Zoooo 2012!

Voor mij was 2012 een jaar van groei en loslaten. Geduld, waarin ik niet zo heel ruim ben toebedeeld heeft op zakelijk gebied wel zijn vruchten afgeworpen. Ik ben nu daar waar ik de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt. Die ontwikkeling is stijgende en ik voorzie daar binnen korte tijd ook geen stop in. Nuances die ik in het dagelijks leven en in mijn werk zo goed weet aan te brengen, schieten echter hopeloos te kort als het mannen betreft.

Hoffelijkheid van de man
Een dezer dagen was mijn ov-pas in de bus op de grond gevallen. Ik vraag de jonge man voor mij of hij de pas die onder zijn stoel ligt, kan zien en of hij erbij kan. Hij blijft zitten waar hij zit. Knikt met zijn hoofd naar beneden om toch de indruk te geven dat hij ook daadwerkelijk heeft gekeken en zegt doodleuk, ik zie niks….!! En daar moest ik het mee doen. PFFFFF!!! Doe vooral geen moeite. Waar is de hoffelijkheid van de man gebleven?

Ik stond er bij en ik keek ernaar
Het kan inmiddels niemand meer zijn ontgaan, tenzij je de afgelopen weken onder een steen hebt geleefd maar onlangs heeft de grensrechter R. Nieuwenhuisen uit Almere de dood gevonden als gevolg van een trap tegen zijn hoofd. 3 tot 5 jongens zijn hem meerdere malen te lijf gegaan waaruit de dood volgde. Het schijnt dat de club uit onze hoofdstad al meerdere malen ruzie op het veld heeft gehad. Een ouder van een andere club spreekt van “Tuig!”. En jah ik kan het ook niet anders verwoorden. ‘T is tuig van de bovenste richel. En jah natuurlijk waren we er niet bij, en natuurlijk weten we niet wat er zich heeft afgespeeld en natuurlijk waar twee vechten hebben twee schuld. Maar dit is in geen enkel geval goed te praten. Wat ik nog schrijnender vind is dat schoolgenoten van de vermeende daders het stoer vinden en zeggen: “misschien was er wel een reden voor… (aanleiding bedoelen ze dan)”. Wat voor opvoeding hebben ze gehad, om zoiets te zeggen? Het is werkelijk waar te erg voor woorden. Vorig jaar waren het de hulpdiensten die het moesten ontgelden en nu de vrijwilligers in de sport. Het was even stil rond het lieveheersbeestje maar dit symbool van zinloos geweld is weer in vol ornaat in de picture.

Opvoeding
Nog een opvoed-dingetje maar van een hele andere orde. Documentairemaker Anneloek Sollart heeft 4 jaar geleden een documentaire gemaakt over een jongen en zijn moeder die volgens het Raw food principe leven. Ze eten geen gekookt voedsel en geen vlees of vis. Ze eten alleen fruit, rauwe groente en noten. Deel 1 heet Raw/Rauw. Nu, vier jaar later is er een vervolg met de titel Rawer. Sinds het uitkomen van deze documentaire hebben alle instanties van de jeugdzorg en kinderbescherming zich ermee bemoeit. Meerdere artsen hebben verklaard dat de jongen ondervoed is en bepaalde, in onze huidige medische wereld essentiele voedingselementen missen. Maar moeder is vastberaden en gelooft heilig dat vlees en alle voedingsmiddelen die nu te koop zijn, slecht is voor hen. Ze gaat zelfs zo ver dat ze de vergelijking met heroine maakt. Nu heb ik de documentaires nog niet gezien alleen een foto van moeder en zoon. Maar moeder zag er alles behalve gezond uit. Nog net niet vel over been maar het scheelde niet veel. Ieder zijn ding maar nu is het zelfs zo ver gekomen dat ze haar zoon ook niet meer naar school laat gaan omdat hij daar te veel wordt geconfronteerd met de eetgewoontes van de jeugd. En om hem hiertegen te beschermen krijgt hij les van zijn moeder in hun eigen huis. Mijn gedachtes gaan gelijk naar de jongen die zich ontzettend buitengesloten moet voelen maar volgens de documentairemaker is hij een sterke jongen en helemaal niet om medelijden mee te hebben.

Museum voor Broken relationships
Onlangs was er een aflevering van Wie is de Mol met als gast Tatjana. Johnny de Mol bracht Tatjana naar haar geboorteland Kroatie (voormalig Joegoslavie). Ze gingen naar de hoofdstad Zagreb en bezochten een heus museum voor ‘Broken relationships’. Je zou denken dat het de naam is van een tentoonstelling maar nee! Het museum is speciaal opgericht met als doel dit onderwerp in al zijn thema’s tentoon te stellen.
Allerlei attributen wat het verhaal vertelt over broken relationship. Bijvoorbeeld van een vrouw wat fake borsten moest dragen in bed omdat manlief een fetisj heeft. Of een bijl die gebruikt werd door een man waarmee hij iedere dag stukjes uit het meubilair van zijn toen ex-vriendin mee afhakte.

One-way
Sinds de social media maar ook bij het gebruik van mail komt het steeds meer voor dat berichten niet worden beantwoord. Het is net alsof je een gesprek met iemand hebt die vervolgens ongeïnteresseerd zijn/haar rug naar je toekeert. Ik zie het zowel in het zakelijk als in privé verkeer. Ik snap dat je niet altijd á la minute de tijd hebt om te reageren op een vraag maar wat is hiervoor eigenlijk de etiquette? Na hoeveel tijd behoor je te reageren. Na een dag, na een week of hoeft het helemaal niet? Zegt deze irritatie iets over mij of is dit zo 2012?

21 december 2012
Volgens velen is er door de Maya’s op deze dag het einde van de wereld voorspelt. Het is maar hoe je het interpreteert. Ik geloof dat het het einde is. Het einde van de wereld zoals we die nu kennen. Het einde van al het ik, ik, ik... het einde van de vernietiging. Ik geloof dat we een nieuw tijdperk ingaan van wij, wij, wij. Het opbouwen en creëren in plaats van alleen maar vernietigen. Een nieuw besef dat de wereld niet van ons is maar van ons nageslacht. Althans, dit is mijn diepe wens en hoop, dat we vanaf dit nieuwe jaar nu eens niet alleen aan onszelf denken maar ook aan een ander. Ik doe nu een verbouwingsproject en eerlijk; ik heb het nog nooit zo soepeltjes meegemaakt. Zowel van de gebruikerskant als van de bouwmannen. Er hangt een sfeer van gezamenlijkheid. Wij moeten deze klus samen klaren en niet hullie en zullie. Laten we dit ajb, ondanks alle uitdagingen die ons nog te wachten staan, in het nieuwe jaar voortzetten. Een betere wereld begint bij jezelf dus begin! Als je gelukkig wilt zijn, wees dan gelukkig!
Gisteren vertelde een collega dat ze in februari een cursus gaat volgen in Amerika. “Het is een serie ervaringsgerichte oefeningen die je in staat stellen jezelf te herontdekken en je bewustzijn af te stemmen op datgene wat je wilt bereiken”. Hoe beter kan je het nieuwe jaar beginnen.

Feestdagen
Het leek mij zo leuk om de kerstdagen in de Efteling door te brengen maar helaas alles was al volgeboekt. Mijn realiteitszin is ietwat scheef deze dagen en mijn fantasie gaat alle kanten op maar kerst in sprookjessferen en winter wonderland zou het kers(t)je op de taart zijn. Dat zal nu dus niet gebeuren. In 2005 heb ik voor het eerst oud op nieuw alleen doorgebracht. Het beviel prima maar ik had niet het gevoel dat ik dit vaker wilde doen. Dit jaar heb ik voor het eerst dat ik de kerstdagen alleen wil doorbrengen. Niet omdat ik nergens terecht zou kunnen maar omdat het alleen zijn zo aanlokkelijk klinkt op dit moment. Aan de reacties van mijn omgeving te merken is het alleen zijn tijdens kerst nog meer Not Done dan met de jaarwisseling alleen zijn. Alsof ik ergens een steekje los heb. Ik heb weer ruim een week vrij dus een mooie tijd om mij te ontdoen van alle ballast van de afgelopen jaren en schoon schip (huis) te maken (ik heb genoeg gebruiksvoorwerpen die ik aan het museum in Zagreb kan geven :-).

Er zijn helaas mensen die niet de keus hebben en de feestdagen in eenzaamheid en stilte moeten doorbrengen. Sta ook even stil bij hen en licht een kaarsje voor hen op.

Tot slot:

Voor jullie allen is dit mijn kerstwens

Oprecht

En uit het hart

Gezondheid

En heel veel geluk

maar vooral vreugde

Op je pad

Fijne kerstdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2013!!

Wie zoet is krijgt lekkers

Maandagochtend, het is koud en nat buiten en de meeste mensen zitten in hun eigen wereld. Met oordopjes in hun oor, blikken strak gericht naar de toekomst of lezend over alle misere in de Metro of Spits. Met mij is het niet heel veel anders. Iedere ochtend luister ik naar de heren van Evers staat op. Rick is nog altijd met ziekteverlof en überpessimist Niels is weer terug van vakantie. De meest onzinnige grappen worden gemaakt en leuke onliners komen weer van de plank. Ik hou ervan!

Tijdens deze treinrit naar het werk denk ik terug aan het afgelopen weekend. Het was weer een goed weekend. Mijn bui is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, het zal de tijd van het jaar wel zijn. Irritaties en een “laat me met rust” voeren de boventoon. Vrijdagavond had ik mijn kwartaaletentje met de meiden van P08. In Zwolle dit keer. Het was weer gieren en brullen. En jah na 13 jaar van school te zijn, hebben we elkaar nog steeds heel veel te vertellen en kunnen we nog lachen om elkaars eigenaardigheden. Ik had het er nog met een andere vriendin over. Het is toch iedere keer weer afwachten hoe we op elkaar reageren maar iedere keer is het weer als vanouds. Er zijn geen ruzies die onderhuids gedeeld of uitgevochten moeten worden en geen van ons valt na al die tijd buiten de groep. De Nederlandse maatschappij is binnen de groep goed vertegenwoordigd. De relaties zijn nog steeds alive and kicking (mijzelf uitgezonderd natuurlijk) en de kids-teller zit nu sinds 3 maanden op 10. Een mooie score van 2 per gezin. De wereld van de smartphones is nu ook tot ons FD’ers doorgedrongen (voor 80 procent dan), sinds gisteren hebben we ons eigen groeps-wattsapp en 1/3 zit sinds kort werkeloos thuis vanwege de crisis. Maar overall wordt er niet geklaagd.

De zaterdag begon met een ritje naar Amsterdam waar ik mijn opa heb opgehaald. Hij wilde naar huis omdat zijn voet is opgezet vanwege de jicht. In 1.5 uur naar Groningen, zelfs met zijn autootje. Die nieuwe snelheidslimiet van 130 km/uur is echt geweldig. In de avond heb ik heerlijk gegeten bij dierbare vrienden van mij. Nog niet officieel samenwonend, maar ik werd al wel verwelkomd met: welkom in ons huis! Een stel met twee katten. Een van de katten schijnt nogal schuw te zijn maar binnen no-time lag hij op zijn rug in een soort van foetus houding naast mij op de bank. Het is omdat ik mijn vriendin al jaren ken maar anders zou ik ter plekke dood zijn neergevallen van de blik die zij mij gaf. De lieve kat heeft in al die maanden nog geen enkele poging gedaan om iets van genegenheid te tonen richting haar. Tjah… !!

Koopzondag in Groningen. Ik had kunnen weten dat het dan druk zou zijn. Maar ik moest en zou nieuwe laarzen halen. De eerste de beste schoenenwinkel die ik binnenliep was het al raak. Shoppen alsof alles gratis is. Vrouwen, ALS-TE-BLIEFT!! Denk je werkelijk dat iemand van 1.50 meter dezelfde schoenmaat heeft als iemand van 1.75 mtr. In hemelsnaam, doe eens rustig!!! Ze zien mij staan maar denk je dat dat reden is om om mij heen te lopen. Het enige waar hun blik op gericht is, is die laars van 259 euro die eerst 300 euro was. Oooh en nog zo’n ergernis. Mannen die zogenaamd een mening mogen hebben over wat hun vrouw koopt, blokkeren de winkel en blijven rustig staan ook al zien ze dat wij, de shoppende sexe, erbij willen. Niets te merken van de crisis die de Nederlandse huishoudens binnendringt. En tot overmaat van ramp heb ik na uren shoppen geen laarzen kunnen vinden.

Over de wezenlijke zaken in het leven mag ik absoluut niet klagen. Ik ben gezond, heb een goede leuke baan, lieve vrienden en familie om mij heen maar sinds een paar maanden ben ik er helemaal klaar mee dat ik nog steeds vrijgezel ben. Het vrijgezellige leven heb ik volledig benut binnen mijn kaders en kunnen. De zoektocht naar mezelf, ook op sexueel gebied was fantastisch, heerlijk, gezellig, met hier en daar uitschieters naar boven en naar beneden maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf tot mijn 37e geef voor het krijgen van kinderen. Dit jaar heb ik deze leeftijd bereikt, en still no kids. Geestelijk voel ik me 10 jaar jonger dus in dat opzicht zou het nog wel kunnen. Lichamelijk heb ik een conditie van een slak maar volgens mij is dat ook geen reden om het niet te doen. Ondanks dat mijn eierstokken af en toe wild aan het klapperen zijn, is mijn kinderwens niet zo wanhopig dat het concept van B.O.Mmen of een zaaddonor serieus een onderwerp van gesprek wordt. Soms komt het wel terloops ter sprake. Onlangs kreeg ik een aanbod van een collega dat hij met alle plezier zijn zwemmertjes wilt afstaan. “Hebben we in ieder geval mooie kindjes”, waren zijn woorden. Of met een ander wiens kikkervisjes ikzelf wilde hebben gezien zijn uiterlijke schoonheid. Hij ging echter niet accoord omdat hij zelf ook een kinderwens heeft en niet na de bevruchting zijn hielen wilde lichten.

Gisteren las ik een stukje in Nu.nl over de acteur Tygo Gernandt.
"Ik vind het niet moeilijk om alleen te zijn, maar ik mis wel het samen zijn", zegt Gernandt. Hij zou graag dingen delen. "De laatste jaren doe ik het helemaal alleen. Ook de mooie dingen kan ik niet delen als ik ’s nachts thuiskom. Ik heb een kat tegen wie ik het zeg. Of i k schrijf het in een boekje."
Het is alsof ik mijn eigen woorden lees. Alleen heb ik geen kat aan wie ik dingen vertel maar wel een schriftje en een digitale dagboek waarin ik mijn blogs schrijf.

En zo is het weer maandagochtend. Ik kijk op mijn telefoon en zie staan: 10:10 3/12/12.

Nog twee volle weken tot de oplevering van fase I. Nog 18 dagen voordat de wereld ten onder gaat. Nog 28 dagen tot het nieuwe jaar en nog 9 maanden tot mijn volgende jaardag.

Ondertussen krijg ik een mail vanuit het hoofdkantoor dat er een Schwarzwalder voor mij is bezorgd als bedankje voor de begeleiding van een verhuizing. Nou… zo wil ik iedere week wel beginnen. Ook al kan ik zelf niet van de taart genieten maar waardering krijgen voor hetgeen je doet, is altijd fijn!