Afscheid, weerzien en verlangen deel 1 (gepubl. op jav.org)

In de afgelopen 4 maanden was de rode draad ‘familie’. Ik heb nieuwe leren kennen en oude na lange tijd weer gezien. In maart overleed mijn lieve opa’tje van 86 jaar, onverwachts maar toch ook weer niet. Hij had non-verbaal aangegeven moe te zijn maar als het gebeurt komt de klap toch hard aan. Generatiegenoten zag hij een voor een veel te vroeg gaan. Hij voelde zich de laatste der mohikanen. Moge hij rusten in vrede. Op de dagen voor en tijdens de begrafenis zag ik nieuwe en oude familieleden. Het is jammer dat alleen bij dit soort gelegenheden we elkaar weer zien. Ik hoop dat de volgende gelegenheid wat mooier zal zijn. Inmiddels ben ik al zo’n 3 maanden terug van mijn vakantie in Suriname. Na 22 jaar ben ik weer terug gegaan naar het land waar mijn koembah teh (navelstreng) begraven ligt. 22 Jaar is een heel mensenleven. Ik was 9 toen wij voor het eerst terug gingen. Destijds een geweldige ervaring maar jah ik was het type kind dat alle nieuwe dingen omarmde. Zo ook Suriname. Achteraf bedenk ik me waarom er zo veel jaren tussen de 1e en 2e keer zitten. Een bepaalde angst, ach-het-komt-wel-idee, geen geld of simpelweg geen prioriteit. Het is niet dat ik het bewust uit de weg ben gegaan maar ik heb er ook nooit bewust voor gekozen. Tot nu. Ik kan u vertellen, ik heb genóten!. Na 22 jaar heb ik mijn nichten en neven weer gezien. Van te voren heb ik niets uitgestippeld. Mijn enige doel was om mijn familie te zien. Met sommigen had ik inmiddels een mailband opgebouwd. Die ooms en tantes die in die 22 jaar naar Nederland zijn gekomen wilde ik natuurlijk ook weer zien. Daarnaast wilde ik het land leren kennen. De meest basale dingen zoals de markt, de stad, de bezienswaardigheden zoals het presidentieel paleis, waterkant, de houten Paulus en Petruskathedraal waar wij zijn gedoopt etc. Wat ik zeker wilde gaan doen, is een georganiseerde stadswandeling maken zoals het een echte toerist betaamt, de tour van Cynthia McLeod en een excursie naar de binnenlanden. Dat is ook allemaal gelukt. We zijn een halve dag rondgeleid door het centrum van Paramaribo. De verhalen uit de slavernijtijd zijn verteld. Waar Paramaribo haar naam aan te danken heeft, de mythe van Susanne du Plessier. Daarnaast hebben we de Merodiatour van Cynthia McLeod gemaakt, zonder Cynthia en op een vervangende kleinere boot weliswaar maar het was zeer de moeite waard. We hebben de plantages Rust & Werk en Frederiksdorp aangedaan. Ook hebben we de Brownsberg beklommen, althans de weg naar de Irenevallen. Een behoorlijke klim maar je bent dan echt even in het oerwoud. Helaas was het pad dusdanig hobbelig en glad dat je constant met je hoofd naar beneden loopt en het mooie van de hoge bomen mist. Af en toe even stilstaan en naar boven kijken is een pre om het gevoel helemaal in je op te nemen. Heerlijk!! In die twee dagen hebben we 2 soorten apen gezien, de brulaap en de cappucijner plus een luiaard. Geweldig dichtbij, je kon ze bijna aanraken. De volgende keer ga ik wat dieper het binnenland in. Maar voor nu was het goed. Daarbij, 4 weken lijken lang maar het was niet voldoende om bij iedereen langs te gaan en alles te zien. Een volgend bezoek binnen afzienbare tijd zit er dus dik in. Het eerste weekend was al gereserveerd voor een trip naar het geboortedorp van mijn (groot)ouders. Bakkie, ofwel Reijnsdorp. Bij mij was al heel veel weggezakt maar het huis van mijn oma herkende ik uit duizenden. De sfeer was nog als vanouds. Het daaropvolgend weekend zijn we met de familie naar Colakreek gegaan. EBS heeft er een woning waar personeelsleden gebruik van kunnen maken. Je rolt zo vanuit je bed het water in. Mijn duo- penottirug heeft daar zijn kleuren gekregen. Ook Nickerie stond op het programma. Drie dagen waren we er. En nee, ik heb geen last gehad van de muggen. In Nickerie kwam ik echt helemaal tot rust. M’n lichaam had het nodig. Het landschap onderweg deed me enigzins aan Nederland denken. Een aparte ervaring. Natuurlijk heb ik ook het nachtleven van Paramaribo verkend. Ik was niet van de dansvloer te krijgen. Een nieuwe club was net geopend en dus nog helemaal hot onder de jonge Surinamers en de Nederlandse stagiaires. Koninginnedagavond was van hun. Zsa Zsa Zsu, een aanrader! De hele vakantie heb ik mijn emoties ingehouden. Stil genoten van al het moois om me heen, het gevoel van: dit is mijn geboorteland. Dit is mijn geschiedenis. Maar bij het afscheid hield ik het ook niet meer droog. Ik heb me zo thuis gevoeld en we zijn zo warm onthaald en verwend geweest. Ik mis het! Verlangen: Eenmaal thuis gekomen zit Suriname nog steeds in mijn vezels. De foto’s die ik natuurlijk keer op keer bekijk, de filmpjes die toen gemaakt zijn. De muntjes op mijn benen van de muggebeten. De andere kant van de medaille is dat ik hier weer met een smak in de tijd van alledag landt. Het weer zit totaal niet mee, nieuwe ontwikkelingen op het werk door de fusie en de komst van een nieuwe leidinggevende maken dat ik die 4 weken in een klap vergeet. Totdat ik naar huis ga en de muziek van daar weer tot leven wek. Heimwee komt naar boven. Keisha White en Carrie Underwood, je hoort ze daar ieder uur van de dag. Het gevoel van daar herleef ik weer. Een andere nawee waar ik last van heb is het moeder-gansgevoel. De familie- en vriendenbabyboom die in oktober vorig jaar begon is in juni geëindigd. Mijn generatie die nu een voor een aan zijn/haar eigen gezin begint. Dat moedergevoel wat al aanwezig was trof in Suriname zijn hoogtepunt. Gelukkig ben ik nuchter van aard en kan ik die gevoelens met ratio redelijk goed kanaliseren. Suriname, het land waar ik geboren ben. Het land van mijn (groot)ouders. Suriname is mijn verleden en Nederland mijn heden. Ik heb er mijn leven en mijn thuis maar uitsluiten dat mijn verleden ooit mijn toekomst wordt, nee dat doe ik niet… juli 2007

Radiodoop (gepubliceerd op javanen.org)

Rijdend in de automaat van onze voorzitter, met Oesje op de achtergrond, zingend over lotis en djangan bening. Hm hoe zal het straks zijn? Ben nog niet zenuwachtig. Ik voel het wel kriebelen maar het gaat nog aardig goed. Ken ik het draaiboek voldoende uit m’n hoofd? Ik heb de tekst over Sangeetha bij me, kan ook niet misgaan. Wat moet ik nog meer vertellen. Oh ja TMF, niet vergeten! Bij Leiden is er ineens een zeer plaatselijke sneeuwbui. Aan de andere kant van de weg staan er twee ambulances. OH jee 21.00 uur moeten we er zijn. Gaan we niet redden; ik laat het maar over me heenkomen. Sneller rijden is nu niet verantwoord. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Sultana is een uiltje aan het knappen. Onze gast rijdt stilletjes mee. Ze denkt na over de grote vraag die haar dadelijk wordt gesteld. Net voordat we onze regeringsstad binnenrijden maakt ze Sultana wakker. Na de klok van negen komen we aan op de plaats van bestemming. We moeten even wachten totdat de deur voor ons wordt opengemaakt. Ik ben nog aardig rustig en probeer er niet te veel over na te denken anders krijg ik ‘koude voeten’. Een lieve, ietwat kalige, oudere man doet de deur open. Ik laat me vertellen dat hij Lucien Carrot is, aka Bibir Manis. Sultana gaat ons voor, ik loop naar binnen en stel me netjes voor. Onze bijrijder krijgt een stevige brassa van Bibir. Ze hebben elkaar lang niet gezien. Wat onwennig loop ik onze voorganger achterna. In de gang ruikt het naar ziekenhuis, het maakt me nerveus. En dan zie ik die bekende rode lamp boven de deur. Het brandt al. OH JEE. Moeten we nu voor de deur wachten, net als op tv? Nee, Bibir loopt naar binnen en we volgen. Op dat moment is gemeenteraadslid dhr. Baldoewsingh aan het woord. In een vaste toon vertelt hij waar de PvdA voor staat en wat zijn doelen zijn binnen zijn derde ambtstermijn. Mas Jo kijkt met volle tevredenheid naar z’n gast. Microfoon een, twee, drie. Computers aan. Het ziet er niet echt uit als het beeld wat ik van een radiostation heb, gevormd door tvbeelden. Het is wel een knusse ruimte. Rechts van me zie ik de lockers. RBU, 2 lockers. Oh hebben ze hier ook uitzending? Ik haal m’n papiertje en een stapeltje flyers uit m’n tas en neem plaats bij de deur. Meneer Baldoewsingh trekt mijn aandacht. Hij komt op mij over als een man die weet waar hij het over heeft. Ondanks dat kan ik mijn gedachte er niet bij houden. De kriebels in mijn buik zijn nu wel heel erg aan het springen. Hoe lang nog? Shit er hangt geen klok en mijn telefoon heb ik net uitgezet. Ze ronden het gesprek af. Hij en Mas Jo zijn zeer tevreden over hoe het gesprek gegaan is. Tot slot schudt hij ons de handen en vertrekt met z’n gevolg. Wat nu, hemeltje lief! Wij zijn aan de beurt. Ik mag gaan zitten, die zwarte ronde kous voor mijn snufferd.

Ik ben gespannen en tik met mijn handen nerveus op tafel. Rustig aan Utam, ontspan….We worden aangekondigd. Nu moet ik wat zeggen. Oh jee hij vraag me wat. UH uh.. oh bibber bibber…………EHEM!!. “…..Zoals het bij de verkiezingen aan toe gaat. Waarom zouden wij naar jullie feest moeten gaan: Dames en heren, jongens en meisjes als jullie op tv willen komen, kom allen dan op 18 maart naar Almere. Op de een of andere manier trekken onze feesten veel jeugd aan. We zijn jong, enthousiast en we WILLEN WAT!!..” PHOEF!! Wat een bevalling. Ik tril nog na van de zenuwen….

 UA 23 maart 2006

Balansdag (originele versie, onbewerkt).

Op 10 januari jongstleden is er een stuk van mij gepubliceerd op javanen.org. Het was niet mijn bedoeling om het op een of andere wijze de wereld in te sturen. Ik heb het alleen een aantal mensen laten lezen. Echter de redactie van javanen.org heeft me gevraagd of het gepubliceerd mocht worden, wel anoniem (bij deze is de anonimiteit opgeheven ). Het schrijven is voor mij een uitlaatklep, het helpt me om dingen in perspectief te brengen, te verwerken en uiteindelijk om af te sluiten. Als je zelf ook schrijft dan herken je vast wel als ik zeg dat de woorden op zo’n moment als een warme regendouche uit mijn vingers stromen. Nu na bijna 4 maanden maak ik een tussentijdse balans op. Sinds ik actief ben in de stichting is het alleen maar in een stroomversnelling gegaan. Ik ontmoet mensen waar ik anders nooit mee in contact zou komen, waaronder hoogwaardigheidsbekleders. Ik ben helemaal into the javaanse scene, wat voorheen ondenkbaar was. Tot slot doe ik promotie en radio werk. Het begon als iets incidenteels maar men heeft mij nu gevraagd om hier serieus een vervolg aan te geven. Ik weet het nog niet, ik gun mezelf de tijd om hier goed over na te denken. Het is echter niet alleen maar zonneschijn. De lijn tussen privécontacten en zakelijk plezier is af en toe moeilijk te scheiden, daarom manoeuvreer ik niet en is die grens voor mij op dit moment strak bepaald. Daarnaast moet ik me nog meer dan voorheen beschermen tegen alle invloeden van buitenaf die op me afkomen. Hoe vind ik daarin die gulden middenweg. Datgene doen wat ik leuk vind maar zonder dat het ten koste van mijzelf gaat, zowel mentaal, fysiek als emotioneel. Daarnaast leer ik, weliswaar vanaf de zijlijn, de emoties van Javanen kennen. Men zegt a maar bedoelt eigenlijk b. Hoe ga je daar dan mee om? Temeer als het in je dagelijks en arbeidsleven niet gewoon is. Ik kom uit een gezin waar er niet omheen wordt gedraaid en we gewoon a zeggen als we ook a bedoelen. Zo ook op het werk, hier in Amsterdam. Nog altijd is het moeilijk te bevatten en lijkt het te goed om waar te zijn. Maar ik heb mezelf beloofd om hiervan te genieten voor zolang het duurt. Als het ineens van me wordt weggenomen of ik besluit eruit te stappen dan heb ik wel genoten van die momenten en ervaringen. Door schade en schande wijzer geworden van de afgelopen liefdesperikelen heb ik tegenwoordig een credo geformuleerd wat ik probeer na te leven zo goed als zo kwaad ik kan: leef, geniet, heb lief en laat los… Het klinkt heel eenvoudig maar er zit toch wat meer achter. Leef: zorg ervoor dat je niet geleefd wordt en en blijf trouw aan jezelf. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Geniet: dit spreekt voor zich maar voor sommigen toch moeilijk. Want wat is genieten en hoe zorg je ervoor dat je daarbij anderen niet onnodig raakt. Heb lief: lijkt ook zo makkelijk maar helaas. Uit ervaring weet ik dat niet iedereen zijn of haar hart volgt. Rationele redenen, categoriseren van mensen, angst voor het onbekende of meningen van anderen weerhouden hen ervan om intens lief te hebben, zelfs al is het maar van korte duur. “Ook al bezeer je je het is wel de enige manier om het leven compleet te maken”… Laat los: Loslaten… Maak plaats voor nieuwe impulsen. Voor mij een leerpunt. Ik kan moeilijk dingen loslaten, klamp me te lang vast aan mensen, ervaringen en emoties. Natuurlijk geldt voor alles wat je doet, wals niet over iedereen heen. We zijn geen Remy’s (alleen op de wereld). Al met al toch wel leuke, spannende, fijne, warme, vermoeiende en soms verdrietige dagen deze laatste half jaar. Ik beleef mijn tweede jeugd of mijn eerste pubertijd. Hoe je het ook noemen wilt. Vrijgezellig, onafhankelijk, gelukkig èn ik geniet. Jij ook? UA 23 maart 2006

Afscheid, weerzien en verlangen deel 2 (sep.2007 gepubl. op jav.org)

Afscheid in Suriname is bij sommige familieleden van korte duur. Deze zomer is een aantal van hen in Nederland. Een verre neef, voor Nederlandse begrippen, en zijn vrouw waren hier voor 4 weken. Ik wist van hun bestaan af maar had nog nooit eerder kennis met ze gemaakt. In Paramaribo kwamen ze opa een aantal malen opzoeken. Bij hun eerste bezoek dacht ik bij mezelf: “hé, ik ken haar ergens van”, maar het kwartje viel niet. Totdat haar schoonzus vertelde dat ze de dag ervoor hadden opgetreden in Meerzorg. “Hé, Meerzorg daar was ik ook”. “Heb je ze niet gezien dan?”, vroeg ze me. “Welke band” vroeg ik op mijn beurt, aangezien er twee bands die avond hadden opgetreden. “”Future Club”. Is ook niet zo vreemd dat ik ze niet herkende omdat de verlichting daar erg slecht was en ik meer oog had voor de jongelui van ‘de overkant’ die op de dansvloer een moderne versie van Dirty Dancing lieten zien. Zo! Ik voelde me ineens heel oud. Wat me van hun optreden is bijgebleven was alleen de harde tonen uit de boksen, het donkere podium en de rockmuziek waarmee ze hun optreden afsloten. Terwijl in Nederland hebben ze me erg verrast met hun fijne zangkunsten en afwisselende repertoire. Het was me een waar genoegen om ze te leren kennen en hoop ze binnenkort weer te mogen meemaken. Een geremigreerde neef was hier voor een flitsbezoek van een week. Het was gek om hem in Suriname te zien. In zijn eigen omgeving met vrouw en kids. In al die jaren dat hij daar woont (bijna 10 jaar) was dit de eerste keer dat ik hem weer zag. Het enige contact was via de mail. Hier in Nederland heb ik hem opgezocht bij zijn zus in Delft. Ook daar was het gek om hem te zien temidden van zijn broer en zussen. Als vanouds zo vertrouwd. Alsof hij nooit weg is geweest. Mijn nicht en haar dochter zijn dit jaar voor het eerst in Nederland. Maar ook een vriend van diezelfde nicht die ik daar heb leren kennen is hier, haar schoonzus, een tante van ons en tot slot komt een oom met zijn gezin. Ik ben zo blij om ze weer te zien! Natuurlijk ben ik al aan het bedenken wat ik met ze kan gaan doen. Een van mijn neven gaf in Suriname al te kennen dat hij graag wilt skydiven. Laat hij nou niet de enige in mijn omgeving zijn die van 4 km hoogte uit een vliegtuig wilt springen. Ik ben aan het googlen geslagen en heb een site gevonden. Een datum heb ik voorgesteld en nu is het wachten op reactie van de deelnemers. Als iedereen kan én nog durft dan gaan we in ieder geval met een groep van 5 springers. Een aantal kijkers gaat mee voor morele support. Zij mogen ons nadien opvangen, letterlijk en figuurlijk. Brrrr… als ik eraan denk begint mijn maag al te draaien. Nu pas realiseer ik me dat er in Nederland heel veel te zien en te doen is. Voor groot en klein, jong en oud. Het dochtertje van mijn nicht is 5 jaar oud dus ik kan mijn nicht ook niet overal naartoe brengen. Ik moet wel rekening houden met de kleine. Op zich niet zo erg maar het maakt wel dat ik met andere ogen moet zoeken. Want wat vindt een kind van 5 leuk? Geen idee, ik ben totaal niet op de hoogte van alles wat er is voor die leeftijdscategorie. Aangezien ik alleen Ballorig, Dolfinarium, Koningin Julianatoren (vind ikzelf heel erg leuk!!), Efteling en de bekende dierentuinen ken, moet ik maar weer gaan googlen. De site: http://www.b9.nl/pretpark/index.htm vermeldt (bijna) alle pretparken in Nederland. Het zijn er maar liefst 40! En dat op bijna 42000 km². Voldoende keus dus. In ieder geval gaan we naar de zomercarnaval in Rotterdam. Althans dat is het plan maar als de weergoden ons niet gunstig gezind zijn dan houdt het op. Dan zit ik hoog en droog me te verlekkeren aan een chocoladetruffeltaart. Een ander item op mijn to-do lijstje is fietsen met haar. Ze wilt dit hier zo graag een keer meemaken alleen maakt ze zich zorgen om haar conditie. Nou, conditie is geen probleem hoor. Ze moet zich meer zorgen maken om haar achterste. Als je niet gewend bent te fietsen of lang niet hebt gefietst dan valt dat zwaar tegen. Ik kan het weten. Ik had jaren niet meer gefietst en heb toen vol enthousiasme en spirit de fiets gepakt. Een fijnzittende lage mountainbike. Nou ik heb het geweten. Na 30 km kon ik nog nauwelijks lopen en de volgende dag ging ik dood van de zadelpijn!! Fietsen is ok maar begin niet te enthousiast want je moet ook nog het hele stuk terug…OEI! Voor hen die ook graag een tandemsprong willen maken, check de site: www.parachute.nl Enjoy!