijn gesprekspartner zo van stond te kijken en waar hij tot voor kort geen notie van had is dat de jonge vrouw van nu kan inzitten over het feit dat ze geen man heeft. “Hoe kan dat nou, de vrouw van nu is toch onafhankelijk en verdient haar eigen brood. Waar heeft ze een man voor nodig? Niet voor de sex lijkt me want in de kroeg kan ze altijd wel iemand vinden”. Net als de man heeft ook de vrouw warmte en kameraadschap nodig, was mijn antwoord. En vergeet de kinderwens niet. Zonder man geen kind. “En exclusiviteit dan?” vroeg hij me. Exclusiviteit, jah lastig. Ik ben van mening dat mijn liefde niet alleen voor mijn partner bestemd is. En dan bedoel ik niet het vleselijke! “Maar waarom dan toch trouwen”, vroeg hij me. Goeie vraag. Het naar de wereld toe uitdragen dat je bij elkaar hoort. Toen ik nog getrouwd was, geloofde ik wel in die exclusiviteit en daarom trouwde ik. Inmiddels heb ik die opgedragen regel losgelaten. Er is een heel mooi grijsgebied ontstaan waarin ik mijzelf wel zie bewegen. Ik kan helaas nog niet zeggen of het me goed afgaat maar het idee van totale exclusiviteit geloof ik niet meer in omdat ik het anders heb ervaren. In iedere relatie komt een moment waarop een van de partners gevoelens krijgt voor een ander. Dat is zo zeker als leven en dood… Alleen, ik vind dat er ruimte moet zijn om hierover te praten anders zal je het als stel nooit overwinnen. Hoe wil je anders die jager bedwingen of de eenzame onbegrepen vrouw weer hoop geven?
Mijn verrassing
Zowaar! Er bestaan mannen die onzeker zijn op een manier waarvan ik dacht dat dat alleen door de vrouw werd bedreven. Verkeerde conclusies trekken uit daden en woorden van de ander. In dit geval mijn woorden en daden. Als ik zeg dat ik afstandelijk ben omdat hij al een vriendin heeft dan hoort hij: Ik vind je niet leuk genoeg. HUH???!!! “Ik doe zo veel moeite om je te bellen maar je belt nooit”. DUH!! Nee logisch, als je tegen me zegt dat ik niet kan bellen dan bel ik niet. Waarop hij zegt: “als je echt, echt wilt dan had je me wel gebeld”. En vervolgens zegt hij doodleuk: “Maar is goed ik zal je niet meer bellen. Oh en je hoeft niet bang te zijn hoor ik heb geen vriendin….”. Sorry maar spelletjes speel ik aan de keukentafel. Vrouwen hebben hier toch patent op? Iets zeggen maar het tegendeel bedoelen in de veronderstelling dat de ander gedachtes kan lezen. En als ik hem uitleg waarom, kijkt hij me schaapachtig aan alsof ik Arabisch praat. Het gaat er bij hem maar niet in. Jammer, jammer, jammer. Hoe duidelijk kan ik zijn? Als ik tegen een man zeg (een ander in dit geval) dat ik niet voor hem voel, is zijn reactie: “je bent bang en wilt niet toegeven dat je diep in je hart toch van mij houdt. Maar dat geeft niet ik heb geduld..”. Nee sorry! ik voel echt niet voor je. Kan een vrouw niet gewoon eerlijk zijn, moet ik maar het spelletje meespelen en de man vervolgens vol in zijn …… trappen? Jah dan hebben wij vrouwen het weer gedaan. En is er weer een gefrustreerde die via een of ander guestbook zijn ideeën wereldkundig maakt. Go figure!
Ongeschreven regel
In de vriendenkring van een van mijn vriendinnen geldt de ongeschreven regel dat je niet met de ex van een vriend(in) gaat. PUNT!. Blijkbaar zo definitief dat er geen discussie over mogelijk is. Maar wat valideert deze ongeschreven regel? Is het awkward dat je ex lichamelijk is met je vriend(in). Is het dan niet je eigen onzekerheid of angst voor verlies waar je iets mee moet doen dan het feit dat die twee zich tot elkaar aangetrokken voelen? Tot waar houd je rekening met de ander en doe je jezelf niet te kort…?? Is het een kwestie van respect, integriteit of doe je sommige dingen simpelweg niet… Ik weet het niet. Maar op voorhand dit soort dingen bepalen, nee ik geloof er niet zo in. Du moment het zich voordoet, dan praten we verder…. Cliché tot aan het zoetige maar wel mijn overtuiging. Je kan net zo veel regels opstellen maar er komt altijd een moment waarbij je je eigen regels onder de loep moet houden. Dan blijkt dat de situatie toch niet altijd zo zwart-wit is. En hoe ver kan je dán bijstellen?
Verandering van spijs doet eten?
Onlangs zag ik op tv een interview met Yvonne Kroonenberg, bekend van vooral boeken over mannen, met titels als "Alle mannen willen maar één ding", "Alles went behalve een vent" en "Het zit op de bank en het zapt". Zij las wat voor uit haar nieuwste boek, “Monogamie voor beginners”. Het is een boek wat volledig gewijd is aan het vreemdgaan. Vreemdgaan is niet per definitie de nagel aan de relatiedoodskist. In dit interview zei ze heel stellig, nonchalant schouderophalend, dat wij ons niet zo druk moeten maken als de man vreemdgaat. Mannen zijn jagers en als zij vreemdgaan dan is dat alleen maar omdat ze willen proeven van een ander snoepje. Het zegt helemaal niets over de liefde voor zijn vrouw. Hhmm je kan er zo je eigen ideeën over hebben maar dit geeft de man nog geen vrijbrief om maar te doen wat hij wilt, tenminste niet in mijn boek.
Niets is wat het lijkt
Mijn nieuwsgierigheid brengt mij af en toe naar vreemde fantasieoorden. Ik ben absoluut geen ervaringsdeskundige op het gebied van relaties en de liefde. Ik hou er wel van om naar stelletjes te kijken, te observeren, de interactie te aanschouwen. Wat mij altijd wel opvalt is dat een van de twee erg naar buiten toetreedt en de ander de stille toeschouwer is. In mijn ogen een logische combi. Brengt enige stabiliteit in de relatie. Maar wat als er twee grote hoofden in een huis wonen? Wat speelt zich af binnen die hoofden en 4 muren. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Waarom? Omdat niets is wat het lijkt.
Glad ijs
Hoe ver ga je in het aanbieden van je hulp? Een goede vriend die in een (relatie)dip zit bied ik altijd een luisterend oor en soms ook mijn schouders. Maar wie bepaalt in dit geval de grens? De gevestigde orde, de vriend of ikzelf. Door de mentaliteit van de gemeenschap waarin ik mij grotendeels begeef wordt mijn doen en laten weleens verkeerd opgevat. Waarom krijgt de vrijgezel altijd de zwarte Piet toebedeeld? Ok er zijn er genoeg die misbruik van de situatie en de ander maken maar waarom gelijk wijzen met dat vingertje. Aannames zijn dodelijk!! Onzekerheid en geldingsdrang kan een mens doen verblinden. En jah je kan iemand daardoor flink verdriet doen. Man en vrouw. Een wereld van geen verschil… Want zijn wij allemaal niet die mannelijke jager én die eenzame onbegrepen vrouw?
Er is al zo veel geschreven over de relatie tussen man en vrouw. Is het in feite niet gewoon zo dat we allemaal tweeslachtig zijn?
Zijn verrassing
Een man van middelbare leeftijd vertelde over zijn vrouwelijke collega. Een vrijgezelle, onafhankelijke, goed opgeleide en niet-op-haar-mondje-gevallen vrouw van 30+. Bij een van hun gesprekken, begin dit jaar verklaarde ze heilig dat 2006 haar jaar zou worden. Hét jaar waar ze aan dé man komt. Nu in december is haar wens niet uitgekomen. Maar waar mijn gesprekspartner zo van stond te kijken en waar hij tot voor kort geen notie van had is dat de jonge vrouw van nu kan inzitten over het feit dat ze geen man heeft. “Hoe kan dat nou, de vrouw van nu is toch onafhankelijk en verdient haar eigen brood. Waar heeft ze een man voor nodig? Niet voor de sex lijkt me want in de kroeg kan ze altijd wel iemand vinden”. Net als de man heeft ook de vrouw warmte en kameraadschap nodig, was mijn antwoord. En vergeet de kinderwens niet. Zonder man geen kind. “En exclusiviteit dan?” vroeg hij me. Exclusiviteit, jah lastig. Ik ben van mening dat mijn liefde niet alleen voor mijn partner bestemd is. En dan bedoel ik niet het vleselijke! “Maar waarom dan toch trouwen”, vroeg hij me. Goeie vraag. Het naar de wereld toe uitdragen dat je bij elkaar hoort. Toen ik nog getrouwd was, geloofde ik wel in die exclusiviteit en daarom trouwde ik. Inmiddels heb ik die opgedragen regel losgelaten. Er is een heel mooi grijsgebied ontstaan waarin ik mijzelf wel zie bewegen. Ik kan helaas nog niet zeggen of het me goed afgaat maar het idee van totale exclusiviteit geloof ik niet meer in omdat ik het anders heb ervaren. In iedere relatie komt een moment waarop een van de partners gevoelens krijgt voor een ander. Dat is zo zeker als leven en dood… Alleen, ik vind dat er ruimte moet zijn om hierover te praten anders zal je het als stel nooit overwinnen. Hoe wil je anders die jager bedwingen of de eenzame onbegrepen vrouw weer hoop geven?
Mijn verrassing
Zowaar! Er bestaan mannen die onzeker zijn op een manier waarvan ik dacht dat dat alleen door de vrouw werd bedreven. Verkeerde conclusies trekken uit daden en woorden van de ander. In dit geval mijn woorden en daden. Als ik zeg dat ik afstandelijk ben omdat hij al een vriendin heeft dan hoort hij: Ik vind je niet leuk genoeg. HUH???!!! “Ik doe zo veel moeite om je te bellen maar je belt nooit”. DUH!! Nee logisch, als je tegen me zegt dat ik niet kan bellen dan bel ik niet. Waarop hij zegt: “als je echt, echt wilt dan had je me wel gebeld”. En vervolgens zegt hij doodleuk: “Maar is goed ik zal je niet meer bellen. Oh en je hoeft niet bang te zijn hoor ik heb geen vriendin….”. Sorry maar spelletjes speel ik aan de keukentafel. Vrouwen hebben hier toch patent op? Iets zeggen maar het tegendeel bedoelen in de veronderstelling dat de ander gedachtes kan lezen. En als ik hem uitleg waarom, kijkt hij me schaapachtig aan alsof ik Arabisch praat. Het gaat er bij hem maar niet in. Jammer, jammer, jammer. Hoe duidelijk kan ik zijn? Als ik tegen een man zeg (een ander in dit geval) dat ik niet voor hem voel, is zijn reactie: “je bent bang en wilt niet toegeven dat je diep in je hart toch van mij houdt. Maar dat geeft niet ik heb geduld..”. Nee sorry! ik voel echt niet voor je. Kan een vrouw niet gewoon eerlijk zijn, moet ik maar het spelletje meespelen en de man vervolgens vol in zijn …… trappen? Jah dan hebben wij vrouwen het weer gedaan. En is er weer een gefrustreerde die via een of ander guestbook zijn ideeën wereldkundig maakt. Go figure!
Ongeschreven regel
In de vriendenkring van een van mijn vriendinnen geldt de ongeschreven regel dat je niet met de ex van een vriend(in) gaat. PUNT!. Blijkbaar zo definitief dat er geen discussie over mogelijk is. Maar wat valideert deze ongeschreven regel? Is het awkward dat je ex lichamelijk is met je vriend(in). Is het dan niet je eigen onzekerheid of angst voor verlies waar je iets mee moet doen dan het feit dat die twee zich tot elkaar aangetrokken voelen? Tot waar houd je rekening met de ander en doe je jezelf niet te kort…?? Is het een kwestie van respect, integriteit of doe je sommige dingen simpelweg niet… Ik weet het niet. Maar op voorhand dit soort dingen bepalen, nee ik geloof er niet zo in. Du moment het zich voordoet, dan praten we verder…. Cliché tot aan het zoetige maar wel mijn overtuiging. Je kan net zo veel regels opstellen maar er komt altijd een moment waarbij je je eigen regels onder de loep moet houden. Dan blijkt dat de situatie toch niet altijd zo zwart-wit is. En hoe ver kan je dán bijstellen?
Verandering van spijs doet eten?
Onlangs zag ik op tv een interview met Yvonne Kroonenberg, bekend van vooral boeken over mannen, met titels als "Alle mannen willen maar één ding", "Alles went behalve een vent" en "Het zit op de bank en het zapt". Zij las wat voor uit haar nieuwste boek, “Monogamie voor beginners”. Het is een boek wat volledig gewijd is aan het vreemdgaan. Vreemdgaan is niet per definitie de nagel aan de relatiedoodskist. In dit interview zei ze heel stellig, nonchalant schouderophalend, dat wij ons niet zo druk moeten maken als de man vreemdgaat. Mannen zijn jagers en als zij vreemdgaan dan is dat alleen maar omdat ze willen proeven van een ander snoepje. Het zegt helemaal niets over de liefde voor zijn vrouw. Hhmm je kan er zo je eigen ideeën over hebben maar dit geeft de man nog geen vrijbrief om maar te doen wat hij wilt, tenminste niet in mijn boek.
Niets is wat het lijkt
Mijn nieuwsgierigheid brengt mij af en toe naar vreemde fantasieoorden. Ik ben absoluut geen ervaringsdeskundige op het gebied van relaties en de liefde. Ik hou er wel van om naar stelletjes te kijken, te observeren, de interactie te aanschouwen. Wat mij altijd wel opvalt is dat een van de twee erg naar buiten toetreedt en de ander de stille toeschouwer is. In mijn ogen een logische combi. Brengt enige stabiliteit in de relatie. Maar wat als er twee grote hoofden in een huis wonen? Wat speelt zich af binnen die hoofden en 4 muren. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Waarom? Omdat niets is wat het lijkt.
Glad ijs
Hoe ver ga je in het aanbieden van je hulp? Een goede vriend die in een (relatie)dip zit bied ik altijd een luisterend oor en soms ook mijn schouders. Maar wie bepaalt in dit geval de grens? De gevestigde orde, de vriend of ikzelf. Door de mentaliteit van de gemeenschap waarin ik mij grotendeels begeef wordt mijn doen en laten weleens verkeerd opgevat. Waarom krijgt de vrijgezel altijd de zwarte Piet toebedeeld? Ok er zijn er genoeg die misbruik van de situatie en de ander maken maar waarom gelijk wijzen met dat vingertje. Aannames zijn dodelijk!! Onzekerheid en geldingsdrang kan een mens doen verblinden. En jah je kan iemand daardoor flink verdriet doen. Man en vrouw. Een wereld van geen verschil… Want zijn wij allemaal niet die mannelijke jager én die eenzame onbegrepen vrouw?
De vier woorden van bevrediging
Verliefdheid is het mooiste in het leven, althans dat vind ik.
Velen zijn het niet met mij eens omdat zij die woorden associëren met pijn. Tuurlijk pijn is in veel gevallen het resultaat, desalniettemin is het de mooiste emotie. Je kan nog betwisten of verliefd zijn een emotie is, een gemoedstoestand of iets wat je overkomt en ondergaat. Wikipedia zegt dat verliefdheid een chemische reactie is van tijdelijke aard. Hoe het ook zij, welke betekenis je er ook aan wilt geven; Verliefd zijn is heerlijk!. Ooit heb ik gelezen: “Ook al bezeer je je het is wel de enige manier om het leven compleet te maken”…sindsdien is deze spreuk mijn lijfspreuk geworden.
Je zou denken bij het lezen van bovenstaand stukje dat ik verliefd ben. Nou niets is minder waar!
Zoals Brace zingt:
Qpido QPido waarom maak je mij zo radeloos
het is je taak
het hoeft niet vaak
maar schiet toch eens een keertje raak
Maar die ene keer blijft maar uit. Daarbij heb ik in mijn jonge jaren nog niet ontdekt hoe Cupido te werk gaat. Schiet hij een pijl van het ene hartje naar het andere? Als dat zo is, worden mijn pijlen iedere keer rakelings gemist en belanden ze in harten van mannen op wie ik het niet gemunt heb.
Is het omdat je het me niet geven kunt
Is het omdat je me geen leven gunt
is het omdat je me niet mag
of is je richtingsgevoel vol van slag.
Ik heb mannen in mijn leven gehad voor wie ik voelde en zij die voor mij voelden. Maar zoals alles in het leven, timing is everything!! Boi oh boi. Als mijn hartje sneller klopt voor hem, wordt hij nog koud noch warm. Als die van hem sneller klopt, klopt mijn hart 4 versnellingen lager. En in sommige gevallen kloppen onze harten even snel alleen ben ik het 3e wiel aan een fiets. Hoe het ook zij; verliefd zijn is heerlijk! Het is niet zonder reden dat liefde het meest gezongen onderwerp is. De vlinders, het geluk, de pijn, het verdriet, de euforie, het niet zonder de ander kunnen leven, alles wordt bezongen. Mijn huidige favorieten zingen dat ze zonder lucht niet kunnen leven waarbij lucht in dit geval de ander is.
En dan heb je nog zoiets als de liefde. Velen verwarren verliefdheid met liefde. Als je het goed doet slaat verliefdheid om in liefde. In Suriname werd mij gevraagd van welke mannen ik nou echt hou. Ik kon op dat moment maar 1 persoon noemen. Nu ik terug ben in Nederland besef ik dat ik een paar te kort heb gedaan. Ik heb hele lieve vrienden (mannen) van wie ik ook echt hou maar met hen heb ik die chemische reactie nooit gehad dus jah ook ik ben schuldig aan het verwarren van verliefdheid met liefde. Sorry guys! Deze mannen gaan voor mij door het vuur, dat weet ik en voor hen heb ik evenveel over. Verliefdheid is nooit een issue geweest. Het is en was er niet. Kunnen mannen en vrouwen dan werkelijk vrienden zijn zonder dat verliefdheid ooit komt opduiken? In een van mijn vorige stukjes vroeg ik me dit ook af maar nu begint het antwoord vaste vormen te krijgen. Volgens mij is het mogelijk.
Op het moment heb ik weer een primeur. Verliefdheid of liefde van een afstand!. De beste man heeft mij nooit ontmoet, kent mij alleen van foto en de msn maar is totaal van de wereld. Ik geef toe het vleit mij maar ik vind het ook niet normaal. Hoe kan je hoteldebotel op iemand zijn die je nog nooit in levende lijfe gezien en gesproken hebt? Sorry, ik ben misschien oppervlakkig en ouderwets maar het oog wilt ook wat. Internetdaten en datingsites zijn helemaal in. Een collega van mij heeft haar huidige partner, vader van haar kind, via internet ontmoet. Er zijn er die er heilig in geloven. Maar ik heb altijd gezegd dat ik daar niet aan meedoe want zo desperaat ben ik niet. UUHHHHH!!??? Is dit niet ook een verkapte vorm ervan? Wat als naar verloop van tijd we elkaar toch willen ontmoeten? Tjah dan zal een van ons een oceaan over moeten steken. Waarom dan toch al die moeite?
Man nr. 2 heeft een gezin. We hebben af en toe telefonisch en msn contact over ditjes en datjes. De grens van het ontoelaatbare (naar de gemiddelde waarden en normen) is nooit overschreden maar sinds enkele dagen sluit hij af met ‘luv u’. Behalve de hamvraag waarom hij dat tegen mij zegt vraag ik me af waarom hij het in het Engels zegt? Zeggen wij dingen in een andere taal omdat dat gevoelsmatig makkelijker is om te zeggen. Is het minder gemeend of is het zo ingeburgerd dat het dezelfde lading heeft als een x (voor hen die niet weet wat dit betekent, dit is een kusje)?
Tijdens deze zomermaanden zijn er altijd wat meer liefdeskoppels dan in de overige maanden. De vlinders beginnen in alle hevigheid te vliegen, alle lichaamssappen beginnen te borrelen tot soms een uitbarsting of overstroming. Maar toch verbaast het me dat de mannen zo makkelijk “ik hou van jou” kunnen zeggen. Ik zal wel een bepaalde aura om me heen hebben dat ik nu zulke liefdesverklaringen krijg. Misschien kom ik voor sommigen arrogant over dat ik dit over mezelf zeg maar laat ik een ding zeggen, ik was altijd het meisje met veel vrienden maar nooit het mooiste meisje van de klas. In mijn leven ben ik niet vaak verliefd geweest en de mannen waar ik van hou zijn op een hand te tellen (uitgezonderd familie). Mijn idee was altijd dat mannen moeilijk over hun gevoelens praten en de 4 woorden ‘ik hou van jou’ zijn als een speld in een hooiberg te vinden. Maar ik word nu door meerdere mannen verrast die mij in korte tijd dat ze me kennen hun liefde voor mij bekend maken. Dat zet mij toch aan het denken (tjah je moet toch wat met je tijd). En terugkijkend op mijn liefdesleven moet ik eerlijk bekennen dat ik in 80% van de gevallen niet de eerste was die zei: ‘ik hou van jou”. Ik ben heel zuinig met deze woorden en zeg ze ook alleen als ik in mijn middenrif en maagstreek een warme glow voel. Terwijl juist de mensen die er echt voor mij zijn het te weinig of niet van mij horen (incl. familie). Waarom is dat? Volgens mij ben ik hier echt geen uitzondering in.
Is het die welbekende vanzelfsprekendheid? Terwijl zij gekoesterd moeten worden en ik ze in mijn eerste cirkel moet houden. Waarom zeggen we het dan wel zo makkelijk tegen iemand die we net hebben ontmoet? Is het omdat we op een gelijke respons rekenen? Met dat in mijn achterhoofd vraag ik me af hoeveel waarde ik aan deze uiting van liefde moet schenken. Realiseer me ook dat dit ondankbaar overkomt maar jah het is zoals het is. Mijn idee: we hebben allemaal behoefte aan aandacht en liefde en kennelijk is dit de vorm om deze honger direct te stillen. Een instant satisfier! 16-7-08
Velen zijn het niet met mij eens omdat zij die woorden associëren met pijn. Tuurlijk pijn is in veel gevallen het resultaat, desalniettemin is het de mooiste emotie. Je kan nog betwisten of verliefd zijn een emotie is, een gemoedstoestand of iets wat je overkomt en ondergaat. Wikipedia zegt dat verliefdheid een chemische reactie is van tijdelijke aard. Hoe het ook zij, welke betekenis je er ook aan wilt geven; Verliefd zijn is heerlijk!. Ooit heb ik gelezen: “Ook al bezeer je je het is wel de enige manier om het leven compleet te maken”…sindsdien is deze spreuk mijn lijfspreuk geworden.
Je zou denken bij het lezen van bovenstaand stukje dat ik verliefd ben. Nou niets is minder waar!
Zoals Brace zingt:
Qpido QPido waarom maak je mij zo radeloos
het is je taak
het hoeft niet vaak
maar schiet toch eens een keertje raak
Maar die ene keer blijft maar uit. Daarbij heb ik in mijn jonge jaren nog niet ontdekt hoe Cupido te werk gaat. Schiet hij een pijl van het ene hartje naar het andere? Als dat zo is, worden mijn pijlen iedere keer rakelings gemist en belanden ze in harten van mannen op wie ik het niet gemunt heb.
Is het omdat je het me niet geven kunt
Is het omdat je me geen leven gunt
is het omdat je me niet mag
of is je richtingsgevoel vol van slag.
Ik heb mannen in mijn leven gehad voor wie ik voelde en zij die voor mij voelden. Maar zoals alles in het leven, timing is everything!! Boi oh boi. Als mijn hartje sneller klopt voor hem, wordt hij nog koud noch warm. Als die van hem sneller klopt, klopt mijn hart 4 versnellingen lager. En in sommige gevallen kloppen onze harten even snel alleen ben ik het 3e wiel aan een fiets. Hoe het ook zij; verliefd zijn is heerlijk! Het is niet zonder reden dat liefde het meest gezongen onderwerp is. De vlinders, het geluk, de pijn, het verdriet, de euforie, het niet zonder de ander kunnen leven, alles wordt bezongen. Mijn huidige favorieten zingen dat ze zonder lucht niet kunnen leven waarbij lucht in dit geval de ander is.
En dan heb je nog zoiets als de liefde. Velen verwarren verliefdheid met liefde. Als je het goed doet slaat verliefdheid om in liefde. In Suriname werd mij gevraagd van welke mannen ik nou echt hou. Ik kon op dat moment maar 1 persoon noemen. Nu ik terug ben in Nederland besef ik dat ik een paar te kort heb gedaan. Ik heb hele lieve vrienden (mannen) van wie ik ook echt hou maar met hen heb ik die chemische reactie nooit gehad dus jah ook ik ben schuldig aan het verwarren van verliefdheid met liefde. Sorry guys! Deze mannen gaan voor mij door het vuur, dat weet ik en voor hen heb ik evenveel over. Verliefdheid is nooit een issue geweest. Het is en was er niet. Kunnen mannen en vrouwen dan werkelijk vrienden zijn zonder dat verliefdheid ooit komt opduiken? In een van mijn vorige stukjes vroeg ik me dit ook af maar nu begint het antwoord vaste vormen te krijgen. Volgens mij is het mogelijk.
Op het moment heb ik weer een primeur. Verliefdheid of liefde van een afstand!. De beste man heeft mij nooit ontmoet, kent mij alleen van foto en de msn maar is totaal van de wereld. Ik geef toe het vleit mij maar ik vind het ook niet normaal. Hoe kan je hoteldebotel op iemand zijn die je nog nooit in levende lijfe gezien en gesproken hebt? Sorry, ik ben misschien oppervlakkig en ouderwets maar het oog wilt ook wat. Internetdaten en datingsites zijn helemaal in. Een collega van mij heeft haar huidige partner, vader van haar kind, via internet ontmoet. Er zijn er die er heilig in geloven. Maar ik heb altijd gezegd dat ik daar niet aan meedoe want zo desperaat ben ik niet. UUHHHHH!!??? Is dit niet ook een verkapte vorm ervan? Wat als naar verloop van tijd we elkaar toch willen ontmoeten? Tjah dan zal een van ons een oceaan over moeten steken. Waarom dan toch al die moeite?
Man nr. 2 heeft een gezin. We hebben af en toe telefonisch en msn contact over ditjes en datjes. De grens van het ontoelaatbare (naar de gemiddelde waarden en normen) is nooit overschreden maar sinds enkele dagen sluit hij af met ‘luv u’. Behalve de hamvraag waarom hij dat tegen mij zegt vraag ik me af waarom hij het in het Engels zegt? Zeggen wij dingen in een andere taal omdat dat gevoelsmatig makkelijker is om te zeggen. Is het minder gemeend of is het zo ingeburgerd dat het dezelfde lading heeft als een x (voor hen die niet weet wat dit betekent, dit is een kusje)?
Tijdens deze zomermaanden zijn er altijd wat meer liefdeskoppels dan in de overige maanden. De vlinders beginnen in alle hevigheid te vliegen, alle lichaamssappen beginnen te borrelen tot soms een uitbarsting of overstroming. Maar toch verbaast het me dat de mannen zo makkelijk “ik hou van jou” kunnen zeggen. Ik zal wel een bepaalde aura om me heen hebben dat ik nu zulke liefdesverklaringen krijg. Misschien kom ik voor sommigen arrogant over dat ik dit over mezelf zeg maar laat ik een ding zeggen, ik was altijd het meisje met veel vrienden maar nooit het mooiste meisje van de klas. In mijn leven ben ik niet vaak verliefd geweest en de mannen waar ik van hou zijn op een hand te tellen (uitgezonderd familie). Mijn idee was altijd dat mannen moeilijk over hun gevoelens praten en de 4 woorden ‘ik hou van jou’ zijn als een speld in een hooiberg te vinden. Maar ik word nu door meerdere mannen verrast die mij in korte tijd dat ze me kennen hun liefde voor mij bekend maken. Dat zet mij toch aan het denken (tjah je moet toch wat met je tijd). En terugkijkend op mijn liefdesleven moet ik eerlijk bekennen dat ik in 80% van de gevallen niet de eerste was die zei: ‘ik hou van jou”. Ik ben heel zuinig met deze woorden en zeg ze ook alleen als ik in mijn middenrif en maagstreek een warme glow voel. Terwijl juist de mensen die er echt voor mij zijn het te weinig of niet van mij horen (incl. familie). Waarom is dat? Volgens mij ben ik hier echt geen uitzondering in.
Is het die welbekende vanzelfsprekendheid? Terwijl zij gekoesterd moeten worden en ik ze in mijn eerste cirkel moet houden. Waarom zeggen we het dan wel zo makkelijk tegen iemand die we net hebben ontmoet? Is het omdat we op een gelijke respons rekenen? Met dat in mijn achterhoofd vraag ik me af hoeveel waarde ik aan deze uiting van liefde moet schenken. Realiseer me ook dat dit ondankbaar overkomt maar jah het is zoals het is. Mijn idee: we hebben allemaal behoefte aan aandacht en liefde en kennelijk is dit de vorm om deze honger direct te stillen. Een instant satisfier! 16-7-08
Abonneren op:
Posts (Atom)