Powered By Blogger

maandag 18 augustus 2014

Het kan in Almere….

Als zolang ik mij kan herinneren heeft mijn lichaam een automatische rem voor als ik weer te veel van mezelf verg en eis.  Helaas is het mij in al die jaren niet gelukt om die rem te negeren of te omzeilen. Mijn lichaam stopt er letterlijk en figuurlijk mee waardoor ik geen kant op kan. Dit weekend was het weer zo ver.  Zaterdagochtend voelde ik de bui al hangen. Ik had wat verhoging en zelfs met mijn grootste en beste wil, kreeg ik mijn hoofd en ledematen niet overeind. Ok, Utami hou maar op. Je weet al hoe laat het is, het is tijd om al je plannen af te zeggen en thuis te blijven. Dit weekend zou ik naar familie gaan in Groningen en gelijk ook mijn bestie bezoeken om alle perikelen van ons leven weer even de revue te laten passeren.  Maar helaas. Ik heb wat mensen een bericht gestuurd dat ik niet kom.
Laat in de middag toen mijn oogjes weer open gingen besloot ik toch maar wat boodschappen voor een lekkere krachtige vitamine soep in te slaan. Met een tas vol oker, tayerblad, zoete aardappel , cassave en ossestaart toog ik naar huis. Een soeppan vol klaargemaakt waar ik zoals gebruikelijk weer een heel gezin mee kan voeden. De avond heb ik de spannende wedstrijd Brazilie – Chili nog kunnen kijken en na de film Demolition man gingen de luikjes weer dicht. Na het lange slapen van de vorige nacht kon ik maar moeilijk in slaap komen. Wat doe je dan behalve een film kijken die ik al een paar keer gezien heb, weer even wat muziek downloaden om bij weg te dromen.
Gisteravond toen ik mij al wat fitter voelde,  besloot ik om de volgende dag dan maar voor een dag heen en weer naar Groningen te gaan. JA dat zou ik doen, dan zou ik mijn neefje alsnog bezoeken, naar bestie gaan en ook naar de graven van mijn grootouders. Moet lukken. Goed plan!! Totdat ik vanochtend wakker werd met een pijnlijke stijve nek.. OOHH neee niet mijn nek en schouders… Ook weer mijn lichaam die maatregelen moest nemen om mijn hoofd te verslaan. Ok, laat maar. Ik geef het op!  Jij wint, ik geef me er wel aan over. Ik blijf thuis!

Maar dan zit je thuis. Je bent niet ziek alleen maar lichamelijk ongemakkelijk met nek en schouders die als verslagen naar beneden hangen. Buiten is het feest omdat Almere dit weekend haar 30e verjaardag viert. Zelfs naar beneden lopen en mij in het feest mengen, voelt alsof ik een marathon moet gaan lopen. Dus nee, dat gaat hem ook niet worden. Ik heb m’n loggia deur opengezet zodat ik de vrolijke dreunen van de dj nog binnen kan halen.
Het enige wat geen energie kost en mij altijd energie geeft, is het schrijven. Het thuis zitten heeft als voordeel dat ik een van mijn liefhebberijen ook weer kan oppakken. Het schrijven. Mijn werk vergt momenteel op mentaal gebied veel van mij waardoor ik na werk nog weinig uit mijn handen krijg. Maar vandaag is mijn hoofd notabene leeg en kan ik het een en ander op mijn beeldscherm zetten.

Dit jaar viert Almere,  sinds 15 jaar mijn woonplaats, haar 30e verjaardag.  Na het behalen van mijn diploma was het een logische stap om mij te vestigen in deze jonge stad aangezien mijn liefde in die tijd, hier al woonde en qua werkgelegenheid meer te vinden is in het westen dan in het Noorden, waar ik tot aan dat jaar voor 23 jaar had gewoond (yup ik ben al zo oud).

Het was in vele opzichten wennen. Als je al die jaren in een stad als Groningen gewoond hebt, een leuke levendige studentenstad met een bruisend winkelhart en nachtleven is het toch even andere koek als je naar Almere komt. Vanaf dag 1 woonde ik in het centrum. En dat arme centrum was zo doods, er gebeurde helemaal niets. Wat had ik het moeilijk, het duurde jaren voordat ik Almere mijn thuis kon noemen. Het feit dat ik na 2 jaar een baan op Schiphol-Rijk kreeg deed mijn leed al snel verzachten. Gelukkig, 5 dagen van de 7 bevond ik mij in de drukte. Iedere dag tussen de forensen en de reizigers op Schiphol. Het was heerlijk!! In het weekend hadden we eigen tijd met vrienden, familie of just the two of us. Ondanks de cultuurshock wist ik mij uiteindelijk wel te vermaken. 
Sinds 8 jaar is het eerste nieuwe deel van het centrum een feit. In 2009 kreeg het de naam citymall Almere. Het nieuwe centrum is geheel autovrij. Onder het centrum zijn de parkeergarages gevestigd. Dus een ieder kan onbezorgd wandelen van het Stationsplein waar nabij de Primark en Oriental zijn gesitueerd tot aan het weerwater naar de Schouwburg of even verderop naar de Media Markt.
Sinds ik actief ben bij SJiF, sinds 2007 ongeveer, heb ik ook mijn sociale leven uitgebreid aangezien de liefde geen stand hield. Mijn wortels waren inmiddels al zo gevestigd in Almere mijn woonplaats en Amsterdam de stad waar ik werk, dat ik geen behoefte meer had om terug te gaan naar mijn roots. 30 jaar bestaat Almere. En dan te bedenken dat waar ik woon voordien alleen maar water was. In 30 jaar tijd staat er een stad met een kleine 197.000 inwoners. Op onderstaande foto staat het NAP aangegeven. Dat betekent dat mocht Almere ooit onder water lopen dat het Normaal Amsterdams Peil, het gemiddelde zeeniveau tot daar komt. Ik woon zelf 2 hoog boven een rij winkels dus mijn schoenen zullen geen waterschade oplopen.
 
 
Iedere zondag zijn de winkels open. Voor iedere shopaholic een natte droom maar ik geniet er alleen van omdat er buiten tenminste ook wat bedrijvigheid is. Het shoppen zelf word ik noch koud noch warm van. En de junkfood liefhebbers kunnen ook hun hart ophalen want op nog geen 10 minuten lopen is er KFC, Burger King en Mac Donald’s. Maar ook dat is voor mij geen verslaving. Waar mijn kleine hartje wel iedere keer van overslaat is de tassenwinkel hier vlak onder mij. Gelukkig loop ik er niet langs als ik naar en van het station loop maar het idee alleen dat er zo veel moois binnen handbereik is, doet mij af en toe wel zweten.

Vandaag zijn er op de vele pleinen van Citymall Almere festiviteiten. Beneden bij mij is een crea markt waar alle plak- en knipliefhebbers hun hart kunnen ophalen. Op de grote markt staan schermen opgesteld waar je om 1800 uur de wedstrijs NL-Mex kan volgen. Zo ook op de Esplanade. Tot een uur of half vier is er een stadspicknick waar je gratis een hamburgertje of worstje kan pikken (op=op). Dus voor wie last minute toch nog even de stad in wilt… er is genoeg te zien en te doen.
 UA 29-6-2014

dinsdag 8 juli 2014

But they can never have yesterday

 
 

In het leven heb je af ten toe ontmoetingen die een blijvende indruk op je achterlaten. Uit het niets kruisen onze paden en daar sta je dan. Dat het anders is dan al het andere kom je al snel genoeg achter. Maar dan rust de vraag nog in je schoot. Moet je er iets mee doen of laat je het verdwijnen in het einde van het oneindige?

Wat je ook besluit, zorg ervoor dat spijt niet het gevolg is. Gevolgen zullen er altijd zijn ook bij geen besluit. Niets is normaal. Wat is normaal? Wat 90% van de maatschappij gewend is te doen, wilt nog niet zeggen dat jij ook gebonden bent om hetzelfde te doen.

Kijk in je hart en in de spiegel van je ogen. Zorg dat dat helder blijft dan kan je niet afdwalen van hetgeen in je zit. Anderen maken en breken je maar jij bepaalt wat er van jezelf over blijft. Grenzen stellen. Als je de juiste beslissing neemt, voelt dat goed in alle gaten en kieren van je lichaam. De liefde die je jezelf dan geeft en gunt, voel je ook voor een ander. Door omstandigheden, omgeving en ervaring kan een persoon dusdanig veranderen dat hij afdwaalt van wie hij in wezen is. Is dat de persoon aan te rekenen? Velen wijken af van het pad wat hen gegeven is. Het blijft echter een keus of hij zijn doel zal bereiken. Het gevoelsleven is ingewikkeld. Het leven veel te mooi. En toch presteren we het om het onszelf ingewikkeld te maken.

Ik geloof niet in toeval. Is het telepathie of gewoon good vibes. Ga je dat samen ontwikkelen of zeg je nu: het is goed zo! Hier scheiden onze wegen. Soms krimpt mijn hart ineen als ik denk aan de ontmoetingen met hen van wie het universum andere plannen met ons had. Maar achteraf kan ik alleen maar blij en gelukkig zijn met datgene wat zij mij op dat moment hebben gegeven. Ik weet dat ik zo onderhand een zeldzaam product van deze wereld en maatschappij ben. Maar dat stopt mij niet in mijn zoektocht. Want door die toevallige ontmoetingen krijg ik datgene wat ik nodig heb om mijn doel te bereiken.

They can take tomorrow and the plans we made
They can take the music that we'll never play
All the broken dreams, take everything
Just take it away but they can never have yesterday
(Leona Lewis - Yesterday)


woensdag 26 maart 2014

Show 'm (what you're made off)

Maandag 24 maart 2014. De dag dat Nederland vol is van de Nucleair Security Summit 2014. Zij die zich al 2 jaar met de organisatie hebben beziggehouden, zij die last hebben van de weg afsluitingen. Zij die toevalligerwijs vanavond naar Ahoy moeten. In ieder geval er is er reuring in de Lage Landen, rondom onze regeerstad’s Gravenhage.

Op facebook verschijnen postings over de een na de andere hoogwaardigheidsbekleder die ons land binnen is gekomen en Obama die geland is met zijn gevolg en met eigen helikopter richting onze hoofdstad gaat om aldaar de topstukken in het Rijksmuseum te bewonderen. De dag dat het een chaos op de weg zou moeten zijn maar vanmorgen was het een rustige ochtendspits, rustiger dan een normale maandagmorgen. Vanmiddag moet ik naar Rotterdam. Het zal ons toch wel lukken om binnen 3,5 uur op onze 1e rang stoelen plaats te nemen. Al verwacht ik weinig te zitten vanavond :-D I’m so excited, that I just can’t hide it…..Ik hou me heel rustig omdat ik hier niet mijn longen uit mijn lijf kan gillen maar intern schreeuw ik natuurlijk alle mussen van de daken J
Na 15 jaar ga ik “mijn” boys weer zien. Ieder gek zijn gebrek. Zij zijn mijn grote gebrek (in alle betekenissen van het woord). Het is stralend weer en om 16 uur pik ik mijn mede BSB’er op en rijden we vanuit Amsterdam naar Rotterdam. We hebben rekening gehouden met enige vertraging maar achteraf gezien viel het reuze mee. Het was af en toe stilstaan maar voornamelijk langzaam rijdend verkeer. Ik denk dat we ruim een half uur in de file hebben gestaan. Na Schiphol konden we full force naar Ahoy. Ik vraag onderweg aan mijn passagier of de parkeerhaven van Ahoy al open zal zijn. Het was inmiddels een uur of 5. De deuren zouden 1830 uur open gaan. Daar aangekomen zie ik rijen vrouwen staan. Hahaha hoezo is de parkeerhaven al open.?
De komende drie uren staan we van de ene rij in de andere. We besluiten naar Zuidplein te lopen om daar een hapje te eten.Helaas waren anderen even snugger als wij en ook daar was het in alle eetgelegenheden stervens druk. La placewas nr 1, helaas geen plek. Bram Ladage nr 2 patat was op. Dan maar naar Mc Donalds maar daar zien we vanaf de ingang al de drukte, rechtsomkeert. Dan maar naar een eettentje in het midden van het winkelcentrum, maar daar zijn er twee wachtenden voor ons. Toch maar MCDonalds proberen. De roltrap op stuitten we al tegen een dichte muur van wachtenden. Rechtsomkeert. Dan maar weer naar Bram La Dage, iets kleins eten en dan in Ahoy later weer wat eten. Hebben we in ieder geval iets in onze magen. We kwamen tegelijkertijd aanlopen met een Bram medewerker met twee volle zakken aardappelen. Hoezee er is weer patat.We plaatsen onze bestelling, we moesten wel iets langer wachten dan normaal maar dat was gezien de keus geen probleem. Na ong. 15 min konden we onze magen vullen. Het had ons niet echt gesmaakt maar goed, als je honger hebt dan gaat er veel in.
Na het eten, togen we richting Ahoy.Het was inmiddels rond 7 uur maar de deuren waren nog niet geopend. We besloten toch maar achter in de rij te gaan staan, de zoveelste… Binnen aangekomen wilden we natuurlijk ook wat merchandise checken, helaas geen pin! Dus op naar de volgende rij, voor de pinautomaat. Dat ook weer gelukt, ondertussen even naar de wc. Na de pin naar de merchandisingstand en daar kochten we allebei een t-shirt. Normaal gesproken ben ik niet van de merchandise , echter mijn verwachting is dat dit de laatste keer is dat ik de Boys zal gaan zien maar zeg nooit nooit.Van al die opwindingkreeg ik natuurlijk dorst,dus op naar rij nummer twintigduizend. Nu we alle rijen wel gehad hebben, gingen we naar ons vak. Ondanks de letters AF was het verre van een AF-gang. We hadden uitstekende plekken met niemand in ons zicht. Voor mij natuurlijk uiterst prettig. De zoon van Brian Littrell had inmiddels het Jacksons nummer I want you back ingezet. Die genen hebben in ieder geval geen generatie overgeslagen. Zelfs de bewegingen van zijn vader heeft hij geërfd. Na deze verrassende vrolijke noot kwam het voorprogramma Exchange. Helaas konden zij mij niet zo bekoren. Acapella is ok, maar niet een half uur lang. Na dat half uur, de vlinders in mijn buik wisten van gekkigheid niet meer hoe ze het hadden en vlogen bijna mijn maag uit….,moesten we nog een half uur wachten. Maar dan om 9 uur waren daar eindelijk de eerste beelden van de BSB In a world like this tour!!






Mijn hemel bij de eerste tonen ging ik al uit mijn dak. GEWELDIG. Het is pure jeugdsentiment, idolatrie van een 5-tal mannen die zo ver van mijn wereld staan maar ooohhh wat is het fijn om af en toe de wereld van je dromen in te stappen.Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik niet vanaf het begin fan was maar ik ga toch wel zeker 20 jaar mee van hun nu 21 jarige carrière. En boi!! Ze zijn nog even goed. Ok de show was minder spectaculair, minder Michael Jackson achtig dan 15 jaar geleden maar toen waren ze ook op hun hoogste hoogtepunt. De bewegende podia en robot achtige pakken met achtergrond dansers maakten plaats voor een spetterend grafisch geheel die zelfs op het podia geprojecteerd werden zodat alle aandacht uitging naar de 5 jongens. Ik ben er nog niet achter of er een live band aanwezig was of dat zij alles vanaf tape meezongen. Het klonk als een live band maar als het een tape zou zijn dan is het geluid voortreffelijk. Niet van ‘echt’ te onderscheiden. De gebruikelijke danspassen die we allemaal van de clips kennen, konden natuurlijk ook niet ontbreken! Voor een fan zoals ik was het pure joy!De jongens kwamen allemaal persoonlijk aan het woord. En natuurlijk moeten ze iets bijzonders vertellen over het land waar ze zijn. In dit geval was het zo dat de kaartjes in Rotterdam als eerste van alle concerten in een mum van tijd verkocht waren. En dat de laatste cd In a world like this een nummer 1 positie in de hitlijsten heeft bereikt.

Bij een van mijn favoriete nummers Shape of my heart moest ik wel een traantje wegpinken. Natuurlijk ook gevoed door de herinneringen die ik aan dit nummer heb. Maar het was goed. Het was all good. Zelfs dat deel waarop zij zelf wat instrumenten bespeelden, kon mij bekoren. Het was niet van hoogstaand niveau want ze hebben nog wel wat jaren oefenen voor de boeg maar ach een kniesoor die erop let. Voor mij was het good all good!! In de wisseling- van- kleding-momenten werden filmpjes gedraaid. Het eerste filmpje was een goovy filmpje waarin dejongens tot ons, het publiek, spraken en uitlegden dat ze nu aan het omkleden zijn en nog wat meer gebladie bladie…In het tweede filmpje lieten ze wat beelden zien van vroeger en hoe blij ze zijn dat ze na 20 jaar weer mogen touren. De gebruikelijke behind the scenes momenten. Maar dan ineens komen de volgende woorden in beeld: BACKSTREET BOYS THE MOVIE *slide* COMING SOON!! Ik en mijn mede BSB’er schreeuwden onze longen uit onze lijf. Waaaa een film!! Gelijk zeiden we tegen elkaar: “we gaan he!!” Op deze link (http://www.youtube.com/watch?v=bYJoGrGw5bs) zie je het filmpje. Reactie van het publiek zegt alles.
De boys inmiddels mannen, vier getrouwd en papa, de benjamin gaat op 12 april as zijn ja-woord geven aan zijn geliefde, zijn er nog steeds na 20 jaar. Zonder tussenpose. Kevin was er voor 6 jaar even uit maar 1000x dank is hij weer terug en zetten zij een nieuwe richting in waarin zij voornamelijk zelf het schrijfwerk en productie gaan doen. Cheers guys bedankt voor alle fijne momenten en op naar de volgende 2 decennia.

Gr-Ut

Een goedemorgen deze morgen!!



Op mijn roze wolk:
Gisteren zat ik nog totally in de bsb roes *zucht*. Mijn bestie begon zich al zorgen te maken omdat ik geen compleet verslag deed vd avond. Liefie... niets aan het handje. Ik was nog niet geland zat nog op mijn roze wolk. Now I have touched base. Daarna de euforie van het programma van North Sea jazz. Robin Thicke en Pharell op één dag. NSJ harts...tikke goed gedaan!!! Passe partout ook al in da pocket. Nu maar hopen dat RT dit keer WEL komt. Zijn vrouw stond de eerste keer op t punt te bevallen. Tjah toen was de loyaliteit voor zijn vrouw nog wel aanwezig maar sinds zijn hitsucces is de roem flink naar zijn hoofd gestegen. Jammer maar zo zie je maar weer.... (de puntjes mag je zelf invullen voordat ik nog overkom als een verbitterde single asian female). Ondanks dat ben ik nog steeds een grote liefhebber van zijn muziek. Dat dan weer wel.

Music was my first love and it will be my last:
Men zegt "geduld is een schone zaak". Nu is dat juist een van de weinige gebreken mijner persoontje het gebrek aan geduld. Sommige dromen lijken zo ver, in de zin dat ik er geen controle over heb maar in het eerste half jaar van 2014 is de een na de ander vervuld. Zo had ik op muziekgebied al jaren een aantal wensen, die ongelofelijk maar waar vanaf afgelopen november allemaal in vervulling zijn gekomen of nog gaan komen. Het begon met Joe! *zucht 1* Hemeltje lief wat heb ik mooie herinneringen aan zijn muziek gheghe... In januari zag ik Brian McKnight. *zucht 2* Deze man was zoooo onbereikbaar. Maar zijn optreden was zo intiem. Hij is zo down to earth en Obama-gezellig dat hij in mijn beleving, in positieve zin tot mens is verworden. Ook dit kan ik in mijn hart sluiten. En afgelopen maandag... tjah wat kan ik daarover zeggen. Oude liefde roest niet. En deze liefde is al 20jaar in my life. Mijn jeugdliefde Backstreet Boys. Ik woonde al samen maar de man die ik iedere ochtend bij het ontwaken als eerste zag was Kevin♥. De poster heb ik helaas niet meer. En dan heb ik nog twee toppers te gaan. Volgende maand Justin Timberlake die ik voor de 2e keer ga zien en toch het kersje van dit muziekseizoen is Robin Thicke!!! Mijn muzikale jaar kan niet meer stuk. En voor iemand die vroeger vanwege haar claustrofobie (hey mooi bruggetje...) nooit naar concerten ging is dit in tweeërlei opzicht een mooie score!!!

Vastzitten: (dat is dit bruggetje dus).
Gisteren kreeg ik voor het eerst tijdens het rijden een claustrofobisch gevecht met mezelf. Door de NSS was de A4 bij Schiphol richting Den Haag met twee rijbanen afgesloten. Langzaamrijdend tot stilstaand verkeer. De vertraging duurde denk ik bij elkaar maar ruim een half uur, op zich viel het dus wel mee. Ware het niet dat deze dame stilstond in de Schipholtunnel. Ik weet niet of jullie het ooit hebben meegemaakt maar midden in de tunnel is het een kabaal van heb je mij daar... ik kon mijn jongens die natuurlijk door de boksen schalden niet eens horen. Kwam nog bij dat ik geen kant op kon en dus letterlijk vaststond! Nou de eerste twee minuten ging goed. Maar dan... Ik heb tot alle goden en engelen gebeden om mij bij te staan zodat ik mijn paniekmomentje kon uitstellen totdat ik op plaats van bestemming aankwam. Gelukkig al pratende, tegen wie het ook maar kon horen en snoepend kon ik de komende 40 min. doorstaan uhhh door-rijden. Het was weer gelukt om dit gevecht met mezelf te winnen. Aangekomen was ik bekaf van alle emoties en rond 22uur vielen mijn kijkers dicht.

Wat zal deze dag mij brengen? Hopelijk veel (werk)plezier. Het weer laat zich iig van zijn beste kant zien, wat je van hem kan verwachten in de maand maart. Vanmiddag hoogste-punt-feesie van mijn mede projectleider. En daarna weer naar Repere met Bertus.

"Back by dope demand". Kennen we deze nog. Verruckte halbe stunde op 538. Ik hou zo van dit programma. Al was het maar vanwege deze muziek. De hits uit mijn onbezorgde, verliefde jeugdtijd worden gedraaid. Heerlijk om de dag mee te beginnen. Voorlopig ben ik nog onderweg maar mijn verhaal wordt nu erg lang dus ik stop ermee. Dit keer wat meer in een serieuse toon maar ook dat ben ik. Njoy this day waarop mijn broertje 20jaar is geworden. Zucht...huh wat?? Oud? Nee ik ben niet oud!!

-geschreven tijdens mijn reis van Den Haag HS naar Amsterdam Noord-
Gr-Ut
260314

IRRITATIES VAN EEN WERKENDE VROUW DIE MET HET OPENBAAR VERVOER REIST EN ZONODIG GEDRESSED WILT ZIJN DEEL 2

Na de grijze dag van gisteren heeft deze dame besloten om zich vandaag wat warmer te kleden. En natuurlijk, Nederland zou Nederland niet zijn als het vandaag geen mooie, zachte dag zou worden, wat het dus ook is maar waar ik al lopende van huis naar het station pas achter kom. Met kl...amme voeten, ditmaal niet van de regen, trippel ik met frolley en handtas naar het station. Daar staan de Veronica-komt-naar-je-toe-deze-zomer-campagne voerende senioren in hun groene en rode
de-camouflage jassen je op te wachten. Een SP’er vindt kennelijk dat ik niet tot hun kiezers behoor en trekt, nog net niet met woorden versterkt, zijn hand met folder zichtbaar terug. Dus…!!! Niet dat ik van plan was om op SP te stemmen maar nu al helemaal niet.

Gemeenteraadsverkiezingen
Waarschijnlijk wordt de opkomst vandaag een all time low. Tjah wat moet ik daar op zeggen of van vinden. Ik ben nu eenmaal niet politiek geëngageerd maar stemmen doe ik wel. Dat recht heb ik nu eenmaal in Nederland dan zie ik het ook als mijn plicht om het te gebruiken. Mijn voorouders hebben ieder op hun eigen wijze gevochten voor een goed leven, met kansen, mogelijkheden en vrijheid. Afgelopen 8 maart was het internationale vrouwendag waarbij de empowerment van de vrouw gevierd dan wel herdacht wordt dan wel in de schijnwerpers staat. Ook dat mag ik niet vergeten.
In Amsterdam lokt één van de partijen hun kiezers met ontbijtkoek. Eén dag in het jaar geven ze je te eten en die andere 364 dagen mag je mede door hun gevoerde beleid verhongeren. Ik zag ook iemand lopen met een rode roos. Waar staat dit symbool voor? Daar waar je de roos moet omvatten, word je geprikt en het mooie deel is fragiel ontastbaar en dus alleen voor de sier…

Inmiddels zit ik in een volle metro richting Amstelveen. Ik begrijp nooit hoe het werkt in het ov. Juist die plaatsen waar de meeste mensen naartoe moeten, waar je minder keuzemogelijkheden hebt van het ov, juist die metrolijnen hebben om de haverklap vertraging. Op een gegeven moment is het toch niet meer een incident maar iets structureels of ben ik nou zo slim?

Uit een overvolle metro/bus/trein of tram stappen is altijd weer een uitdaging. Ik met mijn anderhalve meter (+6 cm) moet altijd 5 min voor de uitstaphalte een ontsnappingsroute bepalen en deze tegelijkertijd inzetten. Dat het inmiddels al 20 jaar een gewoonte van mij is om als eerste waar ik kom uit te kijken naar de vluchtroutes staat daar natuurlijk helemaal los van. Hashtag claustrofobie Hashtag controlfreak. Hopelijk kom ik er zonder kleerscheuren uit. Maar dan heb je altijd weer die wijsneuzen die zo bang zijn dat ze niet mee kunnen dat ze voor de uitstappende menigte naar binnen glippen of nog erger de doorloop naar buiten belemmeren.

Inmiddels ben ik al in Amstelveen en is de grote meute reeds uitgestapt. Ontsnappen wordt een makkie. Mijn reisverslag komt hiermee ook tot een eind. Dit stuk geschreven van huis naar Amstelveen (met tussenpozen natuurlijk omdat ik, ondanks mijn sexe, niet kan typen en lopen tegelijk). Maar wie weet is hiermee mijn schrijflust ook weer ontwaakt en kan ik mijn blog Schone Streven – Just me op www. tamalia.blogspot.nl na vijf jaar ook weer aanvullen.
Wie weet… Ik wens je een fijne dag en laat je stem gelden!!

Gr-Ut

IRRITATIES VAN EEN WERKENDE VROUW DIE MET T OPENBAAR VERVOER REIST EN ZO NODIG GEDRESSED WILT ZIJN.

Een vrouwentas herbergt de donkere geheimen van zijn eigenaresse. Iemand zei ooit over mij: je ziet eerst de tas dan Utami. En jah dat is een vd dingen die mij typeert. Naast de cremetjes, zakdoekjes, toilettasje met make-up, tasje met snoepjes, tasje met reservelader, werksleutels, werkpasj...e en rolmaat (tjah ik werk nu eenmaal bij de afd huisvesting) draag ik ook mn agenda, portemonnee 2 mobieltjes, flesje water bij mij. Nu had ik vorige week zowel mn handschoenen als mn zonnebril ook nog mee. Vanmorgen kwam daar bij, 1 paar hakjes. Omdat ik natuurlijk niet op mn mooie schoenen in t centrum v almere ga lopen (ik weet niet hoe maar ik krijg t altijd voor elkaar om met mn hak vast te zitten in de voegen van die oh zo mooie chinese tegels, wie bedenkt dat!? ) en op die amsterdamse tegels is al helemaal niet te lopen. Maar met dit wisselvallig weer kan ik ook net zo goed mn regenlaarsjes meenemen. Nu heb ik ook nog een trolley (my frolley geheten) waar ik al mn paperassen in heb. Wat is nu de essentie van dit verhaal?? Ik heb nieuwe schoenen nodig die Almere en Amsterdam bestendig zijn. Er elegant uitzien én mijn maatjes 36,5 beschermen tegen kou en regen OF een nieuwe tas waarin ik mn laarsjes in kan doen plus alle eerder genoemde artikelen hihihi#alwaysareasonfornewshoesandabag!

maandag 17 december 2012

Zoooo 2012!



Voor mij was 2012 een jaar van groei en loslaten. Geduld, waarin ik niet zo heel ruim ben toebedeeld heeft op zakelijk gebied wel zijn vruchten afgeworpen. Ik ben nu daar waar ik de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt. Die ontwikkeling is stijgende en ik voorzie daar binnen korte tijd ook geen stop in. Nuances die ik in het dagelijks leven en in mijn werk zo goed weet aan te brengen, schieten echter hopeloos te kort als het mannen betreft.

Hoffelijkheid van de man
Een dezer dagen was mijn ov-pas in de bus op de grond gevallen. Ik vraag de jonge man voor mij of hij de pas die onder zijn stoel ligt, kan zien en of hij erbij kan. Hij blijft zitten waar hij zit. Knikt met zijn hoofd naar beneden om toch de indruk te geven dat hij ook daadwerkelijk heeft gekeken en zegt doodleuk, ik zie niks….!! En daar moest ik het mee doen. PFFFFF!!! Doe vooral geen moeite. Waar is de hoffelijkheid van de man gebleven?

Ik stond er bij en ik keek ernaar
Het kan inmiddels niemand meer zijn ontgaan, tenzij je de afgelopen weken onder een steen hebt geleefd maar onlangs heeft de grensrechter R. Nieuwenhuisen uit Almere de dood gevonden als gevolg van een trap tegen zijn hoofd. 3 tot 5 jongens zijn hem meerdere malen te lijf gegaan waaruit de dood volgde. Het schijnt dat de club uit onze hoofdstad al meerdere malen ruzie op het veld heeft gehad. Een ouder van een andere club spreekt van “Tuig!”. En jah ik kan het ook niet anders verwoorden. ‘T is tuig van de bovenste richel. En jah natuurlijk waren we er niet bij, en natuurlijk weten we niet wat er zich heeft afgespeeld en natuurlijk waar twee vechten hebben twee schuld. Maar dit is in geen enkel geval goed te praten. Wat ik nog schrijnender vind is dat schoolgenoten van de vermeende daders het stoer vinden en zeggen: “misschien was er wel een reden voor… (aanleiding bedoelen ze dan)”. Wat voor opvoeding hebben ze gehad, om zoiets te zeggen? Het is werkelijk waar te erg voor woorden. Vorig jaar waren het de hulpdiensten die het moesten ontgelden en nu de vrijwilligers in de sport. Het was even stil rond het lieveheersbeestje maar dit symbool van zinloos geweld is weer in vol ornaat in de picture.

Opvoeding
Nog een opvoed-dingetje maar van een hele andere orde. Documentairemaker Anneloek Sollart heeft 4 jaar geleden een documentaire gemaakt over een jongen en zijn moeder die volgens het Raw food principe leven. Ze eten geen gekookt voedsel en geen vlees of vis. Ze eten alleen fruit, rauwe groente en noten. Deel 1 heet Raw/Rauw. Nu, vier jaar later is er een vervolg met de titel Rawer. Sinds het uitkomen van deze documentaire hebben alle instanties van de jeugdzorg en kinderbescherming zich ermee bemoeit. Meerdere artsen hebben verklaard dat de jongen ondervoed is en bepaalde, in onze huidige medische wereld essentiele voedingselementen missen. Maar moeder is vastberaden en gelooft heilig dat vlees en alle voedingsmiddelen die nu te koop zijn, slecht is voor hen. Ze gaat zelfs zo ver dat ze de vergelijking met heroine maakt. Nu heb ik de documentaires nog niet gezien alleen een foto van moeder en zoon. Maar moeder zag er alles behalve gezond uit. Nog net niet vel over been maar het scheelde niet veel. Ieder zijn ding maar nu is het zelfs zo ver gekomen dat ze haar zoon ook niet meer naar school laat gaan omdat hij daar te veel wordt geconfronteerd met de eetgewoontes van de jeugd. En om hem hiertegen te beschermen krijgt hij les van zijn moeder in hun eigen huis. Mijn gedachtes gaan gelijk naar de jongen die zich ontzettend buitengesloten moet voelen maar volgens de documentairemaker is hij een sterke jongen en helemaal niet om medelijden mee te hebben.

Museum voor Broken relationships
Onlangs was er een aflevering van Wie is de Mol met als gast Tatjana. Johnny de Mol bracht Tatjana naar haar geboorteland Kroatie (voormalig Joegoslavie). Ze gingen naar de hoofdstad Zagreb en bezochten een heus museum voor ‘Broken relationships’. Je zou denken dat het de naam is van een tentoonstelling maar nee! Het museum is speciaal opgericht met als doel dit onderwerp in al zijn thema’s tentoon te stellen.
Allerlei attributen wat het verhaal vertelt over broken relationship. Bijvoorbeeld van een vrouw wat fake borsten moest dragen in bed omdat manlief een fetisj heeft. Of een bijl die gebruikt werd door een man waarmee hij iedere dag stukjes uit het meubilair van zijn toen ex-vriendin mee afhakte.

One-way
Sinds de social media maar ook bij het gebruik van mail komt het steeds meer voor dat berichten niet worden beantwoord. Het is net alsof je een gesprek met iemand hebt die vervolgens ongeïnteresseerd zijn/haar rug naar je toekeert. Ik zie het zowel in het zakelijk als in privé verkeer. Ik snap dat je niet altijd á la minute de tijd hebt om te reageren op een vraag maar wat is hiervoor eigenlijk de etiquette? Na hoeveel tijd behoor je te reageren. Na een dag, na een week of hoeft het helemaal niet? Zegt deze irritatie iets over mij of is dit zo 2012?

21 december 2012
Volgens velen is er door de Maya’s op deze dag het einde van de wereld voorspelt. Het is maar hoe je het interpreteert. Ik geloof dat het het einde is. Het einde van de wereld zoals we die nu kennen. Het einde van al het ik, ik, ik... het einde van de vernietiging. Ik geloof dat we een nieuw tijdperk ingaan van wij, wij, wij. Het opbouwen en creëren in plaats van alleen maar vernietigen. Een nieuw besef dat de wereld niet van ons is maar van ons nageslacht. Althans, dit is mijn diepe wens en hoop, dat we vanaf dit nieuwe jaar nu eens niet alleen aan onszelf denken maar ook aan een ander. Ik doe nu een verbouwingsproject en eerlijk; ik heb het nog nooit zo soepeltjes meegemaakt. Zowel van de gebruikerskant als van de bouwmannen. Er hangt een sfeer van gezamenlijkheid. Wij moeten deze klus samen klaren en niet hullie en zullie. Laten we dit ajb, ondanks alle uitdagingen die ons nog te wachten staan, in het nieuwe jaar voortzetten. Een betere wereld begint bij jezelf dus begin! Als je gelukkig wilt zijn, wees dan gelukkig!
Gisteren vertelde een collega dat ze in februari een cursus gaat volgen in Amerika. “Het is een serie ervaringsgerichte oefeningen die je in staat stellen jezelf te herontdekken en je bewustzijn af te stemmen op datgene wat je wilt bereiken”. Hoe beter kan je het nieuwe jaar beginnen.

Feestdagen
Het leek mij zo leuk om de kerstdagen in de Efteling door te brengen maar helaas alles was al volgeboekt. Mijn realiteitszin is ietwat scheef deze dagen en mijn fantasie gaat alle kanten op maar kerst in sprookjessferen en winter wonderland zou het kers(t)je op de taart zijn. Dat zal nu dus niet gebeuren. In 2005 heb ik voor het eerst oud op nieuw alleen doorgebracht. Het beviel prima maar ik had niet het gevoel dat ik dit vaker wilde doen. Dit jaar heb ik voor het eerst dat ik de kerstdagen alleen wil doorbrengen. Niet omdat ik nergens terecht zou kunnen maar omdat het alleen zijn zo aanlokkelijk klinkt op dit moment. Aan de reacties van mijn omgeving te merken is het alleen zijn tijdens kerst nog meer Not Done dan met de jaarwisseling alleen zijn. Alsof ik ergens een steekje los heb. Ik heb weer ruim een week vrij dus een mooie tijd om mij te ontdoen van alle ballast van de afgelopen jaren en schoon schip (huis) te maken (ik heb genoeg gebruiksvoorwerpen die ik aan het museum in Zagreb kan geven :-).

Er zijn helaas mensen die niet de keus hebben en de feestdagen in eenzaamheid en stilte moeten doorbrengen. Sta ook even stil bij hen en licht een kaarsje voor hen op.

Tot slot:
Voor jullie allen is dit mijn kerstwens


Oprecht

En uit het hart

Gezondheid

En heel veel geluk

maar vooral vreugde

Op je pad


Fijne kerstdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2013!!